Είναι οι πιονέροι του horror metal. Τα πρωτοπαλίκαρα των ακραίων live εμφανίσεων. Είναι τα αποβράσματα της Κολάσεως, τα οποία μέχρι και ο ίδιος ο Σατανάς δε θέλει να θυμάται. Πολύ απλά, είναι οι Death SS! Η σημαντικότερη (και ταυτόχρονα η πιο παραμελημένη) ιταλική μπάντα όλων των εποχών. Στην τριαντάχρονη πορεία τους έχουν περάσει από αμέτρητες στυλιστικές αλλαγές στη μουσική τους, μη δίνοντας σημασία αν θα ακουστούν παραέξω ή όχι. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια διατηρείται η πιο εκκεντρική metal περσόνα, o Steve Sylvester. Αισίως πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια, αφήνοντας λίγους και καλούς να αναρωτιούνται αν το κεφάλαιο Death SS έφτασε στους τίτλους τέλους. Η απάντηση δώθηκε αποστομοτικά: “Resurrection”! Είναι όμως καλό; Λοιπόν, το νέο album όχι απλά είναι καλό, αλλά μπορεί να θεωρηθεί μία απόλυτα επιτυχημένη συνέχιση στο “Panic” του 2000, καθώς η μελωδική goth νοοτροπία φαίνεται να έχει επανέλθει αισθητά. Πρώτα απ’ όλα, έχεις την ηλεκτρονική έναρξη με το αντιπροσωπευτικότατο κομμάτι “Revived”. Από κει και έπειτα, η ακρόαση εξελίσσεται σε ένα υπέροχο αποκρυφιστικό ταξίδι με κύριο γνώμονα τις splatter zombie ταινίες και τα ποιήματα του Aleister Crowley, καθώς είναι ευρέως γνωστή η λατρεία που τρέφει ο Steve για τις δουλειές του. Η στροφή προς τη μελωδία φαίνεται σχετικά νωρίς με τα “The Crimson Shrine” και “Dionysus” (απίστευτες συνθέσεις και οι δύο!), ενώ το ενδιάμεσο “The Darkest Night” single είχε αρχίσει να μου κάνει αίσθηση ως πρώτο video δείγμα, με τον industrial metal ήχο και το εμπορικότατο refrain. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνουν οι ταινίες τρόμου. Το “Eaters” είναι μία από τις πιο ρυθμικές συνθέσεις που διαθέτει το “Resurrection”, με το βασικό θέμα να δανείζεται στο soundtrack του ομώνυμου zombie movie, όπου κάνει και ο ίδιος ο Steve Sylvester μια περασιά από το cast. Το αμέσως επόμενο “Star In Sight” είναι η μοναδική συναισθηματικά φορτισμένη σύνθεση του δίσκου, βασισμένη σε μία mini σειρά διηγημάτων του Crowley και εμπλουτισμένη με πιο ατμοσφαιρικές ερμηνείες και στοιχειωτικά θέματα στο πιάνο. Σίγουρα από τις καλές στιγμές της ακρόασης. Συνέχεια με το θανατηφόρα low-tempo “Ogre’s Lullaby”, δεύτερο single του δίσκου. Εκ πρώτης όψεως ηχεί βαρετό, αλλά η μακάβρια θεματολογία γύρω από ένα δαιμονικό νανούρισμα σε μωρό σε κάνει να το παραδεχτείς. Το επόμενο “Santa Muerte” μάλλον είναι το πιο αδιάφορο κομμάτι του album με ένα χλιαρό riff-άκι και μία προφανέστατη απόκλιση από το συνολικό concept. Στα καπάκια έρχεται και το μετριότατο “The Devil’s Graal”, ένα κομμάτι που ο Steve Sylvester είχε στα σκαριά για αρκετά χρόνια, για άλλη μία φορά βασισμένο σε ταινία τρόμου. Ισοπεδωτικό rhythm section, serial killers και ελιξήρια της ζωής στους στίχους, αλλά δυστυχώς σαν κομμάτι παραμένει μέτριο. Η έκπληξη έρχεται στο “The Song Of Adoration” και την 9λεπτη (!) διάρκειά του. Εδώ ο Steve παίζει για πρώτη φορά με το επικό γράψιμο και τις αιγυπτιακές μελωδίες και το συνολικό αποτέλεσμα φαίνεται να τον δικαιώνει με φαντασμαγορικό τρόπο. Κρυάδα με το καραμπινάτο filler “Precognition” (αν και από τα πιο heavy του δίσκου) για να φτάσουμε στην ολοκλήρωση με το “Bad Luck”, σύνθεση που o Steve Sylvester αφιερώνει με άπλετο μίσος προς εκείνους που κατέκριναν τους Death SS στα πρώτα βήματα της καριέρας τους, χαρακτηρίζοντάς τους ως φορείς κακής τύχης. Μουσικώς, η γροθιά στις δεισιδαιμονίες έγινε με μία 80’s hard rock-ιά του κερατά! Πιστεύω θα ήταν βλακώδες να περίμενε κάποιος την επιστροφή των Death SS στις heavy/doom μέρες των “Black Mass” και “Heavy Demons”. Όσο γαμάτοι και να ήταν αυτοί οι δίσκοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο που φημίζεται για τη διαρκή αλλαγή των προτιμήσεών του. Xωρίς δεύτερη κουβέντα, είναι καλύτερο από το “The Seventh Seal” (πόσο μάλλον από την υπερ-πατάτα “Humanomalies”!), υστερεί λιγάκι στα solos, ενώ έχει αρκετές κινηματογραφικές επιρροές στη δομή του, γεγονός που το διαφοροποιεί από το “Panic”. Αν γουστάρεις τους Death SS από το 2000 και έπειτα, σίγουρα θα απολαύσεις το “Resurrection” όσο το απόλαυσα και γω. Αν όχι, βάλε να παίζει “Baphomet” ή “Kings Of Evil” στη διαπασών. Και εκεί το ίδιο Θεοί είναι!
8.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
