Shred Instrumental μετριάτζα χαμηλών ταχυτήτων από την Ιταλία που κατά κύριο λόγο φέρνει στο μυαλό ένα κράμα Michael Angelo Batio και Marty Friedman. Εδώ η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Guido Campiglio, βέβαια έχει προηγηθεί και ένα EP… ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ ΠΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ!!! Ναι θα συμφωνήσω ότι ο καλλιτέχνης προσπαθεί να βρει τον προσωπικό του ήχο (και άμα έκρινες μεμονωμένα την κιθάρα είναι σε καλό δρόμο) αλλά και πάλι ηχητικά και μόνο το EP ακούγεται πολύ καλλίτερο. Τεχνικά ο άνθρωπος είναι αντίστοιχα καλός αλλά πραγματικά φαίνεται σαν να έχει ξεχάσει να γράφει ή έστω να mixάρει σωστά τη μουσική του. Αρχίζει ο δίσκος με μια ωραία μελωδιούλα με μπόλικο delay και ξαφνικά εκεί που πάει να δώσει το κομμάτι ακούγονται κάτι ηλεκτρονικά ντραμς ΤΟΣΟ άθλια που όχι μόνο σου διαστρεβλώνουν την αισθητική αλλά δε σε αφήνουν να ακούσεις και τις κιθάρες. Ευτυχώς οι lead κιθάρες είναι πιο δυνατά ηχογραφημένες και τα σολίδια ακούγονται ξεκάθαρα… και εκεί που λες το ‘ε, δε γαμιέται, ακούγεται’ σκάνε μύτη και κάτι ηλεκτρονικά εφέ και σε αποτελειώνουν. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια κομμάτια στα οποία ακούγεται κανονική μπάντα από πίσω (που από ότι είδα ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ και μπάντα από πίσω, δεν είναι one–man project). Βασικά τον πήχη ψηλά τον κρατάνε τα “Rumble in the Jungle”, “Resurrection” και το “Tomahawk” καλούλι είναι. Ο δίσκος παίρνει πιστεύω αναμφισβήτητα τα πάνω του στα “Dhalism” και “Secret Garden” ΑΛΛΑ κάνει το χειρότερο πιθανό φινάλε με το “Drakkar”… Ενώ το όνομα προδιαθέτει τόσα ωραία πράγματα. Γενικά καλός οργανοπαίχτης αλλά τι να το κάνεις που ο μισός δίσκος ακούγεται λες και πας για Νεοκλασικό Clubbing!
6,5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
