Οι οπαδοί των Red Moon Architect δεν χρειάστηκε να μείνουν για πολύ στην αναμονή όσον αφορά το επόμενο βήμα της μπάντας, καθώς ο νέος τους δίσκος, “Emptiness Weighs The Most” έρχεται μόλις ένα χρόνο μετά το τελευταίο τους πόνημα, “Kuura”. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2011 στην Φινλανδία και έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλους τέσσερις ολοκληρωμένους δίσκους πριν το υπό εξέταση album.
Η εισαγωγή του υπό τους ήχους ενός σκοτεινού πιάνου θέτει τις βάσεις για τη γενικότερη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στον δίσκο. Αυτός ακριβώς ο σκοτεινότερος συναισθηματισμός διατηρείται ακόμη κι όταν τα μανιασμένα βαριά growls και η τεχνικότητα κυρίως της κιθάρας μπαίνουν στο προσκήνιο και γίνονται πλέον το κέντρο της προσοχής.
Δεν αργούν τα κάνουν την εμφάνισή τους και τα φωνητικά της Anni Viljanen, προσφέροντας μια άλλη όψη της ευαισθησίας αλλά και της δυναμικότητας του δίσκου. Η ομορφότερη στιγμή, βέβαια, είναι όταν αυτά συνδυάζονται με τους βρυχηθμούς του Ville Rutanen, όπως γίνεται στο κομμάτι “One Shines Brighter”.
Αν και ο πυρήνας της μουσικής είναι το melodic death metal, αυτός που κατακλύζει τον δίσκο είναι ένας αργόσυρτος doom αέρας. Πράγματι, το αργό tempo της μουσικής, ο υποβλητικός του χαρακτήρας και η βαριά του ατμόσφαιρα είναι αρκετά για να δημιουργήσουν συναισθήματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αποπνικτικά ως ένα βαθμό. Ωστόσο, αυτά σε καμία περίπτωση δεν γίνονται ανυπόφορα. Τουναντίον, συνεισφέρουν στο να βυθιστεί ο ακροατής στους ρυθμούς του “Emptiness Weighs The Most”.
Καθώς λοιπόν το χτίσιμο της ατμόσφαιρας είναι αρκετά μεγάλης σημασίας για το “Emptiness Weighs The Most”, τον καταλυτικότερο ρόλο σε αυτό παίζουν τα πλήκτρα. Με την πολύ διακριτική τους παρουσία, χτίζουν στο μεγαλύτερο μέρος του το κλίμα του δίσκου και μεταφέρουν το συναίσθημά του, χωρίς ποτέ βέβαια να επισκιάζουν την ορμή του.
Με το “Emptiness Weighs The Most”, οι Red Moon Architect πετυχαίνουν μια τέλεια ισορροπία τεχνικότητας (γιατί όχι και επιθετικότητας) και συναισθηματισμού. Την ίδια στιγμή που η ατμόσφαιρα του δρα ως ένα συντριπτικό κύμα, μπορείς κάλλιστα να απολαύσεις την δεξιοτεχνία που αφήνεται στα όργανα. Τέλος, αυτός ο δίσκος ξέρει πότε να σταματήσει. Με διάρκεια περίπου πενήντα λεπτά, είναι ακριβώς τόσο-όσο. Δεν προλαβαίνει να γίνει πλακωτικό, μα αφήνει αίσθημα πληρότητας.
7,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
