Οι Kamala παίζουν jazz rock με έδρα τους το Leipzig της Γερμανίας. Παρόλο που είναι νέα μπάντα, μιας και ιδρύθηκε το 2017, μας παρουσιάζει εδώ τον δεύτερο της δίσκο με τίτλο “Your Sugar”. Η συμμετοχή τους σε Γερμανικά φεστιβάλ όπως τα Burg Herzberg Festival και Zytanien Festival και ειδικότερα σε συναυλίες στην πόλη τους δείχνουν αρκετά ενθαρρυντικά στοιχεία για το μέλλον τους.
Στα του δίσκου λοιπόν, οι κιθάρες με το που σκάσανε στα αυτιά μου, μου θύμισαν τους καταπληκτικούς Goat τόσο σε ρυθμούς όσο και στις μελωδίες. Γρήγορα το σκηνικό άλλαξε όμως και η προσθήκη σαξοφώνου και η φωνή του Christian Kamper έδωσαν την πιο jazz νότα που περίμενα. Σε σημεία ο τραγουδιστής έχει πιο μιλητά φωνητικά και σε αλλά πιο μελωδικά. Αυτό που με χάλασε είναι η μάλλον αδιάφορη και πεζή χροιά του που ίσως να ταίριαζε καλύτερα σε κάποιο reggae συγκρότημα. Τα υπόλοιπα μέλη δημιουργούν μουσικά ηχοτόπια που σε στέλνουν αραχτό σε κάποια παραλία της Καραϊβικής να πίνεις χαλαρά το Mojito σου. Ξεκούραστες μελωδίες, ευχάριστες στο αυτί του ακροατή αλλά χωρίς να μου έχουν αφήσει κάποιο λόγο να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ακρόασης.
Στo “Chronic Burden” κινούνται σε πιο μελαγχολικούς ρυθμούς, σε αντίθεση με το “Your Sugar” που έχει μια πιο funky προσέγγιση. Παρόλη την προσπάθειά και την ποιοτική μουσική που προτείνουν δεν καταφέρνουν μέχρι το τέλος να κεντρίσουν πραγματικά το ενδιαφέρον μου. Τη φωνή του Christian μάλιστα, χωρίς να είναι κακή, την βρήκα τόσο ενοχλητική μετά από ένα σημείο που πραγματικά αν ο δίσκος ξεπερνούσε τα 30 του λεπτά νομίζω πως δεν θα άντεχα να τον ακούσω μέχρι τέλους. Ένα τραγούδι που θα πρότεινα σαν ενδεικτικό της δουλειάς τους είναι το “County Dog” χωρίς βέβαια να το θεωρώ και πολύ πιο εντυπωσιακό απ’ τα υπόλοιπα.
Οι Kamala είναι σίγουρα μια μπάντα που μπορεί να κάνει επιτυχία στο συγκεκριμένο κοινό που απευθύνεται αλλά σίγουρα δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον για έναν οπαδό της rock, όσο ανοικτόμυαλος και να είναι. Αυτό δεν σημαίνει πως θα με χάλαγε να ακούσω τη μουσική τους σε κάποιο lounge cafe ή σε ένα καλοκαιρινό μπαράκι. Αλλά μέχρι εκεί.
4/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]
