Να πω την αλήθεια πρώτη φορά ήρθα μέσω αυτού του δίσκου σε επαφή με αυτή τη μπάντα από την Ιταλία. Το συγκεκριμένο κουαρτέτο κινείται σε αυτόν τον δίσκο σε ηχητικά πλαίσια ανάμεσα σε Συμφωνικό Μελωδικό Gothic και ελαφρύ Doom – Death ενώ παράληλλα ακουστικά και συνθετικά φαίνεται να ακολουθεί μία γραμμή ανάμεσα σε πρώιμους Paradise Lost, Crematory και Rotting Christ. Φανταστείτε ένα μελιστάλαχτο, αρκετά συμφωνικό και πιανιστικό “Triarchy Of The Lost Lovers” με λίγο πιο αργές και ρυθμικές κιθάρες και μπόλικες εναλλαγές φωνητικών τόσο ανάμεσα σε Death και Gothic στυλ αλλά και τέλος μπόλικες αλλαγές ανάμεσα στη χρήση Αγγλικής και Ιταλικής γλώσσας. Βέβαια τσεκάροντας και την υπόλοιπη δισκογραφία της μπάντας (το “Inferno” είναι η τρίτη κυκλοφορία τους) κατάλαβα ότι αυτός ο δίσκος – ‘πείραμα’ αποτελεί περίπτωση αντίστοιχη με αυτούς που παρουσίασαν στις τελευταίες τους δουλείες οι Kamelot και οι Nightwish. Πρώτον είναι αισθητά κατώτερος από τους προηγούμενους και δεύτερον αποβλέπει σε μία πιο θεατράλ μουσικής προσέγγισης της μπάντας. Σε γενικές γραμμές δεν είναι βέβαια άσχημος και, ενώ διαθέτει κάποια σχεδόν αδιάφορα κομμάτια, κυρίως λόγω πιθανής συνθετικής αστοχίας από τη μπάντα, από την άλλη υπάρχουν εδώ μέσα και κάποια τρομέρα μελωδικά κομμάτια, με πολύ όμορφες σκοτεινές πτυχές, όπως το ‘Voices Of Dead Souls’. Το συγκερκιμένο κομμάτι είναι και ένα από τα αγαπημένα μου σε αυτό το δίσκου καθώς καταφέρνει να εκφραστεί από τα συνθετικά στοιχεία της μπάντας σε πάρα πολύ υψηλό βαθμό και παράλληλα συγκροτεί και την όμορφη ατμόσφαιρα των προηγούμενων δίσκων. Επίσης καλά και τα ‘Lamia’ και ‘In My Black Church’ και τέλος αρκετά ενδιαφέρον είναι το ‘A Satana’ δεδομένο των μελωδικών του πειραματισμών και της πιο ανεβαστικής της του διάθεσης. Από εκεί όμως και πέρα και εξαιρώντας κάποιες τμηματικές εκλάμψεις, ο δίσκος παραμένει αρκετά μέτριος αν και πιστεύω όσοι γουστάρουν ιδιαίτερα Paradise Lost και έχουν και μια πιο Gothic διάθεση, θα τον εκτιμήσουν αρκετά περισσότερο.
6.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
