Την ίδια χρονική περίοδο που οι συμπατριώτες Γερμανοί Caliban προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι καλό αλλά στην πορεία το χάνουν, έρχονται αυτά εδώ τα παλικάρια για να δώσουν νέο αέρα ενδιαφέροντος στο χώρο του modern metal. Οι A Long Way To Fall και το προβλεπόμενο (γι’ αυτό το είδος) εκτενές όνομά τους κυκλοφορούν το πρώτο τους επίσημο album που εν μέρει δείχνει τι είναι αυτό που χρειάζεται ώστε να μείνει αυτή η σκηνή στα μουσικά δρώμενα.
Το “Faces” όπως θα περιμέναμε δίνει μεγάλη βάση στην αμερικάνικη επιρροή με πάμπολλα breakdowns, άφθονα μελωδικά refrains και ακόμα πιο μελωδικά κιθαριστικά riffs. Φαντάσου σαν μία πολύ ευχάριστη μίξη ανάμεσα σε Parkway Drive, August Burns Red και As I Lay Dying. Στο μεγαλύτερό του μέρος είναι αργόσυρτο δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον ογκώδη ρυθμό, κάτι που με τη σειρά του αποσκοπεί ξεκάθαρα στα ενεργητικά live shows με full συμμετοχή από πλευράς κοινού. Η παραγωγή των κομματιών είναι όσο μοντερνοποιημένη χρειάζεται χωρίς πολλές προσθήκες ηχητικών εφέ ή samples ενώ και η μουσική προσωπικότητα φαίνεται να κάνει αμυδρά την εμφάνισή της, καθώς (φυσικά μετά από ορισμένες επαναλήψεις) θα είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τον καλλιτέχνη πίσω από εξαιρετικές συνθέσεις όπως τα “The Island“, “Towards The Light“, “Breakout” και “Stone Filled Heart“ με το τελευταίο να θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για το highlight του album. Μία μικρή ένσταση είχα στο κάπως βαρετό και αναλώσιμο συναισθηματικό στυλ των στίχων, αλλά το σώζει κατά πολύ το μουσικό μέρος. Το κιθαριστικό δίδυμο Daniel Brück και Kevin Kübler δίνουν ρέστα, κάνοντας το “Faces” ένα δίσκο που μοιάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους την ίδια στιγμή που ο Bastian Fleischmann ως νέος Tim Lambesis δείχνει το δρόμο προς την επιτυχία με τις άκρως επαγγελματικές ερμηνείες του.
Με λίγα λόγια οι A Long Way To Fall περνάνε το τεστ του πρώτου δίσκου, παραδίδοντάς μας ένα πάρα πολύ καλό παρθενικό ξεκίνημα το οποίο με λίγη προσοχή μπορεί να αποτελέσει την αρχή μίας απολαυστικής μπάντας που θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του νεανικού (κατά βάση) κοινού. Γιατί όπως και να το κάνουμε, συμβάλλει και αυτή η κατηγορία με τον τρόπο της στη διατήρηση αυτής της μουσικής.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
