Δεύτερο άλμπουμ για τους Γάλλους Drawers, οι οποίοι, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “All Is One” του 2011, επιστρέφουν με μια δουλειά που δεν διαφέρει και πολύ από την προηγούμενη. Πληκτικό Sludge/Stoner (υπάρχει και άλλο;), με τα τραγούδια να περιέχουν το πολύ 3-4 θέματα, κυρίως στο ξεκίνημα, αφού όταν πιάσουν ρυθμό τον διατηρούν σχεδόν μέχρι το τέλος αναλλοίωτο. Δεν μπορώ να βρω κάτι που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μου, ούτε από στο παικτικό σκέλος στο οποίο η πλήρης απουσία solos είναι κάτι παραπάνω από αισθητή, ούτε στο δημιουργικό κομμάτι το οποίο αποτελείται από κάποια generic riffs τοποθετημένα το ένα πλάι στο άλλο χωρίς να φανερώνουν κάποια ιδιαίτερη έμπνευση. Ο ήχος τους είναι εμφανώς επηρεασμένος από το 70’s rock, κυρίως λόγω των ματζόρε ηχοχρωμάτων. Όσο κι αν έσπασα το κεφάλι μου, δεν μπόρεσα να θυμηθώ ακριβώς ποια γνωστή φωνή κοπιάρει ο τραγουδιστής τους, η πιο κοντινή περιγραφή που μπορώ να δώσω είναι wannabe Danzig στο πιο γρυλιστό του. Ούτε με ευχαρίστησε, ούτε με εντυπωσίασε αυτή η κυκλοφορία, αριστερό φλας και προσπερνάμε αβίαστα για το επόμενο πάντως οφείλω να ομολογήσω πως οι Drawers έχουν διαλέξει το κατάλληλο όνομα, μιας και η φυσική τους θέση βρίσκεται κάπου εκεί: ξεχασμένοι στο βάθος κάποιου συρταριού (φτηνό λογοπαίγνιο αλλά δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ).
4/10
Νίκος Κεφαλίδης
