Όταν μιλάμε για το metalcore πλέον ένα από τα ηγετικά ονόματα της σκηνής είναι αναμφίβολα αυτό των Architects. Η μπάντα κυκλοφορεί το ένατό της album με τίτλο “For Those That Wish To Exist”. Για όσους δεν γνωρίζουν, την μπάντα αποτελούν πλέον οι Sam Carter στα φωνητικά, Dan Searle στα τύμπανα, Josh Middleton (Sylosis) και Adam Christianson στις κιθάρες και Alex Dean σε μπάσο και πλήκτρα.
Οι Architects ξεκίνησαν μια αμφίβολη για τους περισσότερους προώθηση για τον νέο δίσκο με το πρώτο single “Animals” στο οποίο δεν ακούμε καθόλου βρώμικα φωνητικά αλλά προσωπική μου γνώμη το κύριο riff και το breakdown ισορροπούν πολύ καλά αυτήν την αποχή. Ό,τι κι αν λέει ο κόσμος, τα παλικάρια κάνουν αυτό που γουστάρουν και τα νέα κομμάτια θα τραγουδιούνται στο ζενίθ σε κάθε αρένα που θα παίζονται όταν έρθει η ώρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το εισαγωγικό “Do You Dream Of Armageddon?”, μικρό σε διάρκεια με μουσική από synthesizers και τον Carter με τα καθαρά φωνητικά να καλωσορίζει τους ακροατές σε ένα μια νέα εποχή για την μπάντα, όπως το ίδιο συμβαίνει αργότερα και στο “Flight Without Feathers”. Δεύτερο κομμάτι και δεύτερο single του δίσκου το “Black Lungs” του οποίου η γέφυρα και το breakdown παίζουν ακόμα στο κεφάλι μου δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του.
Στο “Giving Blood” παρατηρείται μια διαφορετική πλευρά των Architects που όμοιά της είχαμε χρόνια να ακούσουμε, χωρίς πολύ βαριά riffs, με μια πιο μελωδική και απαλή προσέγγιση συνθετικά, όπως και στο “Demi God” αργότερα. Το τρίτο και τελευταίο single “Dead Butterflies” έχει ίσως από τα πιο δυνατά refrains που έχουν γράψει ποτέ, ανατριχίλα κάθε φορά χωρίς να υπερβάλλω.
Το εκρηκτικό “Discourse Is Dead” έκανε πρεμιέρα (μαζί με το “Dead Butterflies”) στη ζωντανή μετάδοση της μπάντας από το Royal Albert Hall. Τα “An Ordinary Extinction” και “Libertine” αναπνέουν τον αέρα των προηγούμενων δίσκων όσον αφορά το ύφος, με δυνατά refrains και μελαγχολικές μελωδίες. Το μεγαθήριο όλων όμως θα πω με διαφορά ότι είναι το “Impermanence” καθώς η μπάντα είχε σκοπό να σπάσει αυχένες με τα breakdowns αλλά σα να μην έφτανε αυτό, υπάρχει και η συμμετοχή του Winston McCall των Parkway Drive. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο νομίζω.
Άλλες δύο συμμετοχές τραγουδιστών στα “Goliath” από τον Simon Neil (Biffy Clyro), ο οποίος μας τιμάει με κάποια αξιοθαύμαστα βρώμικα φωνητικά, και “Little Wonder” από τον Mike Kerr (Royal Blood) το οποίο έχει έναν πιο pop χαρακτήρα σε σχέση με τα προαναφερθέντα κομμάτια. Προσωπικά αγαπημένο από τον δίσκο το “Meteor” που με έκανε να σιγοτραγουδάω το refrain του για μέρες και θα συνεχιστεί για πολλές ακόμα. Τελευταίο το ακουστικό και πανέμορφο “Dying Is Absolutely Safe” να σε στοιχειώνει με κάθε μελωδία, τόσο φωνητικά όσο και συνθετικά.
Οι Architects εξελίχθηκαν πολλές φορές και αυτός ο δίσκος είναι το νέο κεφάλαιο από το βιβλίο της καριέρας τους. Όσοι αμφισβητούν είτε θα συνεχίσουν να το κάνουν είτε θα τους αλλάξουν γνώμη τα τραγούδια με τον τρόπο τους. Για μένα πάντως ήταν, είναι και θα είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες.
9,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
