Τyketto θα σας πω, “Forever young” θα μου απαντήσετε εν χορώ! Αλλά πέραν τούτου τι άλλο έχουμε να συζητήσουμε για αυτή την μπάντα και την όποια απήχηση της στην Ελλάδα αλλά και στα παγκοσμίως μεταλλικά δρώμενα; Ας το πιάσουμε ιστορικά το θέμα: Οι Tyketto ιδρύθηκαν το 1987 στη Νέα Υόρκη, υπέγραψαν το 1990 στην τρανή Geffen Records και κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό ντεμπούτο τους “Don’t Come Easy” (είπαμε “Forever young”). Ο επόμενος επίσης εξαιρετικός τους δίσκος “Strength In Numbers” απορρίφτηκε από την Geffen και κυκλοφόρησε τελικά το 1994 από την CMC International στις Η.Π.Α. και την Music for Nations στον υπόλοιπο κόσμο. Ε κάπου εδώ τελειώνουν και τα μεγαλεία μιας και το 1995 έχουμε την αποχώρηση του αρχικού τραγουδιστή Danny Vaughn, την κυκλοφορία της “μούφας” με τον τίτλο “Shine” και την λαίλαπα του grunge να τους παίρνει και να τους σηκώνει κι αυτούς αναγκάζοντας τους να το κλείσουν το μαγαζί κυκλοφορώντας το live “Take Out & Served Up” το 1996. Έκτοτε μαθαίνουμε νέα τους το 2004 που επανενώνονται για ένα reunion tour για να ακολουθήσουν σωρεία reunions και lives με διάφορες συνθέσεις και να φτάσουμε στο 2012 και την κυκλοφορία του απλά συμπαθητικού “Dig In Deep” που πραγματικά δεν ξέρω πόσοι το πήραμε χαμπάρι.
Κι αφού σας τα έκανα τσουρέκια με τo “ταξίδι στο χρόνο” φτάνουμε και στο 2016 και την κυκλοφορία του “Reach”. Και σας απαντώ αμέσως για να γλιτώσω κάνα μπινελίκι: “Είναι καλός ο δίσκος; – Όχι είναι πολύ μέτριος”. Έχει μεν εξαιρετική παραγωγή – οι ηχογραφήσεις του έγιναν στα Rockfield Studios στην Ουαλία (Queen, Rush, Oasis) – η φωνή του Danny Vaughn παραμένει εξαιρετική με το πέρασμα των χρόνων και σίγουρα όλα τα υπόλοιπα μέλη είναι εξαιρετικοί παίκτες αλλά από song writing και συνολικό αποτέλεσμα μηδέν! Υπάρχει μεν ο αναμενόμενος συνδυασμός δύναμης και μελωδίας, οι τίγκα 80s αναφορές αλλά δεν υπάρχει ούτε σε ένα από τα 12 τραγούδια που αποτελούν το δίσκο το ρεφρέν που θα σε γραπώσει και θα το τραγουδάς, το σόλο που θα σε συνεπάρει κλπ. Εντελώς flat πράγματα και κλασική περίπτωση δίσκου που τον ακούς μια φορά και μετά περνά στη λήθη. Τιμώ τα 25 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο και τις προσπάθειές τους αλλά το “Reach” μάλλον δεν θα το ξανακούσω ποτέ. Sorry guys!
4/10
Πάνος Πρέντζας
