Όχι, όχι, απλά όχι. Συγνώμη που ξεκινάω έτσι αλλά όχι. Οι Enuma Elish μας έρχονται από την Ισπανία, είναι female fronted, αυτός είναι ο δεύτερος τους δίσκος και κινούνται στα μονοπάτια της goth – power (πως είπατε;). Το όνομα τους προέρχεται από ένα Βαβυλωνιακό/Μεσοποταμικό μύθο για τη δημιουργία του κόσμου. Και έρχομαι να δικαιολογήσω το αρχικό μου ξέσπασμα, αφού κάναμε και ένα σύντομο πέρασμα από το βιογραφικό της μπάντας. Οι ιδέες αν και καλές, είναι τόσο κακά εκτελεσμένες, και από θέμα παιξίματος ορισμένες αλλά και από θέμα ήχου. Η παραγωγή είναι για κλάματα, η μίξη είναι απλά κακή. Οι κιθάρες σε πολλά riffs χάνουν, επειδή δεν παίζοντα σωστά, το μπάσο έχει κρυφτεί στα Τάρταρα, η φωνή βγαίνει εκτός πολλές φορές σε σημείο που καταντά εκνευριστικό και γενικά όλος ο δίσκος φαίνεται αντιεπαγγελματικός. Καταλαβαίνω πως εφ’ όσον δεν υπάρχει εταιρεία από πίσω να στηρίξει οικονομικά την μπάντα το αποτέλεσμα είναι να μη βγει ο δίσκος έτσι όπως βγαίνουν μεγαλύτερες παγκόσμιες παραγωγές, όπου και έχει πέσει χρήμα. Αλλά εδώ μιλάμε για κάτι το ερασιτεχνικό, το λιγότερο. Το εξώφυλλο δεν θα το σχολιάσω καν, το βλέπετε και μόνοι σας. Το μόνο που βρήκα απλά καλό ήταν κάποια solos, τα οποία ήταν και τα μόνα παιγμένα σωστά. Πολύ κακή κυκλοφορία. Μην κάνετε τον κόπο, για καλό δικό σας.
1/10
Tένια Λάρδα
