Option A
O Slash είχε πάντα ένα καλό. Αποτύπωνε το νεύρο του πάνω στην μουσική. Στην πρώτη του solo κυκλοφορία συμμετέχουν πολλά μεγαθήρια του χώρου, όπως Ozzy Osbourne, Chris Cornell, Lemmy, Kid Rock, Iggy Pop και άλλοι, οι οποίοι κάνουν τα φωνητικά, συνεπώς, από αυτήν την άποψη υπάρχει ποικιλομορφία. Ο δίσκος κινείται σε hard rock ύφος και υπάρχει μέσα επανεκτέλεση του “Paradise City” με τους Cypress Hill και την Fergie να τραγουδάνε. Σίγουρα δεν συγκρίνεται με την original εκτέλεση, παρόλα αυτά το διαφορετικό στυλάκι ταιριάζει αρκετά θα έλεγα στο συγκεκριμένο κομμάτι. Από εκεί και πέρα περίμενα περισσότερη δουλειά στην κιθάρα. Σίγουρα κανένας δεν αμφισβητεί το κιθαριστικό ταλέντο αυτού του ανθρώπου, και για αυτό ακριβώς δεν περίμενα να μείνει σε απλές, κλασσικές μελωδίες και πολύ λίγα solo. Υπάρχουν πολλά μπαλαντοειδή τραγούδια όπως τα “Starlight”, “I Hold On” και “By The Sword” που μου άρεσε πολύ με τον Andrew Stockdale στα φωνητικά. Ο ρυθμός σε όλο το album είναι αργός σε γενικές γραμμές, η μελωδία μοιάζει παρόμοια παντού και υπάρχουν μεγάλα σε διάρκεια solos αλλά όχι πολλά. Ο Shlash είναι ένας ικανότατος μουσικός και οι προσδοκίες μου ήταν πολλές πριν ακούσω τον δίσκο, αλλά μάλλον μάταιες. Θα μπορούσε να είχε καταπλήξει μέσω αυτής της δουλειάς του-και έχει αποδείξει ότι μπορεί. Σημασία έχει, όμως, πως δεν το έκανε.
6/10
Μαρία Θεοδωράκη
Option B
Slash εν έτη 2010. Θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο όνομα και στη φήμη που τον περιτριγυρίζει; Ή μήπως να περιμένουμε κάτι ανάλογο Guns’n’Roses; Ας αρχίσουμε με τα ονόματα. Διαφορετικά, τρανταχτά, υπερεκτιμημένα, μισημένα, αγαπητά, άγνωστα. Έχουμε και λέμε(παίρνω ανάσα): Ιan Astbury, Ozzy, Fergie, Myles Kennedy, Chris Cornell, τον τύπο από τους Wolfmother, Adam Levine, Lemmy, Dave Grohl, Duff McKagan, Kid Rock, τον τύπο από τους Avenged Sevenfold, Rocco Deluca και Iggy Pop. Ζαλιστήκατε; Ο δίσκος αρχίζει σωστά: με την φράση: “Kill the ghost That hides in your soul Rock ‘n’ Roll, Rock ‘n’ Roll, Rock Rock”, και τι πιο R’n’R από τον Slash; Συνεχίζει με Οzzy, ένα κομμάτι που δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, αν σκεφτείς τα ονόματα. Και έρχεται η πρώτη έκπληξη με Fergie! Τι φωνή! Θα μπορούσε άνετα να τραγουδάει σε μια hard-rock chick μπαντα! Ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει ομαλά μέχρι που έρχεται η στιγμή του Lemmy! Wake-up call!Heavy wake-up call! Συνεχίζει άψογα με το instrumental του δίσκου και guests αυτή τη φορά Grohl και McKagan.Τρελό riff!O δίσκος συνεχίζει να παίζει χωρίς κάποια ιδιαίτερη έκπληξη και τελειώνει πάλι σωστά με τον Iggy Pop να φωνάζει: “We’re all gonna die So let’s get high” σε R’n’R ρυθμούς που σε κάνουν να θες να ξεφαντώσεις και να “ανέβεις” και εσύ. Ο δίσκος δεν με ξετρέλανε αλλά έχει τις στιγμές του και διαμαντάκια, εκπλήξεις, απογοητεύσεις και προβλεψιμότητα. Πρέπει όμως να δώσω credit στον Slash που κατάφερε να ταιριάξει το κάθε τραγούδι στον κάθε guest και να παίξει την απίστευτη κιθάρα που μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια.
7/10
Tένια Λάρδα
