Κάποια χρόνια πριν, όταν το brutal death metal κρατούσε πολλά στοιχεία από την νοοτροπία του death metal του παρελθόντος το να καταφέρει κανείς να υπογράψει σε μια εταιρία του βεληνεκούς της Unique Leader αποτελούσε δίχως άλλο καταξίωση στο χώρο (θυμηθείτε… παλιοί Deeds Of Flesh, Disavowed, Inveracity κ.α.). Τα λέω αυτά έχοντας κατά νου και την προ ολίγων ημερών κατ’ ιδίαν κουβέντα με εξέχων στέλεχος της ελληνικής σκηνής εκφράζοντας μου την ίδια άποψη από την άλλη μεριά, ότι δηλαδή πλέον τα καλά ονόματα για τα γούστα των περισσότερων εξ υμών στο roster της εν λόγω αμερικάνικης εταιρίας (την τρέχουν τα μέλη των Deeds Of Flesh) είναι τρομερά περιορισμένα. Ύστερα από τη μικρή αυτή εισαγωγή πάμε στο θέμα μας. Οι Alterbeast είναι ένα από τα νέα αποκτήματα της εταιρίας, αυτός είναι ο πρώτος τους δίσκος και είναι από το Sacramento της California (ναι! εκεί που έπαιζε ο μεγάλος Πέτζα!). Αν δει κανείς και μόνο τις promo φωτογραφίες της μπάντας θα καταλάβει σίγουρα ότι είναι 100% μέσα στο technical death metal. Το κακό με τις περισσότερες μπάντες του χώρου έγκειται στην έλλειψη δύο πραγμάτων. Κατά περίπτωση η παρουσία του ενός δύναται να σώσει/συμμαζέψει την κατάσταση. Το πρώτο είναι η έλλειψη σύνδεσης με το death metal, με μπάντες δηλαδή προγενέστερες έτσι ώστε να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς. Το δεύτερο και σαφώς πιο δύσκολο σε κάθε περίπτωση είναι η έλλειψη ,για τους περισσότερους εξ αυτών, επιρροών/ακουσμάτων εκτός metal (και ναι αναφέρομαι κυρίως σε τεχνικά jazz/fusion πράγματα) περισσότερο για το πώς στήνεται ένα κομμάτι τόσο υψηλής τεχνικής χωρίς να καταντά “ταστιερικός αυνανισμός” και ανούσιο, χρησιμοποιώντας τα ίδια και τα ίδια cliche metal πρότυπα, αγνοώντας παντελώς σύγχρονες θεωρίες περί ρυθμικών και αρμονικών concepts, πραγμάτων δηλαδή με τα οποία θα έπρεπε όλοι οι συγκεκριμένοι κύριοι να έχουν έρθει σε επαφή εάν θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους παίκτες. Δύο πολύ μεγάλα παραδείγματα για κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις είναι οι Γερμανοί Necrophagist και Obscura. Αφού τελειώσαμε με την δεύτερη εισαγωγή πάμε στο προκείμενο. Αρτιότατος παικτικά ο συγκεκριμένος δίσκος έχει και μερικά διάσπαρτα θεματάκια με ελαφρώς πιο black metal φιλοσοφίας riffs, αρκετά γρήγορα blasts και τα συνηθισμένα για το είδος growls. Κάπου προς την μέση ακούμε σε αρκετά υψηλές ταχύτητες ένα neoclassical pedal point θέμα (οι γνώστες καταλάβατε), που σημαίνει ότι τουλάχιστον οι τυπάδες είτε θυμήθηκαν κάτι από το ωδείο είτε ακούνε και λίγο Malmsteen, Symphony X κλπ. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου θυμίζει πολύ Dying Fetus και είναι με διαφορά το πιο ενδιαφέρον του δίσκου. Θυμάμαι σε αυτό το σημείο μία δήλωση του μπασίστα των Dying Fetus, Sean Beasley, ο οποίος είχε πει πως το ευκολότερο πράγμα στο σύγχρονο death metal είναι να γράψεις και να παίξεις υπερτεχνική μουσική. Τα όποια συμπεράσματά μου για τον δίσκο έχουν εκτεθεί παραπάνω με την μορφή γενικότερων παρατηρήσεων. Η συγκεκριμένη μπάντα θα έπρεπε να αποκτήσει πρώτα από όλα ακούσματα, να ανοίξει τους μουσικούς της ορίζοντες και κυρίως να αντιληφθεί σε τι χώρο βρίσκεται και προς τα που πρέπει να κοιτάξει για να βρει τις κορυφές του ιδιώματος και να αποκτήσει το δικό της προσωπικό ήχο. Μέχρι τότε έχουνε πραγματικά πάρα πολύ δρόμο να διανύσουν.
6/10
Τάσος Δεληγιάννης
