Δε γνωρίζω αν στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, το “Psychurgy” του 2013 και το “Natron” που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα, οι Crown έπαιζαν doom/sludge metal. Πάντως, στην τρίτη κατά σειρά ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους, οι Γάλλοι εξερευνούν dark ambient (“Violence”), industrial rock (“Shades”) και gothic (“Illumination”) μουσικές περιοχές. Γενικότερα, ουδεμία σχέση με sludge ή doom.
Όπως και να ‘χει, το “The End Of All Things” ανταποκρίνεται αρκούντως επιτυχημένα στις μουσικές προκλήσεις που έχει θέσει στον εαυτό του. Το συγκρότημα μοιάζει άλλοτε μια πιο metal εκδοχή των Primal Scream κι άλλοτε με την αντίστοιχη πιο μελωδική εκδοχή industrial metal κολοσσών όπως ο Marylin Manson ή ο Rob Zombie. Το Δελτίο Τύπου χαρακτηρίζει τον ήχο τους post-rock κι η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές όπως το “Extinction” που ο χαρακτηρισμός επαληθεύεται αλλά ευτυχώς η μπάντα έχει πολύ περισσότερο βάθος, ανεπιτήδευτη ποικιλία κι ετερογένεια επιρροών στον ήχο της, απ’ ότι θα της επέτρεπε η τυφλή προσκόλληση σε μια πρόσκαιρη μουσική μόδα.
Στο εξαιρετικό “Fleuves” οι τόνοι πέφτουν, η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει ευπρόσδεκτα κι ο τραγουδιστής Stephane Azam αναδεικνύεται σε εκείνη την ήρεμη δύναμη που σηκώνει με άνεση το ερμηνευτικό βάρος μιας μινιμαλιστικής σύνθεσης. Δεν έχει ανάγκη περιττές υπερβολές άλλωστε, καθώς τον παρακολουθούμε την αμέσως επόμενη στιγμή (“Firebearer”) να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ Type O Negative και Radiohead, με την ίδια χαρακτηριστική ευκολία. Ο Azam δίνει τη σκυτάλη στην Karin Park των Årabrot στο φινάλε του δίσκου, “Utopia”. Για την Park και τις φωνητικές της ικανότητες, τα έχουμε πει πρόσφατα. Κίνηση ματ λοιπόν, που εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο έναν ήδη πολυσχιδή δίσκο.
Ένα μωσαϊκό που διαθέτει όση ετερογένεια χρειάζεται για να αποδώσει παραστατικά όλο το εύρος συναισθημάτων που επιθυμεί να κεντρίσει η τριάδα στον ακροατή. Χωρίς να μετατρέπεται σε ανομοιογένεια που θα απειλούσε τη συνοχή της αντίστοιχης ιστορίας που θέλει να διηγηθεί. Σε αυτό συμβάλλει ο τρόπος που οι επιρροές τους εντάσσονται στον ήχο τους με μη επιδερμικό τρόπο και ισοκατανέμονται πλήρως. Σπάνια ακούει κανείς δίσκο που να ανακατεύει τόσα μουσικά είδη και να μην είναι ετεροβαρής ως προς την αξία των τραγουδιών.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com