AlbumsΚριτικές

Sepultura – Quadra (Nuclear Blast)

Option A

Είναι γεγονός πως οι Sepultura ξεκίνησαν σαν ακραίο thrash συγκρότημα και αυτό διήρκησε μέχρι το 1993 με την κυκλοφορία του Chaos A.D.”, που η μπάντα απέκτησε έναν εμπορικό κατευνασμό, χωρίς όμως να στερούνται αγριάδας. Αυτό βέβαια οδήγησε στο να αποκτήσουν ένα πιο groove χαρακτηριστικό με την πάροδο των ετών ύστερα και από την ευρεία επιτυχία του επόμενου δίσκου Roots, λόγω της ανάπτυξης του industrial groove της τότε εποχής. Ευτυχώς δεν υπέκυψαν όμως και συνέχισαν την αποτύπωση αγριάδας με το Against. Στα επόμενα albums υπήρχε μια ακροβασία στις εντάσεις με ένα φλερτ στη progressive διάθεση και ύστερα από την ένταξη τους στη Nuclear Blast αισθάνομαι μια διακριτική σκοτεινότητα στον ήχο τους.

Το νέο album των Sepultura ξεκινά επιβλητικά με την συμφωνική εισαγωγή τουIsolation, το οποίο εξελίσσεται σε ένα thrash κομμάτι, θυμίζοντας όμως τεχνικές death metal, διατηρώντας τη συμφωνική ατμόσφαιρα σε χαλαρότερα σημεία του. Το δεύτερο “Means To An End” ξεκινά και αυτό με μικρή εισαγωγή, για να εκπλαγώ ευχάριστα με έντονο groove ρυθμό και την αυθεντικότητα της μπάντας. Και αυτό το κομμάτι διέθετε breakdown, πάσα για σολάρισμα της κιθάρας.  Η συνέχεια είναι thrash όντως στο τρίτο “Last Time”, όμως στα μέσα του κομματιού επανέρχεται η συμφωνική πινελιά με φωνητικά, χαλαρώνοντας το κομμάτι με μελωδικό solo στην κιθάρα και σαν να αισθάνθηκα deathcore υπόκρουση. Στο “Capital Enslavement” υπήρχαν στην εισαγωγή τα χαρακτηριστικά κρουστά που δίνουν μια αρχαία πολεμοχαρή δυναμική και μου άρεσε η μελωδικότητα στα φωνητικά. Για να μη τα πολυλογώ, τα breakdowns υπήρχαν παντού και στα μεσαία κομμάτια του Quadra, Ali, Raging Void, κυριάρχησε το progressive στοιχείο. Στο Autem λόγω και των φωνητικών ο death ήχος ξαναεμφανίστηκε.

Ήταν ένα έντονο album και το αισθάνθηκα λίγο μπουκωμένο. Είναι σαφώς μια επαγγελματική δουλειά άψογη και προσεγμένη, αλλά πολύ φορτωμένη. Δεν έμεινα ευχαριστημένος από την ροή των κομματιών, αλλά και του album γενικότερα. Ειδικά από την μέση και μετά άρχισε να κουράζει με την ακροβασία στα διάφορα είδη και αυτό αποτυπώθηκε αρνητικά στην σύνθεση, η οποία μου φάνηκε λίγο άτεχνη και πρόχειρη. Δε μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι πέρα από τα φωνητικά και τις ορχηστικές πινελιές. Δεν άκουσα ούτε τις φοβερές τεχνικές και θα κρίνω όντως παραβλέποντας την ιστορία της μπάντας.

6,5/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
[email protected]

Option B

Θα το ξεκινήσω το κείμενο όσο πιο απλά γίνεται, λέγοντας πως για μένα καθαρά, οι Sepultura είναι ανύπαρκτοι μετά το Chaos A.D.”. Βασικά, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, είμαι από τους οπαδούς που θέλουν δέκα Beneath The Remains και όχι όσα βγήκαν από το Chaos A.D.” κι έπειτα. Μετά από τέτοιο πρόλογο λοιπόν, καταλαβαίνετε ποια είναι η γνώμη μου για τα albums της Rootsκαι μετά περιόδου.

Ε λοιπόν, αυτό αλλάζει σήμερα. Ναι και όμως, ένας σεσημασμένος αρρωστάκιας σαν εμένα με το Beneath The Remains (στο top-20 των albums που έχω ακούσει στη ζωή μου) που με κάθε δυνατή ευκαιρία έκραζα αυτή τη «συνωνυμία» όπως την αποκαλούσα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας το Quadra.

Και πώς να μη μείνω κάγκελο όταν το εναρκτήριο Isolation ξεκινάει με σχεδόν death metal τρόπο; Ναι πολύ σωστά διαβάζετε. Ο Andreas Kisser ξαναδείχνει τα δόντια του εξαπολύοντας τη μια riff-άρα μετά την άλλη και ακούγεται ουσιαστικός και απειλητικός μετά από πολλά χρόνια και τα solos του εδώ είναι σεμινάριο ουσίας-μελωδίας-τεχνικής. Ένας πραγματικά μεγάλος κιθαρίστας που εδώ αναδεικνύεται όπως πραγματικά του αξίζει, έχοντας πίσω του ένα βουνό, τον Eloy Casagrande ο οποίος διαλύει ό,τι υπάρχει πάνω στο drum kit. Η μεγαλύτερη έκπληξη από όλες όμως δεν είναι άλλη από τον frontman, Derrick Green ο οποίος έχει κάνει τεράστια βελτίωση στη φωνή του (συγγνώμη, αλλά πριν δεν μπορούσα να τον ακούσω ούτε υπό την απειλή όπλου) και ακούγεται όπως θα έπρεπε να ακούγεται σε όλα τα προηγούμενα albums, ενώ μάλιστα επιχειρεί και καθαρά φωνητικά (!).

Στο Quadra λάμπει πραγματικά όλη η μπάντα και το μουσικό επίπεδο στο οποίο έχει πλέον φτάσει. Ακουστικές κιθάρες και progressive δομές μπλέκονται με thrash και μας δίνουν ένα πραγματικά πρωτόγνωρο κράμα που δύσκολα συναντάμε να γίνεται τόσο αποτελεσματικά με τόσο μεγάλη φυσικότητα όσο εδώ. Γιατί ποιος θα το έλεγε ότι θα άκουγα καθαρά φωνητικά και πλήκτρα στους Sepultura και θα ανατρίχιαζα ολόκληρος; Κι όμως αυτό έγινε και ελπίζω από εδώ και μπρος να πάρουμε μόνο χαρές από τους Seps. Και έναν δίσκο παλιού, τίμιου, ορθόδοξου ξύλου.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, προσπάθησα όσο γίνεται να συγκρατηθώ, αλλά οι Sepultura δεν είναι μπάντα, είναι ιδέα. Για να το πούμε και γηπεδικά, χωρίς αντικειμενική κριτική και λοιπά, welcome back μωρή αρρώστια.

8,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

  • Νίκος Καρβουνόπουλος
  • Θοδωρής Κατσικονούρης

X