Οι λάτρεις των Iron Maiden είμαι σίγουρος πως γνωρίζουν καλά τον Βραζιλιάνο κλώνο (κυριολεκτικά) του Bruce Dickinson, Raphael Mendes, αφού αν πίσω στο μακρινό 1999 δεν ήθελε να επιστρέψει στην μπάντα που μεγαλούργησε, θα μπορούσαν να πάρουν τον Raphael και να χρυσαφίσουν. Είναι τόσο ίδιος αναρωτιέστε; Ε λοιπόν, είναι εκνευριστικά ίδιος. Αν κλείνατε τα μάτια σας και δεν διαβάζατε αυτό τον πρόλογο, κάλλιστα θα μπορούσατε να την πατήσετε.
Ο Raphael Mendes λοιπόν είναι ένας μικρός σταρ του YouTube, αφού οι περισσότερες διασκευές που έχει κάνει είναι…ναι, καλά μαντέψατε, Iron Maiden. Δεν μπορώ να πω ότι τα λέει «χάλια». Το αντίθετο. Έτσι λοιπόν, η ιταλική δισκογραφική Frontiers Records τον προσέγγισε ώστε να κυκλοφορήσει έναν δίσκο υπό το όνομα του συγκροτήματος Icon Of Sin. Σε αυτό του το ταξίδι τον συντροφεύει ο Caio Vidal (Ankhy) στο μπάσο, ο CJ Dubiella (Hell Gun, Thou Shall Not, Wicked Razor) στα τύμπανα και οι κιθαρίστες Mateus Cantaleãno (Murdeath, ex-Evil Exorcist, Creature) και Sol Perez (ex-Semblant, ex-Vulture Of Corpse). Ας δούμε όμως, με το τι έχουμε να ακούσουμε, αν και ήδη έχετε καταλάβει.
Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο “Icon Of Sin”, κομμάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι κάπου ανάμεσα στο “Tyranny Of Souls” ή στο “No Prayer For The Dying”. Ακολουθεί το “Road Rage”, ένα hard rock-ίζον σε υφή κομμάτι, το οποίο θα μπορούσε να βρισκόταν σε έναν προσωπικό δίσκο του Joe Lynn Turner. Εκεί που χαίρεσαι ότι δεν θα έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα «μπάντα Ιζνογκούντ», έρχεται το “Shadow Dancer”, ένα σύγχρονο αδερφάκι του “Number Of The Beast” στην εισαγωγή, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είχε επίσης θέση στο “Tyranny Of Souls”. Στο “Unholy Battleground” αρχίζει να σταυροκοπιέσαι χάρη στο μοντέρνο riffing, μιας και στην μέχρι τώρα ακρόαση είναι το πρώτο κομμάτι με δική του ταυτότητα.
Στο “Nightbreed” έχουμε να κάνουμε hard rock-ίζον κομμάτι της “A Matter Of Life And Death” εποχής με αρκετά κρυφά βλέμματα προς το “The Final Frontier”. Από την άλλη, το “Virtual Empire”, όπου μαζί με το προαναφερθέν “Unholy Battleground” είναι τα τελείως διαφορετικά κομμάτια του δίσκου, ο ρυθμός ανεβαίνει σε ταχύτητα σε γενικές γραμμές, αν και στο ρεφραίν πέφτουν οι ταχύτητες. Γενικά μπορείς να πεις ότι αγγίζει ελαφρά και τα όρια του power metal. Δεύτερο αδερφάκι του “Number Of The Beast” όσον αφορά την εισαγωγή είναι και το επόμενο “Pandemic Euphoria” αλλά μετά πάμε σε πιο “A Matter Of Life And Death”εποχή. Το “Clouds Over Gotham” είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι του δίσκου, το οποίο αποτελεί επάξιο νόθο παιδί του “The Chemical Wedding” αλλά με τυπική Maiden εξέλιξη στην συνέχεια και πάλι επιστροφή στο “The Chemical Wedding”.
Έχοντας περάσει λοιπόν τα μισά του δίσκου και πέραν των δυο προαναφερθέντων συνθέσεων που κάπως κατάφεραν να με κερδίσουν, ακολουθεί το “Arcade Generation”, το οποίο και αυτό με την σειρά του θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος του “Tyranny Of Souls”. Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω… Το μικρό ιντερλούδιο του “Hagakure” λειτουργεί ως εισαγωγή για το “The Last Samurai”, το οποίο αποτελείται από ωραία hoops ανάμεσα σε κιθάρες και μπάσο που κάνουν το κομμάτι να ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Εδώ οι ταχύτητες έχουν ανέβει σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Εντύπωση μου έκανε το “The Howling”. Κινούμαστε σε τελείως NWOBHM μονοπάτια αφού για κάποια στιγμή νόμιζα ότι άκουγα Powervice (R.I.P.)! Η αυλαία πέφτει με το “Survival Instinct”, το οποίο είναι επί του πρακτέου το “Futureal” σε νέες περιπέτειες, σε πιο mid-tempo έκδοση αλλά τραγουδημένο από τον Dickinson.
Εάν κατατάσσετε τους εαυτούς σας υπέρμαχους του «μόνο Maiden», είναι ο δίσκος της χρονιάς για εσάς. Εάν τώρα το δείτε πιο σοβαρά, έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια κόπια του μεγάλου βρετανικού σχήματος και τίποτα παραπάνω. Είναι κρίμα επειδή ο Raphael Mendes αντικειμενικά, όπως και να το κάνουμε, είναι φωνάρα. Αν τώρα κρατήσουν το σχήμα και δεν αποδειχθεί άλλο ένα project της κακιάς ώρας, του ενός δίσκου δηλαδή, καλύτερα να ψάξουν να φτιάξουν την ταυτότητά τους. Μέχρι τότε όμως…
5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
