Το πόσο μου μου αρέσουν οι Amorphis, μάλλον είναι γνωστό, τουλάχιστον σε αυτούς που με γνωρίζουν. Όσοι πάλι διαβάζετε τις κριτικές στο περιοδικό μας, θα έχετε δει και την άποψή μου για το “Under The Red Cloud”, την τελευταία φανταστική δουλειά των Φινλανδών. Είναι ορισμένες μπάντες που σε σημαδεύουν στη ζωή σου και μια από αυτές για εμένα είναι οι Amorphis. Το γεγονός ότι οι Φινλανδοί έχουν να μας επισκεφτούν από το 2011 και το ότι έχουν κυκλοφορήσει ίσως την καλύτερη τους δουλειά με τον Joutsen στα φωνητικά, με έκανε να θέλω να τους δω σαν παλαβός. Το ταξίδι στη Ρουμανία και στο Arenele Romane, έναν καταπληκτικό κλειστό συναυλιακό χώρο στο Βουκουρέστι, ήταν το δώρο που ήρθε από το έτερον ήμισυ κάτι που δέχτηκα με μεγάλη χαρά.
Αρκετά με την φλυαρία όμως, φτάσαμε στο πάρκο Carol κατά τις 19:00 ώρα που άνοιξαν οι πόρτες χωρίς καθυστέρηση. Αρκετά μεγάλος χώρος που υπολογίζω ότι αν γεμίσει πλήρως θα χωράει 3000 άτομα. Η συναυλία αυτή ήταν πολύ ιδιαίτερη, αφού θα έβλεπα και για πρώτη φορά τους συμπατριώτες μας Poem, σε ξένο έδαφος. Δυστυχώς η προσέλευση του κόσμου στους Poem, ήταν αρκετά μικρή, με τον χώρο να είναι αρκετά άδειος. Χωρίς καθυστέρηση, στις 19:30 οι Poem ανέβηκαν στη σκηνή και αυτό που με εξέπληξε πρώτα από όλα ήταν ο ήχος. Απίστευτα καθαρός και σε φυσιολογική ένταση που σου επέτρεπε να κουβεντιάσεις χωρίς να ουρλιάζεις. Η αλήθεια είναι ότι οι Poem δεν μου αρέσουν μουσικά. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το υβρίδιο progressive / alternative / metal που παίζουν, αλλά αρκετοί από τους Ρουμάνους που ήταν παρόντες, φάνηκαν να απολαμβάνουν την μουσική ελεγεία τους. Προφανώς επικεντρώθηκαν στο δεύτερό τους πρόσφατο δίσκο “Skein Syndrome”, με τα “Desire” και “Passive Observer” να ξεχωρίζουν. Η μπάντα ήταν απίστευτα δεμένη και σφιχτή, κινητική πάνω στη σκηνή και με λίγα λόγια τίποτε λιγότερο από μια μπάντα που έχει περάσει στο επίπεδο του πραγματικού επαγγελματισμού (έννοια ΠΟΛΥ παρεξηγημένη από άλλες εγχώριες μπάντες). Απίστευτη εντύπωση μου έκαναν τα φωνητικά του Γιώργου Προκοπίου, ο οποίος ήταν απλά καταπληκτικός. Επίσης ο drummer Σταύρος Ρίγος ήταν απίθανος, καλύτερος ίσως και από μετρονόμος. Γενικά οι Poem ήταν ένα πολύ καλό ορεκτικό για τη συναυλία και φάνηκαν να αρέσουν αρκετά στους – δυστυχώς λίγους – παρευρισκόμενους. Κάθε επιτυχία τους εύχομαι στη συνέχεια της πρώτης τους Ευρωπαϊκής περιοδείας. Αν μη τι άλλο, θα γεμίσουν τις αποσκευές τους με εμπειρίες.
Μετά τα 40 λεπτά των Poem και στις 20:30 οι Ολλανδοί Textures πήραν τη σκυτάλη. Με μεγάλη δυσκολία κάθισα στο μισό τους set, αφού το τεχνικό nu / death metal τους ηχεί πολύ κουραστικό στα αυτιά μου. Ο χώρος άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά και οι Ολλανδοί ήταν καλοστημένοι στη σκηνή. Μπορώ να εκφέρω άποψη μόνο για την σκηνική τους παρουσία που ήταν πλούσια και για το γενικό τους στήσιμο, που ήταν άψογο. Χωρίς φανφάρες και με καταπληκτικό ήχο, απλά έδωσαν αυτό που μάλλον δίνουν σε κάθε τους εμφάνιση. Το 100%, χωρίς να υπάρχει αύριο. Αρκετοί στο χώρο έδειξαν ότι τους αρέσουν οι Textures. Από εκεί και πέρα, μετά από ένα ανούσιο πιάνο solo, εγώ δεν άντεξα άλλο και την έκανα για τσιγάρο. Φαντάζομαι ότι όσοι αρέσκονται στον ήχο τους, δεν θα απογοητευτούν όταν τους δουν και ζωντανά.
