Από τη χώρα του Arnold Schwarzenegger σκάνε μύτη οι Chryst. Αφού κατάφεραν να αλλάξουν από το 1990 δύο ονόματα, κατάφεραν -με πολύ κόπο προφανώς- να φτάσουν σε αυτόν τον πρώτο δίσκο. Την πρώτη μου επαφή με τον avant–garde τομέα (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν όρος) την είχα το περασμένο καλοκαίρι στο Sonisphere με την εμφάνιση των Virus. Όταν τους έψαξα λίγο παραπάνω, δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα. Οι Chryst όμως, διαφέρουν αρκετά από τους προαναφερθέντες, καθώς και ελαφρώς black στοιχεία διαθέτουν και εμπλουτίζουν τη μουσική τους με λίγη από την ατμόσφαιρα των Tiamat. Δεν κουράζουν και πάνω απ’ όλα δεν επαναλαμβάνονται. Τεχνικά και παράλληλα σκοτεινά, όλα τα κομμάτια του “PhantasmaChronica” θα μπορούσαν να είναι το ιδανικό playlist ενός διεστραμμένου λούνα πάρκ για γερά νεύρα. Ακόμα, στοιχείο-κλειδί που μπορεί εύκολα να αναφερθεί είναι η σωστή παρουσία των gospel φωνητικών στο κατάλληλο timing, χωρίς να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Προσωπικά, το καλύτερο μέρος της ακρόασης είναι οι συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα σε fast/slow χαρακτήρα που σκάνε σε ανύποπτες στιγμές. Περίτρανο παράδειγμα το τέλος του “Metatropolis” με την αρχή του “The NovoPharus/The ChronoMagus“. Με λίγα λόγια, οι Chryst είναι μία αρκετά καλή επιλογή για βραδινή συντροφιά. Θα μπορούσαν όμως να παραλείψουν το άσχετο καρά-cult εξώφυλλο, το οποίο υπό άλλες συνθήκες και με πιο πολύ αναγνωρισιμότητα, ίσως και να αποτελούσε το νέο εχθρό της PMRC.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
