Επειδή οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, το ύφος των Imperia, δηλαδή αυτό το symphonic / goth / power / πείτε το όπως θέλετε, δεν έχει μέλλον εδώ και αρκετά χρόνια. Τα περισσότερα συγκροτήματα κινούνται σε συγκεκριμένες φόρμες και αρνούνται να εξελιχθούν. Δυστυχώς, οι Ολλανδοί είναι μία τέτοια περίπτωση μπάντας προσκολλημένης στο παρελθόν που αρνείται να εξελίξει το είδος της.
Ο παραπάνω ισχυρισμός επιβεβαιώνεται με μία μόλις ακρόαση του “Flames Of Eternity” το οποίο, δυστυχώς, είναι βυθισμένο στα (άσχημα) κλισέ του είδους. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα δίσκο με πολλά κομμάτια, δώδεκα στον αριθμό, και διάρκεια σχεδόν μια ώρα, κάτι που σημαίνει πολλή κούραση για τον ακροατή αν η μπάντα δεν ξέρει πώς να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια του δίσκου. Επίσης, το άλμπουμ είναι παντελώς γραμμικό, με λίγες εξαιρέσεις. Στην ουσία, είναι σαν το συγκρότημα να έχει γράψει μια τεράστια μπαλάντα διάρκειας 58 λεπτών, με λίγες πιο έντονες στιγμές, να την έχει χωρίσει σε μέρη και να την έχει βάλει έτσι στο δίσκο. Ε και συγγνώμη, όσο καψούρης και να ναι κάποιος, είναι αδύνατο να ακούει μια μπαλάντα επί 58 λεπτά.
Απουσιάζουν, επίσης, και τα riffs. Ό,τι κιθαριστικό θέμα υπάρχει, έχει θαφτεί στη μίξη που ακούγεται λες και η κιθάρα συνοδεύει τα synths και τα πλήκτρα, αντί για το αντίστροφο. Μetal δίσκος χωρίς riffs είναι συνώνυμο του να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς να έχεις μπάλα. Μεγάλες μπάντες του είδους που έβαλαν και άλλους ήχους στη μουσική τους, π.χ. Stratovarius, Blind Guardian, Rhapsody, είχαν πάνω από όλα riffs που ήταν οι οδηγοί και πάνω τους πάτησαν τα υπόλοιπα όργανα. Σίγουρα σε αυτή την εποχή είναι λίγο μελοδραματικό να θες να ακουστείς ρετρό· χωρίς όμως τις βάσεις, δεν μπορείς να πας πουθενά. Κρίμα πραγματικά για ένα είδος που μας μεγάλωσε, να έχει παγιδευτεί τόσο πολύ στις φόρμες που αυτό δημιούργησε.
5.5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
