Δεν έχει σημασία πόσοι mainstream πολυλογάδες θέλουν το metal να «προχωρήσει». Είδη τόσο ανθεκτικά όσο το thrash δεν θα εξαφανιστούν ποτέ και δεν θα χάσουν την σημασία τους, ειδικά όταν τόσοι από τους πρωτότυπους προγόνους βγάζουν ακόμα album τερατώδη σαν αυτό.
Οι Onslaught έχουν ήδη συγκεντρώσει έναν σχεδόν-άψογο κατάλογο, και ο έβδομός τους δίσκος με τίτλο “Generation Antichrist” δικαιώνει το όνομα της μπάντας Η αποχώρηση του μακροχρόνιου τραγουδιστή Sy Keeler μπορεί να προκάλεσε μια μικρή γκρίνια αλλά το “Generation Antichrist” διαλύει τέτοιου είδους αμφιβολίες από τα πρώτα δευτερόλεπτα της έναρξής του, καθώς ο νεοφερμένος David Garnett ανακοινώνει την άφιξή του με ένα είδος αγριότητας και ένα χάρισμα που δεν μπορεί να παραποιηθεί.
Βαριά φωνή και χροιά βουτηγμένη στο γρέζι όπως ο λουκουμάς στη σοκολάτα. Ο ιδρυτής και επικεφαλής της σύνθεσης riffs, Nige Rockett, ήταν πάντα το μοντέλο της φαύλης συνοχής, αλλά ακόμη κι αυτός πρέπει να είναι ευχαριστημένος με την εκρηκτικότητα της νέας ανανεωμένης μορφής της σύνθεσης της μπάντας του.
Αφουγκράζοντας τον τίτλο του, το “Strike Fast, Strike Hard” σφυρηλατεί το μανιφέστο των Onslaught μέσω μιας ιπποδρομικής σειράς riffs, αν με το «ιπποδρομική» αναφερόμαστε στα γκνου που κατέβαιναν από το φαράγγι στο Lion King. Ο Garnett με κέρδισε ήδη από αυτό το κομμάτι. Αν σας σηκώθηκαν οι τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού σας ακούγοντας το νέο album των Testament για πρώτη φορά, αναμφίβολα θα βιώσετε το ίδιο αποτέλεσμα κι εδώ. Οι Onslaught δεν ακούστηκαν ποτέ να είναι τόσο αφιερωμένη στο να σπάσουν σβέρκοι όσο ακούγονται τα κομμάτια τους.
Όλα τα τραγούδια ένα κι ένα σε αυτόν τον δίσκο. Τα “Empires Fall” και “All Seeing Eye” προσφέρουν και τα δύο τιμωριτικά φορτία από κιθάρες, τύμπανα και refrains, από τα οποία refrains μπορώ να πω ότι χόρτασα groove με το κιλό κιόλας. Τα “Addicted To The Smell Of Death” και “Religiousuicide” (πολύ μου αρέσουν αυτά τα λογοπαίγνια) πάνε κατευθείαν να πιάσουν τη λέξη «βρωμόξυλο» από τα μούτρα και να της δώσουν νέο νόημα.
Το “A Perfect Day To Die” φέρνει τα πάντα σε ένα βίαιο και αμετανόητο κλείσιμο, στεροειδή d-beats και σημεία που θυμίζουν punk ‘n’ roll, ολοκληρώνοντας έναν φασματικό κύκλο μεταξύ των βρωμερών και ζοφερών αρχών των Onslaught και της αυτονόητής τους γνώσης για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Γυρίστε τα ηχεία στα μούτρα σας, πατήστε έναρξη και δείτε μετά προσφορές στα IKEA γιατί μάλλον κομοδίνα και τραπεζάκια τα κλαίτε.
8/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
