Δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για τους doomsters από τη Καλιφόρνια μετά από δύο χρόνια που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους και που μεσολάβησαν δύο EP’s. Μία κυκλοφορία που έχει βγει εδώ και πέντε περίπου μήνες, όποτε με τους σημερινούς ρυθμούς που βγαίνουν νέες κυκλοφορίες κάθε ώρα, δε το λες και φρέσκο πράγμα. Για να δούμε όμως εδώ και τώρα τι έχει να μας πει το “The Mouths Of Madness”. Πρώτα όμως μία μικρή παρένθεση για όσους δεν γνωρίζουν τους Orchid. Από το εξώφυλλο και μόνο, και ο πιο ανίδεος θα έχει ήδη καταλάβει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που έχει τους Black Sabbath, όχι απλά σαν θεούς, αλλά σαν την αρχή των πάντων. Όποτε τώρα, όλοι ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Το θέμα είναι αξίζει; Πατώντας το play και ακούγοντας το ομότιτλο τραγούδι, είπα: “Ωπ! Εδώ είμαστε!”. Δυναμική, up tempo, σύνθεση, με αρκετό groove. Όσο περνούσαν τα λεπτά, γινόταν εμφανές ότι ο ήχος τους έχει “καθαρίσει” και κάποιος θα έλεγε ότι το ψυχεδελικό και fuzz στοιχείο του “Capricorn” έχει μειωθεί. Όταν μπήκε το “Marching Dogs Of War” οι Sabbath έκανα ακόμα περισσότερο αισθητή τη παρουσία τους. Για να μη μακρηγορώ και γίνομαι κουραστικός, το “The Mouths Of Madness” κινείτε όλο σε αυτό το ύφος. Και όπως όλα τα πράγματα, και αυτό έχει δύο όψεις. Η μία είναι ότι το κουαρτέτο μένει πιστό στις ρίζες και το κάνει πολύ καλά! Και από τη στιγμή που παρθενογένεση δεν υπάρχει πια στη μουσική, αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Από την άλλη όμως, αν και σαν μπάντα οι Orchid έχουν πολλές κατ’ έμε, δυνατότητες, δυστυχώς μένουν εγκλωβισμένοι στο απλώς να αντιγράφουν τη μεγαλύτερη μπάντα του είδους, χωρίς να προσπαθούν να ενσωματώσουν και άλλες επιρροές. Δεύτερον, προσπαθούν να δημιουργήσουν τον ήχο εκείνης της δεκαετίας με λάθος τρόπο: Αντί να παίξουν με αναλογικό εξοπλισμό, τον παλεύουν με τη παραγωγή και μόνο, κάτι που φαίνεται μετά από μερικές ακροάσεις που καταλαβαίνεις π.χ. ότι οι κιθάρες ασφυκτιούν και δεν έχουν τον χώρο που θα έπρεπε. Εν κατακλείδι, το “The Mouths Of Madness” έχει μερικές πάρα πολύ καλές συνθέσεις (“The Mouths Of Madness”, “Wizard Of War”), αλλά όταν το βλέπει κάποιος σαν σύνολο και δε μπορεί να θυμηθεί αν αυτό το σημείο είναι από του τάδε ή το δείνα τραγούδι, φαίνονται οι αδυναμίες του.
6.5/10
Χάρης Παπαδόπουλος