Η αλήθεια είναι ότι τα δυο support των Amorphis, δεν ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική των Φινλανδών. Η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο, όταν κατά τις 21:50 ακούσαμε επιτέλους – σε ένα σχεδόν κατάμεστο Arenele Romane – την εισαγωγή στα ηχεία από το ομώνυμο κομμάτι του “Under the Red Cloud”. Αυτό ήταν και το κομμάτι που οι Amorphis διάλεξαν για να ξεκινήσουν το ταξίδι τους στις Χίλιες Λίμνες. Είναι σίγουρο ότι και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά είναι από τις πολύ καλές τους και ο κόσμος περιμένει να ακούσει πολλά πράγματα από το “Under The Red Cloud” στις εμφανίσεις τους. Λίγα προβλήματα που υπήρξαν με την φωνή του Joutsen στο “Under The Red Cloud”, προσπεράστηκαν σύντομα με τα “Sacrifice” και “Bad Blood”. Ο κόσμος ήταν αρκετά ενεργητικός, ενώ η επιλογή του “Sky Is Mine” από το “Skyforger”, μάλλον ατυχής ήταν, αφού υπάρχουν πολύ καλύτερα κομμάτια σε αυτό το δίσκο. Η ήχος ήταν απλά τέλειος, με την ένταση να είναι σε ανθρώπινα επίπεδα. Ακολουθεί άλλο ένα ‘hit’ που ακούει στο όνομα “The Wanderer”, από την προηγούμενη δουλειά τους “Circles”. Κάπου εκεί άρχισα να παρατηρώ μια μικρή κούραση πάνω στα μέλη της μπάντας, που δεν ήταν και τόσο ενεργητικά πάνω στη σκηνή. Είχαν ήδη ένα μήνα στο δρόμο και δεν γνωρίζω αν αυτό είχε να κάνει με κούραση ή απλά με την όχι και τόσο μεγάλη συμμετοχή του κόσμου.
Η συνέχεια αποτελούταν με μια βουτιά στο παρελθόν με τα “On Rich and Poor” και το “Drowned Maid”, στο οποίο ο Joutsen έκανε ένα ωραίο ντουέτο με τον Tomi Koivusaari (κιθάρα και αρχικό τραγουδιστή των Amorphis). Ακολούθησαν δυο από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου, τα “Dark Path” και “The Four Wise Ones”. Στα δυο αυτά κομμάτια, πραγματικά έγινε μια έκρηξη στο κοινό, το οποίο άρχισε να συμμετέχει ενεργά στην εμφάνιση πλέον, κάτι που φάνηκε να δίνει και ενέργεια στη μπάντα. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα το πόσο μεγάλη δύναμη είναι ο Joutsen για τους Amorphis. Πραγματικά τον θεωρώ τον καλύτερο growlίστα, κάτι το οποίο το επιβεβαίωσε με την εμφάνισή του. Συνέχεια με το κλασσικό πλέον “Silent Waters” αλλά και το “My Kantele”, που απογείωσε τους πάντες. Το άλλο ‘hit’ του “Circles”, “Hopeless Days”, έδειξε να αρέσει πάρα πολύ στο κόσμο, ενώ το άλλο κλασσικό πλέον, το “House Of Sleep”, με απογοήτευσε, αφού ο κόσμος απλά δεν τραγούδησε όσο θα έπρεπε. Ολιγόλεπτη διακοπή και οι Amorphis επανήλθαν στη σκηνή με τα “Death of a King”, “Silver Bride” και “The Smoke”, για να τελειώσουν το set τους και να κλείσουν τη βραδιά ιδανικά.
Η αλήθεια είναι ότι οι Amorphis, έχουν πλέον τόσα πολλά κομμάτια, που ότι και να διαλέξουν, κάποιοι θα μείνουν απογοητευμένοι. Τα “Black Winter Day”, “Majestic Beast”, “Enemy At The Gates”, “Towards And Against”, μου έλειψαν. Αλλά οκ, με εξαίρεση το “Sky Is Mine”, μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος. Η μπάντα είχε φοβερή απόδοση αλλά ίσως κάτι το κουραστικό tour, κάτι η μη συμμετοχή του κόσμου σε αρκετά από τα κομμάτια, μου έδωσαν την εντύπωση ότι γενικά ήταν κάπως κουρασμένοι και όχι τόσο ενεργητικοί στη σκηνή, όσο τους θυμόμουν.
Η διαφορά από τις συναυλίες που διοργανώνονται στην Ελλάδα, τεράστια. Αναρωτιέμαι, πως μια χώρα του πρώην Ανατολικού μπλοκ, μπορεί και έχει ένα τόσο καλό συναυλιακό χώρο, ο ήχος να είναι απλά τέλειος και τα συγκροτήματα να βγαίνουν στην ώρα τους. Επίσης αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν οι ‘φτωχοί’ Ρουμάνοι να γεμίζουν σχεδόν μια αίθουσα χωρητικότητας 3000 ατόμων στους Amorphis και στην Ελλάδα οι τελευταίες τους συναυλίες να μην έχουν τον απαραίτητο αριθμό παρευρισκομένων στο κοινό, ώστε να τους δούμε ξανά. Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Το ευχαριστήθηκα και ελπίζω να τους δούμε και πάλι κάποτε στην Ελλάδα, όπου και το κοινό είναι τρελαμένο και σίγουρα θα τους παρασύρει.
SetList:
Under the Red Cloud
Sacrifice
Bad Blood
Sky Is Mine
The Wanderer
On Rich and Poor
Drowned Maid
Dark Path
The Four Wise Ones
Silent Waters
My Kantele
Hopeless Days
House of Sleep
Encore:
Death of a King
Silver Bride
The Smoke
Κείμενο – Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
