Σκάει το πρώτο κομμάτι και οι διφωνίες (ο Θεός να τις κάνει) σπάνε τύμπανο από το πόσο παράφωνες είναι. Τουλάχιστον το δικό μου. Κακής ποιότητας φωνητικά, μέτριο γενικότερα, μόνο τα τύμπανα είναι καλά. Αλλά αυτό. Απλώς καλά. Πολύ κακή επιλογή για πρώτο τραγούδι, δεν σε παρακινεί να πας στο επόμενο.
Δεύτερο κομμάτι κάτι κάνει αλλά και πάλι βαριέμαι. Είναι και το είδος που δεν αντέχω, αυτό το progressive doom. Ωστόσο ομολογώ πως τα καθαρά φωνητικά του τραγουδιστή μου αρέσουν πάρα πολύ, είναι απίστευτα μελωδικά. Τα βρώμικά του με χαλάνε πολύ. Τρίτο κομμάτι έχει τίμιες εναλλαγές από σκοτεινό και δυναμικό, σε μελωδικό. Κουρδίσαμε και την κιθάρα πανάθεμά την.
Από εδώ και μετά πάμε πολύ δυναμικά. Δεν λέω, και τα φωνητικά φτιάξανε και όλα οπότε συνεχίζω να πιστεύω πως η επιλογή του πρώτου κομματιού ήταν πολύ ατυχής. Τόσο που ίσως στοιχίσει στην μπάντα. Δηλαδή, το να ξεκινήσεις με το ίσως χειρότερο κομμάτι όλου σου του δίσκου και τα δύο στο τέλος να είναι η καλύτερή σου δουλειά, δεν σε ωφελεί πουθενά. Κανένας δεν θα σου κάνει τη χάρη να φτάσει μέχρι τα δύο τελευταία κομμάτια, σε έναν δίσκο οκτώ κομματιών αν ξενερώσει στο πρώτο.
Εντωμεταξύ, έψαξα άπειρη ώρα να βρω τα μέλη της μπάντας και δεν τα κατάφερα. Η ίδια η μπάντα προσπαθεί να μην μαθευτούν τα ονόματα και τα πρόσωπα των μελών (για κάποιο άγνωστο λόγο) αλλά αυτό σε κάνει αυτόματα να μην μπορείς να παίξεις ζωντανά και γενικότερα τίποτα που ξεφεύγει από το πλαίσιο του «μπαίνω studio και γράφω» οπότε λίγο άκυρη μου φαίνεται η φάση τους.
Πιστεύω πως κάποια στιγμή θα μάθουμε και τους μουσικούς πίσω από την μουσική. Για την ώρα απλά ακούμε το “Created From Death”, το δεύτερο album των Bull Elephant και προσπαθούμε να αφοσιωθούμε στην μουσική του.
5/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
