Ντεμπούτο δίσκος για τους Αυστριακούς Silius, μια μπάντα η οποία έχει ξεκινήσει την πορεία της από το 2013. Η μοναδική της κυκλοφορία μέχρι τώρα ήταν ένα demo το 2014. Από εκεί και πέρα οι Αυστριακοί πήραν το χρόνο τους στο να συνεχίσουν την καριέρα τους, χτίζοντας το όνομά τους τοπικά και στη συνέχεια κερδίζοντας το Wacken Metal Battle της Αυστρίας, με αποτέλεσμα να αντιπροσωπεύσουν τη χώρα στο Wacken.
Με βιογραφικό παρουσίας και στο Metal Days, αλλά και έχοντας παίξει με μπάντες όπως οι Arch Enemy και οι BioHazard και με την Massacre να δείχνει ενδιαφέρον για αυτούς, το λιγότερο που περιμένει κάποιος από το “Hell Awakening” (σ.σ. θυμίζει κάτι ο τίτλος αμυδρά;;;), είναι μια αξιοπρεπή κυκλοφορία.
Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει στο ντεμπούτο των Silius, είναι η βιβλιοθήκη riff που έχει χτίσει η μπάντα. Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν καλά riff όταν οι κιθαρίστες της μπάντας Mario Haui Haueis και Mex Senn πίνουν νερό στο όνομα του συγχωρεμένου του Dimebag Darell αλλά και δείχνουν τις επιρροές τους από κιθαρίστες σαν τους Skolnick, Petterson αλλά και τον παλιό καλό Hetfield.
Κάπου εκεί υπάγονται και οι επιρροές των Silius στο “Hell Awakening”. Pantera, Testament, Exodus, Metallica και ολίγον από Slayer, όλα αυτά με την σφραγίδα των groovy ρυθμών. Τι και αν πιάσεις τον opener δυναμίτη “Seven Demons“, τα Testamenικά “Anger Management” και “Message in a Molotov” αλλά και το μελωδικό “Invictus“, ο κοινός παρονομαστής είναι τα riff. Δολοφονικά, groovy, βαριά, thashy όπως θέλετε πείτε τα, αυτά είναι το hightlight του δίσκου. Σε όλα τα τραγούδια οι Pantera αλλά και οι Down επιρροές είναι εμφανείς και σε αρκετές περιπτώσεις τα riff γίνονται όλο και ποιο νότια. Να μην μιλήσω και για το “Tool Of Destruction“, το οποίο είναι μάλλον το πιο Panterικό και που μοιάζει σε βαθμό παρεξήγησης με το “This Love”.
Κάπου εκεί όμως, δηλαδή στα riff, σταματάνε και τα θετικά του δίσκου. Άντε να βάλουμε και την καλή παραγωγή του R.D. Liapakis (Mystic Prophecy, Devil’s Train, Firewind, Suicidal Angels) μέσα στα θετικά. Από εκεί και πέρα, όλος αυτός ο συνεχής καταιγισμός από riff αρχίζει από ένα σημείο και μετά να μην τους βγαίνει και να κουράζει πολύ εύκολα. Τα τραγούδια είναι εξολοκλήρου βασισμένα στα riff, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν τον τραγουδιστή Matthias Thurner να αναπνεύσει. Όταν ο τελευταίος μπορεί να αφήσει κάποιες μελωδίες να βγουν από τη φωνή του (π.χ. “Seven Demons“, “War Planet“), τότε μπορεί να δείξει ότι έχει τα απαραίτητα @@ για να τραγουδάει σε thrash metal μπάντα. Όταν όμως πνίγεται από τα riff (πχ. “Joy And Pain“, “Sick And Tired“), ακούγεται σαν ένα κακέκτυπο του Anselmo που συναντάει τον Chuck Billy… κάτι όχι και τόσο κολακευτικό.
Η όρεξη είναι περίσσια, το ταλέντο φαίνεται να υπάρχει, η διάθεση για δουλειά σίγουρα είναι κάτι που δεν λείπει από τους Silius. Αυτό που λείπει είναι μάλλον η εμπειρία στο να τοποθετήσουν σωστά τις επιρροές τους και φυσικά να κάνουν πιο ενδιαφέροντα και να δέσουν τα φωνητικά του Thurner σωστά με το riffing των συνθέσεων. Υπάρχει μεγάλη δυνατότητα εδώ αρκεί οι Silius να το προσέξουν στο μέλλον. Προς το παρόν…
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
