Αρχικά, ας ξεκαθαρίσω ότι ο δίσκος αυτός είναι αρκετά black- death. Από τη στιγμή που το διευκρίνισα αυτό, μπορούμε να αρχίσουμε να το συζητάμε. Ψάχνοντας από εδώ και από εκεί, αν και οι Ominus Crucifix δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη αδυναμία, δε βρήκα κάτι τρομερά ενδιαφέρον σε αυτούς. Ακολουθούν μια καλοστημένη συνταγή, που καταντάει κάπως άψυχη αν κρίνω ότι πολλές φορές ήχοι και μελωδίες που είναι κάπως πρωτόγονοι και καθόλου μελωδικοί δημιουργούν συναισθήματα και δείχνουν ότι οι μουσικοί έχουν τη διάθεση να πουν κάτι. Εδώ δε νομίζω να συμβαίνει κάτι τέτοιο και δυστυχώς δε με άγγιξαν. Αν και ούτε ελαττωματικοί είναι, ούτε κακιά παραγωγή έχουν, ούτε ενοχλητικό ήχο. Απλώς επαναλαμβάνονται και φαίνεται σαν αυτό που κάνουν να γίνεται για να γίνει.
4/10
Ήλια Τσάρα
