Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να σου αρέσει ή να σε αγγίξει ένας δίσκος. Μπορεί να σου αρέσει η μουσική (φυσικά), μπορεί να σου αρέσουν κάποια χαρακτηρίστηκα της μπάντας, μπορεί απλά το κατάλληλο άκουσμα να ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Κάτι τέτοιο έγινε μάλλον με εμένα και την περίπτωση των Dusk Of Delusion. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είμαι οπαδός του Nu-Metal και οι βασικές επιρροές των Γάλλων, ακούνε στα ονόματα των Korn και Slipknot.
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως, αφού η μπάντα είναι καινούργια και το “(F)unfair” με τον πολύ έξυπνο τίτλο είναι το ντεμπούτο των Dusk Of Delusion. Μπορεί λοιπόν η μπάντα να είναι καινούργια, αλλά οι μουσικοί που την απαρτίζουν είναι βετεράνοι, ο μπασίστας Julien Skorka και ο κιθαρίστας Matthieu Mornad έπαιζαν μαζί σε αρκετές μπάντες στο παρελθόν. Δεν έχω ακούσει καμία μπάντα από το παρελθόν τους (Elvaron, Louka), αλλά αυτό ίσως να είναι θετικό. Ο drummer Romu Carre, o κιθαρίστας Claude Colmars και ο τραγουδιστής Benoit Guillot, που όλοι έχουν καμιά δεκαριά μπάντες στις πλάτες του, συμπληρώνουν τη σύνθεση των Dusk Of Delusion.
Οι ακροάσεις του “(F)unfai”, μπορώ να πω ότι μέχρι ενός σημείου ήταν διασκεδαστικές. Η μπάντα, δεν επαναπαύεται στους nu metal ήχους μόνο, αλλά προσπαθεί να εισάγει στη μουσική της και αρκετό κλασσικό thrash και heavy metal. Δεν μπορείς παρά να αρχίσεις να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του κλασσικού thrash metal riff του “Insanity” που ανοίγει το δίσκο και το οποίο μόνο nu metal δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω. Φυσικά, καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, οι Dusk Of Delusion, έχουν αμέτρητες αναφορές στο nu metal και τις προαναφερθείσες μπάντες, ενώ οι groovες είναι σε μεγάλο σημείο παρούσες.
Ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά, με τα “Insanity” Και “White Words” να σου παίρνουν το κεφάλι, ενώ το “All You Can See”, είναι ίσως η ποιο μελωδική στιγμή του δίσκου, με το ρεφρέν του να μου φέρνει στο μυαλό τους δικούς μας Snowblind. Σε αυτό το κομμάτι γίνεται εμφανέστερη περισσότερο η αναφορά στους Motorhead αλλά γενικά και σε μια ποιο stoner αισθητική, η οποία αναμιγνύεται με το nu metal.
Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω ότι ο δίσκος έχει μια θεματική ενότητα, η οποία έχει να κάνει με διεστραμμένες ιστορίες που έχουν σχέση με το λούνα παρκ. Το “The Juggler” για παράδειγμα, μιλάει για έναν τρελό κλόουν , αν δεν κάνω λάθος και η θεματική μουσική του λούνα παρκ, παιγμένη με την κιθάρα, είναι άκρως επιτυχημένη. Από εκεί και πέρα, όλος ο δίσκος περιέχει συμπαγή και παχιά riff, όπως θα περίμενε κανείς από μια μπάντα nu metal, ενώ στιγμές σαν το “Sharpest Cards”, εισάγουν και κάποια punk στοιχεία.
Το κακό με το “(F)unfair”, είναι όμως ότι από ένα σημείο και μετά, αρχίζει και ακούγεται αρκετά βαρετό. Μπορεί η μπάντα να ξεκινάει δυνατά, αλλά από τη μέση και μετά, τα πάντα ακούγονται επαναλαμβανόμενα και αρκετά πρόχειρα. Μόνο ως fillers θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τραγούδια σαν τα “Sharpest Cards”, “Wooden Horses” και “Siamese Versality”. Επίσης, τα ‘πολυμορφικά’ φωνητικά του Guillot, αρχίζουν σύντομα και κουράζουν και ειδικά οι core κραυγές του, που δεν είναι λίγες, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μόνο το “Take Me”, που κλείνει το δίσκο, αρχίζει και σε βάζει πάλι σε μια διαδικασία σοβαρής ακρόασης, με τον αργό ρυθμό του, τα διεστραμμένα riff αλλά και τα ψήγματα μελωδίας που έχει.
Το ντεμπούτο των Dusk Of Delusion, “(F)unfai”, είναι αρκετά άνισο. Περιέχει στιγμές οι οποίες είναι ικανές να σε σηκώσουν από την καρέκλα σου και να σε κάνουν να αρχίσεις το headbanging, αλλά υπάρχουν και στιγμές οι οποίες θα σε κουράσουν αφάνταστα. Δεν θα το πρότεινα, παρά μόνο σε οπαδούς του nu metal που γουστάρουν και λίγο κλασσικό thrash στα ακούσματά τους.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
