Η Σουηδία είναι μια ανεξάντλητη πηγή συγκροτημάτων για τον rock και metal ήχο. Συνήθως μάλιστα, οι δουλειές που προέρχονται από τη Σκανδιναβική χώρα είναι από καλές έως πολύ καλές. Εδώ όμως με τους MarysCreek πέσαμε στην περίπτωση της χρυσής μετριότητας.
Το 2ο ολοκληρωμένο album του group, έρχεται 9 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “Some Kind Of Hate” του 2007. Τα πολλά χρόνια απραξίας οφείλονται μάλλον στις πολλές αλλαγές στο lineup της μπάντας. Στα μουσικά τώρα, το μοντέρνο μελωδικό hard rock που παίζουν οι MarysCreek μπορεί να είναι καλοπαιγμένο, να έχει κάποιες ωραίες μελωδίες, γυαλισμένη παραγωγή και επαγγελματικό στήσιμο, αλλά δεν έχει τα στοιχεία που θα σε οδηγήσουν να το ακούσεις ξανά και ξανά. Όλα νιώθεις πως κάπου τα έχεις ξανακούσει, τα ρεφρέν προσπαθούν να είναι κολλητικά αλλά το χάνουν στην πορεία, το μόνιμο γκραν γκραν στα riffs καταντάει μονότονο. Κάποιες καλές ιδέες όπως το “Ghost Inside” ή το “So Afraid (To Live)” χάνονται και αυτές στη μετριότητα των υπολοίπων τραγουδιών του “Infinity”. Ακόμα και η μπαλάντα (“On The Other Side”) που οφείλει σε τέτοιο είδος μουσικής να σου βγάλει κάτι, τελικά σε σκοτώνει με τη γλυκανάλατη μελωδία της.
Γενικά, έχει πέσει δουλειά στο “Infinity”, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Ακόμα και η διάρκεια με τα 12 τραγούδια συντελεί σε αυτό. Ίσως με 2-3 λιγότερα να κέρδιζε κάτι παραπάνω. Album με το οποίο δε λες ότι έχασες το χρόνο σου, αλλά που δύσκολα θα επιστρέψεις να ξανακούσεις σύντομα.
60%
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
