Το death metal είναι σαν το κρασί. Δηλαδή the older, the better. Και αυτό ακριβώς ακούμε εδώ από το supergroup από την Ολλανδία (στο line-up περιλαμβάνονται και μέλη των ΓερμανώνFleshcrawl άρα η περίπτωσή τους γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρουσα). Το death metalπου μας παρουσιάζουν εδώ οι Burial Remains προσκυνάει όσο τίποτα άλλο το σουηδικό ήχο (Boss HM-2 σε αγαπάμε), τα chainsaw guitarsκαι τη γκρούβα του βρετανικού διδύμου Bolt Thrower / Benediction παρουσιάζοντάς τα μέσα από τη δικιά τους (πάντα old-school) οπτική. Αυτή η κριτική θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Κατ’ αρχάς, επιτέλους, μα πραγματικά επιτέλους ένας ακραίος δίσκος με πιο old-school παραγωγή (δεν έχω κάτι με τις μοντέρνες παραγωγές, δεν είμαι τέτοιος, αλλά οι παλιομοδίτικες παραγωγές βοηθάνε το συγκρότημα να χτίσει χαρακτήρα και συν τοις άλλοις είναι κουραστικό όλα τα album να έχουν τον ίδιο ήχο) οπότε +1 μόνο και μόνο από το γεγονός ότι από την παραγωγή και μόνο πρόκειται για μια ωραία αλλαγή από τα καθιερωμένα. Δεύτερον, η μπάντα χρησιμοποιεί το σουηδικό guitar tone (chainsaw guitars, αυτά που καθιέρωσε το “Left Hand Path”δηλαδή) κάτι που τους βάζει σε μια ξεχωριστή κάστα συγκροτημάτων, μιας και δεν χρησιμοποιούν πολλοί αυτό τον ήχο, για κάποιο ηλίθιο λόγο. Επίσης, οι Ολλανδοί δεν δείχνουν την αγάπη τους στη Σουηδία μόνο μέσω των chainsaw guitars αλλά και μέσω των συνθέσεων που κινούνται στο πνεύμα που αναφέρθηκε αρχικά (Stockholm meets Bolt Thrower / Benediction) μέσα από μια πιο δική τους οπτική και με λίγη μελωδία αραιά και πού (κανένα υπονοούμενο περί «τυριού» προφανώς, μιλάμε για μελωδία με λόγο ύπαρξης) που ομορφαίνει ακόμα περισσότερο το album.
Ένα αρνητικό έχω να προσάψω μόνο και αυτό είναι ότι ο δίσκος γκρουβάρει λίγο παραπάνω για τα γούστα μου, αλλά αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό, όταν έχουμε να κάνουμε με μια τέτοια κυκλοφορία από αυτές που «δεν τις κάνουν πια έτσι». Αν είχε κυκλοφορήσει στα 90s θα μιλούσαμε υπό άλλη βάση σήμερα.
8/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
