Rauhnacht είναι το όνομα της προσωπικής μπάντας του Αυστριακού Stefan Traumueller (Golden Dawn, Wallachia) με την οποία όπως φαίνεται έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν αρκετά προσωπικό epic black metal ήχο στον οποίο δόθηκε και το όνομα alpine black metal. Όπως είπα ή μάλλον άφησα να εννοηθεί, παραπάνω, στο συγκεκριμένο project ο εν λόγω κύριος παίζει όλα τα όργανα που ακούτε και το αποτέλεσμα ακούγεται όχι μόνο ισορροπημένο, μιας και κατέχει ένα αξιοπρεπέστατο τεχνικό επίπεδο σε όλα, αλλά και αρκετά ιδιαίτερο (για να πούμε και του στραβού το δίκαιο) κουβαλώντας έναν παγωμένο αέρα ο οποίος όμως είναι εμφανές πως παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από το πολυαγαπημένο grim and frostbitten norwegian black metal. Οι αναφορές στον ήχο του αρκετές και αγαπημένες (και αυτές). Καταρχήν οι συμπατριώτες του Summoning και Abigor, και σε δεύτερη φάση περισσότερο στο θέμα της αισθητικής, σίγουρα, οι Νορβηγοί Immortal και Burzum (και λόγω του ότι και αυτό είναι one man project). Προχωρώντας σε πιο τεχνικά στοιχεία θα παρατηρήσει κανείς την ιδιαίτερα ευρεία χρήση των πλήκτρων, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστούν κλέβοντας αυτό το ρόλο από τις κιθάρες. Αυτό όσο και να φανεί κακό σε κάποιους, δεν ισχύει καθώς τα πλήκτρα όχι μόνο δεν ακούγονται “φλώρικα” αλλά φτιάχνουν μια παραμυθένια ατμόσφαιρα όπως περίπου κάνουν και οι Summoning. Οι κιθάρες με την σειρά τους σε κάποια αργά σημεία καταφέρνουν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους το νορβηγικό ψύχος ακόμη και του “Pure Holocaust” και “Battles in the North” για να προβώ και σε χαρακτηρισμούς. Ο δίσκος έχει και τα γρήγορα σημεία του, κινείται όμως κυρίως σε μεσαίες, θα τις χαρακτήριζα, αφηγηματικές ταχύτητες, τέτοιες που να εξυπηρετούν δηλαδή την ροή του. Οι στίχοι αποκλειστικά στην “ψυχρή” και “αυστηρή” Γερμανική γλώσσα βοηθούν στην δημιουργία της παγωμάρας που λέγαμε. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η τρομακτική πρωτοτυπία που θα δικαιολογούσε την δημιουργία ενός ξεχωριστού sub-genre για να τους χαρακτηρίσουμε, αλλά στεκόμενοι εδώ σίγουρα χάνουμε το νόημα. Ο δίσκος είναι άκρως ατμοσφαιρικός με στοιχεία που σήμερα πια δεν τα ακούμε και τόσο πολύ και αναμφίβολα έχει και πολύ όμορφες συνθέσεις οι οποίες στέκουν άνετα και μόνες τους έξω από την ενότητα και συνοχή του δίσκου. Ακούστε οπωσδήποτε το εναρκτήριο “Einsam ist’s, durch’s Moor zu geh’n” ή το ομώνυμο του δίσκου. Λογικά να το πάρουμε αυτός ο δίσκος δεν μπορεί να πάρει κάτι λιγότερο από ένα…
7/10
Τάσος Δεληγιάννης