Είκοσι χρόνια πορείας συμπληρώνουν φέτος οι Årabrot. Πορεία που περιλαμβάνει μια συνεπέστατη δισκογραφική παρουσία, με πιο πρόσφατη δουλειά τους το “Who Do You Love” του 2018. Το ντουέτο από το Haugesund έχει καταφέρει στις δύο δεκαετίες ύπαρξης του ορισμένες αξιοσημείωτες στιγμές, όπως υποψηφιότητες για τα νορβηγικά βραβεία Grammy, συνεργασίες με παραγωγούς όπως οι Billy Anderson (Melvins, Neurosis) και Steve Albini (Nirvana, Big Black, High On Fire) και τη μουσική επιμέλεια ταινιών…βωβού κινηματογράφου. Καθόλου άσχημα για μια μπάντα που πήρε το όνομα της από έναν κάδο σκουπιδιών στη γενέτειρά τους.
Η αλήθεια είναι ότι το στιλάτο gothic rock του ζεύγους στη μουσική και τη ζωή, Kjetil Nernes και Karin Park, μόνο για τα σκουπίδια δεν είναι. Κολλητικές μελωδίες (“Hard Love”, “Carnival Of Love”), τόσο-όσο κινηματογραφικά ιντερλούδια (“The Voice”, “Impact Heavily Onto The Concrete”) και υπαινικτικές αλλά έξυπνες αναφορές στους Fields Of The Nephilim (“Dadlock”) κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους. Συνθέτουν δηλαδή ένα δίσκο που πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται το όνομα του, χωρίς να υποπίπτει σε γραφικά 80s σφάλματα.
Το “Norwegian Gothic” είναι απαλλαγμένο από πολυφορεμένα κλισέ, παρέχοντας στον ακροατή του ευχάριστες εκπλήξεις, όπως τα jazz σαξόφωνα του “The Moon Is Dead”. Αλλά και ταυτόχρονα πλήρως αυτοαναφορικό του είδους που πρεσβεύει, όπως τα εντελώς Sisters Of Mercy μουρμουρητά του “Hounds Of Heaven”. Γι’ αυτό τον λόγο είναι ένας δίσκος που θα εκτιμήσει εύκολα σχεδόν κάθε τυπικός φίλος του ιδιώματος και την ίδια στιγμή κάθε άλλος μουσικόφιλος με άσχετες προτιμήσεις. Χωρίς να σημαίνει ότι οι Νορβηγοί έπεσαν στην παγίδα ενός καταναγκαστικού πλουραλισμού, προϊόν μιας πιθανής επιδίωξης ενός δίσκου που να έχει λίγο απ’ όλα για να αρέσει λίγο σε όλους και πολύ σε κανένα.
Έχουμε κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται η μουσική και η αισθητική που τη συνοδεύει. Ο οποίος, είναι σαφής και σωστά δομημένος. Οι εκπλήξεις είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Μια από αυτές είναι το εξώφυλλο, που θα μπορούσε να είναι η νορβηγική, πιο σκοτεινή οπτική του κλασικού πίνακα του Αμερικάνου Grant Wood, “American Gothic”.
Ειρωνικά, οι Årabrot έρχονται μια εποχή που είναι το κοντινότερο της μεγάλης ύφεσης των 30s που έδρασε ο Wood, για να προσθέσουν τη δική τους, σκανδιναβικής κοπής άποψη για το θέμα. Ειπωμένη σε μια άλλη μορφή τέχνης αυτή τη φορά. Κι όπως η ιστορία διαγράφει ομόκεντρους κύκλους, έτσι και το σχήμα καταδύεται στο πλούσιο μουσικό παρελθόν, τόσο το δικό του, όσο και της σκηνής στην οποία ανήκει, για να ανασύρει μια εκδοχή της ίδιας ιστορίας με σημερινούς όρους.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
