Oι Chain of Dogs έρχονται από την Ολλανδία και το όνομά τους προέρχεται από την σειρά βιβλίων του Καναδού συγγραφέα Steven Erikson, “The Malazan Book of the Fallen”: η ιστορία του αναφέρεται συχνά και ως “Chain of Dogs”. Το συγκεκριμένο CD είναι ουσιαστικά ένα EP – Compilation το οποίο περιέχει όλα τα κομμάτια από τα προηγούμενα 2 EP τους καθώς και κάποια ακυκλοφόρητα demos. Προφανώς κίνηση marketing, αφού δεν προσφέρουν κάτι καινούριο. Αυτό ήταν και το πρώτο αρνητικό που βρήκα, θα μπορούσαν τουλάχιστον να ηχογραφήσουν ξανά τα παλιότερα τραγούδια τους, αντί να τα βάλουν έτσι χύμα. Αργότερα μέσα στο 2014 –ίσως- αναμένεται και η κυκλοφορία ενός full-length album. Το είδος μουσικής των Chain of Dogs βασίζεται στο folk metal, ωστόσο όπως λένε οι ίδιοι, έχει αρκετά στοιχεία από thrash αλλά και punk. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τί ακριβώς να περιμένω διαβάζοντας το όνομα του συγκροτήματος καθώς και την κατηγορία μουσικής που παίζουν (περισσότερο με μπέρδεψαν τα thrash/punk στοιχεία που ανέφεραν), ωστόσο οι όποιες απορίες μου λύθηκαν κατευθείαν μετά την μελωδική εισαγωγή. Το “D’r Zjwarte Hond va Krapoel” (τίτλος να σου πετύχει) είναι πραγματικά αντιπροσωπευτικό δείγμα των Chain of Dogs! Μελωδίες, μαντολίνα, whistles, βιολιά, ακουστικές κιθάρες, κάποια backing χορωδιακά φωνητικά, τα πάντα! Πραγματικά με το που ξεκίνησε το κομμάτι, ένα ηλίθιο χαμόγελο μου δημιουργήθηκε αυθόρμητα! Αυτό δεν είναι άλλωστε και το νόημα; Να ευχαριστιέσαι όταν ακούς κάτι, σε οποιαδήποτε κατηγορία κι αν ανήκει. Ε λοιπόν, για μένα προσωπικά, το κατάφεραν! Θέλετε και καλύτερο? Έχει! Απλά ακούστε την εισαγωγή στο “Ich bring d’r Doeed” και θα καταλάβετε! Εδώ έχουμε και τα πρώτα πιο harsh-black metal φωνητικά, τα οποία κάνουν την εμφάνισή τους. Δεν λείπουν φυσικά τα clean και backing, όπως και στα περισσότερα τραγούδια τους. Τελευταίο κομμάτι είναι το “Deathworld”, το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου, ο ιδανικός επίλογος σε αυτά τα 1+3 τραγούδια, τα οποία προέρχονται από το EP “Deathworld” του 2012. Ακολουθούν 3 τραγούδια από το EP “Bridgeburners” του 2008 (με το ομώνυμο να μου αρέσει πάρα πολύ, ειδικά οι συνδυασμοί φωνητικών σε στυλ διαλόγου είναι όλα τα λεφτά!), αλλά είναι και το σημείο που η παραγωγή “κατεβαίνει” ένα σκαλοπάτι σε σχέση με τα πρώτα. Ο δίσκος κλείνει με κάποια παλιότερα –αδιάφορα- demos τους. Θα έλεγα πως τα νεότερα κομμάτια τους μου άρεσαν περισσότερο, αν και γενικά το στυλ τους δεν έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με τα παλιότερα. Το συγκεκριμένο EP – Complilation με κάνει να περιμένω το επόμενο full length album τους με ανυπομονησία, αν και πραγματικά θα ήταν πολύ καλύτερο σε περίπτωση που είχαν ηχογραφήσει εκ νέου τουλάχιστον τα demos τους.
7/10
Διονύσης Τσέπας
