Σήμερα θα επιστρέψουμε στα εδάφη του ατμοσφαιρικού black metal. Αυτή τη φορά μέσω του ελβετικού συγκροτήματος Aara, το οποίο σχηματίστηκε το 2018. Ξεκίνησε ως ντουέτο, με τον Berg (βουνό στα γερμανικά) να χειρίζεται όλα τα όργανα και τον Fluss (ποτάμι στα γερμανικά) να είναι υπεύθυνος για τα φωνητικά και τους στίχους. Το πρώτο τους άλμπουμ, “So Fallen alle Tempel”, κυκλοφόρησε το 2019 και ύστερα προστέθηκε ο J. στα τύμπανα.
Στο δεύτερο άλμπουμ του 2020 ο J. ήταν guest μουσικός, ενώ από το “Triade I: Eos” του 2021 έγινε επίσημο μέλος της μπάντας. Τώρα η τριάδα, πλέον, επιστρέφει με το τέταρτο άλμπουμ της και άμεση συνέχεια του προηγούμενου, με τίτλο “Triade II: Hemera”.
Το άλμπουμ έχει χτιστεί πάνω σε δύο βασικά στοιχεία: το ένα είναι η δυνατή μουσική και το άλλο οι εξαιρετικές μελωδίες. Πατώντας πάνω σε μια παραγωγή που είναι αρκετά στιβαρή και γεμάτη, η μουσική των Ελβετών, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του δίσκου, κινείται σε up-tempo ρυθμούς με γρήγορα γυρίσματα στα τύμπανα και άφθονα blast beats, και φυσικά γρήγορες παγωμένες μελωδίες από την κιθάρα, ως είθισται στις black metal κυκλοφορίες.
Και είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά που έχει γίνει στην κιθάρα. Και αυτό γιατί οι μελωδίες που αναδύονται από αυτή έχουν έντονο λυρικό χαρακτήρα, ενώ πολλές φορές βγάζουν μια υπέροχη στεναχώρια και μια θλίψη, και είναι χάρη στην κιθάρα που έχει χτιστεί όλη αυτή η φοβερή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τη μουσική των Aara. Και αυτή την όμορφη παγωνιά και θλίψη τη συναντάμε και στα γρήγορα ξεσπάσματα, αλλά και όταν οι ρυθμοί πέφτουν σε πιο αργά και μεσαία tempo.
Ειδικά στα πιο αργά περάσματα του δίσκου, τα σκοτεινά και καταθλιπτικά ηχοτοπία που δημιουργούνται είναι πραγματικά πανέμορφα και καταφέρνουν να μαγνητίσουν τον ακροατή χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Και αυτό το συναίσθημα της στεναχώριας και της κατάθλιψης γίνεται ακόμη πιο έντονο όταν μπαίνουν στο παιχνίδι και τα φωνητικά.
Τα φωνητικά είναι το μοναδικό θολό στοιχείο σε όλο το δίσκο, καθώς δεν είναι καθόλου καθαρά, έρχονται πίσω από τα όργανα, ενώ ακούγονται και συγκεχυμένα. Είναι σαν ο Fluss να μην τραγουδάει πολλές φορές κάτι συγκεκριμένο αλλά απλά να βγάζει άναρθρες κραυγές. Και όμως, ακόμη κι έτσι, αυτή η θλίψη και η απόγνωση που υπάρχει στα φωνητικά/κραυγές εντείνει ακόμη περισσότερο το ίδιο αυτό συναίσθημα που αναδύεται από την κιθάρα και δημιουργεί αυτό το υπέροχο στενάχωρο αποτέλεσμα που κατακλύζει τον ακροατή.
Ωραίο, επίσης, είναι το γεγονός ότι στο τρίτο τραγούδι, το “Sonne der Nacht”, έχουν προστεθεί γυναικεία φωνητικά, τα οποία όμως δεν τραγουδάνε ακριβώς, αλλά μοιάζει περισσότερο σαν να ψέλνουν τραγουδώντας. Και παρόλο που κάτι τέτοιο δεν θα το ακούγαμε συχνά σε μία black metal κυκλοφορία, καταφέρνει να ταιριάξει με τη μουσική, αλλά και να έρθει σε μια ωραία αντίθεση με τα τσιριχτά black φωνητικά.
Η μόνη, ίσως, ένσταση που θα είχα θα είχε να κάνει με τις ταχύτητες, οι οποίες, όπως είπα, είναι στο μεγαλύτερο μέρος γρήγορες. Και αυτό γιατί οι Ελβετοί κάνουν τόσο ωραία δουλειά στις αργές και μεσαίες ταχύτητες, που αν υπήρχε μια ισορροπία στο tempo, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο ατμοσφαιρικό και ακόμη πιο σαγηνευτικό.
Όπως και να ‘χει πάντως, οι Aara κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν πολύ όμορφο δίσκο, με υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα και φοβερές λυρικές μελωδίες, γεμάτες θλίψη και απόγνωση. Ένας δίσκος που δεν είναι για όλες τις ώρες και που ίσως θα ταίριαζε περισσότερο με έναν πιο φθινοπωρινό ή χειμερινό καιρό, αλλά που οι οπαδοί του μελωδικού και ατμοσφαιρικού black metal θα θέλουν να επιστρέψουν σε αυτόν ξανά και ξανά.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
