Πολύ ενδιαφέρουσα πραγματικά η περίπτωση των Γάλλων Ars Moriendi ή αλλιώς του Arsonist, του τύπου δηλαδή που είναι υπεύθυνος εξολοκλήρου για ότι θα ακούσει κανείς από τους Ars Moriendi. Το μουσικό ταξίδι του Arsonist ξεκινά πίσω στο 2001 και από τη δημιουργία αυτού εδώ του εκφραστικού οχήματος μέχρι και σήμερα, έχουν μεσολαβήσει δύο ολοκληρωμένοι δίσκοι αλλά και αρκετά προσεγμένα demos πριν από αυτούς. Ο χαρακτηρισμός atmospheric/dark metal/black metal που τους αποδίδεται θα έλεγα ότι μπορεί να είναι σωστός, αλλά ίσως και παραπλανητικός. Αυτό συμβαίνει για το λόγο ότι η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στο πρώτο στοιχείο, με τη μουσική και τα φωνητικά να είναι σε αρκετά σημεία ακραία αλλά χωρίς να είναι αυτός και ο μοναδικός σκοπός της μπάντας. Η δημιουργία μιας σκοτεινής, οικείας και παράλληλα, με ένα άγνωστο τρόπο, όμορφης ατμόσφαιρας είναι σίγουρα το πρώτο μέλημα του Arsonist. Για να σας το θέσω και αλλιώς αν εδώ περιμένετε να ακούσετε καθαρό black metal, αφήστε το. Οι σχετικές με το είδος αναφορές περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στο mid tempo μελωδικό ύφος της Νότιας Ευρώπης με συγκροτήματα όπως Rotting Christ, Moonspell (παλιοί), Varathron, Deviser να είναι αυτά που έρχονται στο μυαλό. Το σκοτάδι του δίσκου μέσα από όμορφα ακουστικά περάσματα, κάποια διάσπαρτα ηλεκτρονικά beats, τις κατέχουσες στρατηγική θέση μέσα στο άκουσμα γρηγοριανές μελωδίες και την ανυπέρβλητη, από κάθε άποψη, (αποκλειστική) χρήση της Γαλλικής γλώσσας βρίσκει εύστοχες και κυρίως ταιριαστές και classy διεξόδους έκφρασης. Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η μουσική σε ταξιδεύει σε εικόνες νυχτερινές περασμένων εποχών και όχι μόνο. Τα μικρά στενά σοκάκια σε κάποια κακόφημη συνοικία αλλά και η μοναχική βόλτα στο δάσος είναι και αυτά μέσα στη συλλογή των εικόνων. Σε αυτό το σημείο να εκθέσω και τη ταπεινή μου προσωπική άποψη. Η μουσική θέλω να μου δημιουργεί εικόνες, συνειρμούς και σκέψεις. Να είναι μια πόρτα που μου ανοίγει καινούργιες πιθανότητες και ενδεχόμενα. Αυτός εδώ το κατάφερε περίφημα και πέρα από άλλες μουσικές ή όχι αντιρρήσεις, εμένα αυτό μου αρκεί.
7.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
