Αν και είναι ενεργοί από το 2004, οι Ισπανοί thrashers από τη Μαδρίτη, βρίσκονται μόλις στο δεύτερο τους full-length, με το προηγούμενο να έχει κυκλοφορήσει το 2017. Το στυλ τους κυμαίνεται στο κλασικό thrash metal, αμερικανικής κοπής με έξτρα καφρίλα στα φωνητικά καθώς σε αυτά βρίσκεται ο Dave Rotten των Avulsed (καταστροφικό old-school death metal για όποιον θέλει να τσεκάρει).
Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω τη συγκεκριμένη κυκλοφορία τουλάχιστον μέτρια. Και τη βρίσκω τουλάχιστον μέτρια γιατί πάσχει από όλες τις σύγχρονες παθογένειες που έχουν ρίξει το thrash στο λάκκο της μετριότητας. Δηλαδή από τυποποιημένο, χιλιοειπωμένο riffing και δομή, κλασσικά σπαστικά «τούπα-τούπα» στα τύμπανα, λες και δεν υπάρχει άλλος ρυθμός ας πούμε και τυποποιημένη παραγωγή της σειράς που έχουν χρησιμοποιηθεί από όλες τις μπάντες του είδους, τουλάχιστον από μια φορά στη ζωή τους. Το μόνο που θεωρώ ότι πασχίζει να ξεχωρίσει και να σώσει τα άσωστα, είναι ο frontman Dave Rotten ο οποίος μπολιάζει τα φωνητικά του με έξτρα δώσεις καφρίλας (είπαμε η προϋπηρεσία φταίει) θυμίζοντας έτσι τους τραγουδιστές της γερμανικής σχολής. Προφανώς όμως, όταν έχεις μόνο ένα στοιχείο που μπορεί να ξεχωρίσει στη μουσική σου, τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα καθώς αυτό από μόνο του δεν φτάνει για να σώσει μια κυκλοφορία και να την κάνει αξιόλογη. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι μια ολοκληρωτική αλλαγή στον τρόπο που η μπάντα συνθέτει. Είτε τα μέλη να δώσουν περισσότερο χώρος για νέα ακούσματα είτε να δοθεί περισσότερη προσοχή στον τομέα της σύνθεσης. Γιατί όλα τα τραγούδια ακούγονται λες και γράφτηκαν σε μισή ώρα. Με την κακή έννοια.
Συνήθως, όταν οι μπάντες βρίσκονται σε ένα συνθετικό τέλμα, αυτό που κάνουν είναι να πειραματίζονται προκειμένου να βρουν κάτι άλλο που θα ταιριάξει στον ήχο της και θα τον ανανεώσει. Και νομίζω πως αυτό θα πρέπει να κάνουν και οι Ισπανοί, καθώς αυτός ο δίσκος, μόνο σαν καμπανάκι κινδύνου μπορεί να χαρακτηριστεί.
4.5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
