Το τελευταίο άλμπουμ από τους Γερμανούς (είχαν προηγηθεί τρία ξεκινώντας το δισκογραφικό τους ταξίδι το 2010), τα έχει όλα μέσα. Ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια, stoner στοιχεία, new wave στοιχεία, “desert”, ακόμα και trip hop. Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Ένα καταφύγιο μουσικής. Ένα άλμπουμ που οπωσδήποτε θέλει το χρόνο του και ακούσματα, καθώς έχει και κάποια μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια και είναι δύσκολο να το «πιάσεις» ολόκληρο από την πρώτη φορά ή τις πρώτες φορές που θα το ακούσεις, αν και το τέρμα ατμοσφαιρικό, με τα υπνωτικά φωνητικά “Vortex Sun”, με το οποίο ξεκινάει μάλλον αποτελεί την εξαίρεση σε αυτό που μόλις έγραψα, αφού είναι πιο «δυνατό» και πιασάρικο από τα τραγούδια που ακολουθούν. Φοβερό κομμάτι, ότι πρέπει για ξεκλινημα ενός άλμπουμ. Το “Universal Bloodlines” είναι ένα «oriental» κομμάτι, που άνετα θυμίζει το “Kashmir”, συνδυασμένο με τον alternative rock ήχο των 90s. Ξεχωρίζουν οι στίχοι “You are dead now – I am not”. Κιθαριστικό reverb στο “Born A Lion (Homeless)”, μπορώ να πω ότι εδώ ξεχώρισαν τα φωνητικά που στην αρχή σε στοιχιώνουν και από τη μέση του κομματιού και μετά αλλάζουν και γίνονται και πιο επιθετικά. Στην ίδια ατμόσφαιρα και το υποτονικό μπορώ να πω “The Lure (Come With Us)” το οποίο είναι πιο groovy χάρις στις εντυπωσιακές 80s κιθάρες που και εδώ μιλάνε όταν πρέπει, με επιπλέον μελωδία. Το 11λεπτο “Run To The Plains” που σίγουρα μου έφερε στο μυαλό τους Pink Floyd, μας πάει περισσότερο πίσω στη δεκαετία του 70, μετά το πρώτο 5λεπτο έχουμε ένα πολυφωνικό κιθαριστικό μέρος που χαρακτηρίζει το κομμάτι. Το “Curtains Of Death” και μόνο από τον τίτλο του είναι πιo «μέταλ» μόνο από τον τίτλο του! Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό υπάρχει περισσότερη παραμόρφωση από κάθε άλλο κομμάτι του δίσκου. Διαφορετικό γενικά, με ποικίλα στοιχεία που θυμίζουν μέχρι και Portishead. Σκοτεινό και μελαγχολικό, με πιο επιθετικά και δυνατά φωνητικά. Πολλές αλλαγές κατα τη διάρκειά του, πιο ατμοσφαιρικό και αυτό στην πορεία, σίγουρα αξίζει την προσοχή, όπως όλο το άλμπουμ γενικά! Το “Melek’s Lament (Yazidi Tears) που ακολουθεί, για εμένα είναι σαν διάλειμμα του δίσκου, πιο αργό στην αρχή του και πολύ πιο «διαστημικό» και ψυχεδελικό γενικά! Οι θλιμμένες κιθάρες σε βάζουν στο κλίμα αυτού που λέει ο τίτλος (θρηνεί τη μοίρα της θρησκευτικής κοινότητας των Κούρδων Yazidis). David Bowie meets Monster Magnet. Ακόμα πιο χαλαρωτικό το αφηγηματικό “Walking Shades” , κλείνει με ένα ανθεμικό φινάλε. Ο δίσκος κλείνει με το “Ritual Of Inner Strength”, με έντονο το στοιχείο του trip hop και ένα dub ρυθμό και επαναλαβανόμενο μπάσο να οδηγούν το κομμάτι στην αρχή, μέχρι να μπει η ριφάρα της κιθάρας για να συνεχίσει και να δυναμώσει το κομμάτι μέχρι και το τέλος των σχεδόν δέκα λεπτών του. Το συγκρότημα καταφέρνει να εξελίξει τον ήχο του, χωρίς να απομακρύνεται από τις ρίζες του και προσθέτοντας κάποια νέα πράγματα που ήθελαν και τους άρεσαν. Kάτι που μου άρεσε παρα πολύ στο “Refugeeum” ήταν οι φοβερές, μελωδικές και ατμοσφαιρικές κιθάρες που σε συνδυασμό με την άψογη συνεργασία των δυο lead τραγουδιστών συνθέτουν ένα παρα πολύ καλό άλμπουμ. Όπως έγραψα και στην αρχή, ένα άλμπουμ με μπόλικα και διάφορα στοιχεία και επιρροές μέσα, ένας δίσκος που σίγουρα θέλει κάποιες ακροάσεις για να τον ανακαλύψεις, με όλες τις συνθέσεις να αποτελούν ένα πανέμορφο μουσικό ταξίδι! Άμα το ξανάκουγα πιθανόν να έπαιρνε και μεγαλύτερη βαθμολογία!
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
