Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα την οποία δεν είχα ακούσει στο παρελθόν. Ίσως γιατί το είδος που παίζουν, δεν είναι και από τα αγαπημένα μου. Για όσους δεν ξέρετε τους Sadist, μιλάμε για μια μπάντα, η οποία παίζει ένα είδος τεχνικού death / thrash metal με αρκετές jazz επιρροές. Δεν νομίζω να σας κάνει κάτι εντύπωση. Εξάλλου, υπάρχουν πολλές αναφορές στην jazz ήδη από μπάντες όπως οι Shining, οι Atheist και οι Cynic.
Οι Ιταλοί Sadist, υπάρχουν από το 1990 και το “Hyaena” είναι η 7η δισκογραφική τους δουλειά. Είχαν 5 χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι και μάλλον η μεγάλη αποχή από τη δισκογραφική τους παρουσία, έχει βάση αφού το “Hyaena” μόνο εύκολος δίσκος δεν είναι. Φυσικά και δεν πρόκειται να μιλήσω για τις τεχνικές ικανότητες της μπάντας, η οποίες είναι σε ένα πραγματικά υψηλό επίπεδο και το κάθε μέλος με υψηλές γνώσεις πάνω στο όργανο που παίζει.
Η μουσική τους στο “Hyaena” είναι αρκετά πολύπλοκη, με συνεχείς εναλλαγές και πολλά θέματα, τα οποία αν και δεν είναι το φόρτε μου, μπορώ να πω ότι με τράβηξαν, για κάποιο παράξενο λόγο. Ίσως να είναι τα πολλά jazz θέματα σε κομμάτια όπως το “The Lonely Mountain” ή οι αρκετές thrash metal εκφάνσεις σε κομμάτια όπως στα “Pachycrocuta” και “The Devil Riding The Evil Steed”, τα οποία θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν ως κομμάτια στα οποία οι Dream Theater αποφάσισαν να παίξουν thrash metal.
Από εκεί και πέρα, εκεί που οι Sadist δίνουν ρέστα, είναι όταν βάζουν μελωδίες μέσα στα κομμάτια τους και παίζουν σε πιο ευθύς φόρμες. Αυτό γίνεται στο “Bouki”, το οποίο περιέχει ένα εκπληκτικό και εθιστικό riff στα πλήκτρα, στο “Scavenger and Thief” με το μελωδικό ρεφρέν το οποίο παραπέμπει σε πιο melodic death καταστάσεις, αλλά και τα “African Devourers” και “Genital Mask”, τα οποία είναι αρκετά μελωδικά για το είδος και με κάποιες death εκφάνσεις οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε ξεσπάσματα και breaks.
To “Hyaena” είναι σίγουρα ένας πολύ δύσκολος δίσκος ο οποίος δεν είναι για ένα μόνο άκουσμα. Τουλάχιστον, όχι για όσους δεν είναι οπαδοί αυτής της μουσικής, όπως και εγώ. Παρόλα αυτά, ανταμείφθηκα με την επιμονή μου στις ακροάσεις, με αρκετά καλή μουσική και σίγουρα με τη διεύρυνσή των μουσικών μου οριζόντων. Δεν θα πω ότι κάποια σημεία δεν είναι κουραστικά, αφού το τεχνικό death / thrash, ως είδος, με τις συνεχείς εναλλαγές μπορεί να γίνει κουραστικό, αλλά υπάρχουν αρκετά καλά και εμπνευσμένα θέματα που τραβάνε την προσοχή. Σίγουρα το “Hyaena”, είναι μια καλή αφετηρία για να γνωρίσω καλύτερα τους Sadist και το παρελθόν του, όπως πιστεύω ότι μπορεί να γίνει και με εσάς. Αν οι οπαδοί τους είδους δεν έχουν τσεκάρει τους Sadist, σίγουρα είναι ένα λάθος που πρέπει να διορθώσουν.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
