Μεγάλη ιστορία οι Καναδοί, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Οι Anvil μου θυμίζουν αρκετά τυχοδιώκτες, οι οποίοι προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να πετύχουν κάτι, αλλά ποτέ δεν φτάνουν στο σκοπό τους. Κάτι σαν το Σίσυφο. Οι Καναδοί μεσουράνησαν τη δεκαετία του ’80, με τα “Metal On Metal”, “Forged In Fire” και το “Pound For Pound” αλλά από εκεί και πέρα η καριέρα τους πήρε την κατιούσα. Κάτι η ατυχία που είχαν σαν μπάντα, κάτι οι αποτυχημένες προσπάθειες των επόμενων δίσκων (“Worth The Wight”, “Plugged In Permanent” κ.α.) και οι Anvil έμειναν στάσιμοι.
Το μεγάλο τους come back, δεν ήταν μουσικό, αλλά κινηματογραφικό, με το ντοκιμαντέρ τους, “Anvil: The Story of Anvil”, το οποίο αν δεν το έχετε δει, θα έπρεπε να το τσεκάρετε οπωσδήποτε. Λίγο πιο πριν, είχε κυκλοφορήσει και το πολύ καλό “This Is Thirteen”, το οποίο επανέφερε και το χαμόγελο στα χείλη των οπαδών των Anvil, μετά από μια σωρεία αρκετά μέτριων δίσκων. Η προηγούμενη προσπάθειά τους, “Hope In Hell”, ήταν αρκετά μέτρια.
Το “Anvil Is Anvil”, δεν έχει απολύτως καμία διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους των Anvil. NWOBHM με σύγχρονη παραγωγή και με κάποιες speed metal εκφάνσεις, όπως αυτές είχαν προσδιοριστεί στη δεκαετία του ’80. Με λίγα λόγια, η 16η δουλειά των Anvil, δεν έχει τίποτε καινούργιο να προσφέρει, εκτός από 12 καινούργια κομμάτια. Φυσικά και δεν υπάρχει λόγος να κάνω μια ανάλυση κομμάτι προς κομμάτι και να σας εξηγήσω τι ακριβώς γίνεται σε καθένα από αυτά. Οι Anvil παίζουν σταθερά αυτό το οποίο τους έχει κάνει γνωστούς όλα αυτά τα χρόνια.
Ο δίσκος, σε γενικές γραμμές, είναι λίγο καλύτερος από τον προκάτοχό του, χωρίς όμως να προσφέρει κάποιο κομμάτι το οποίο θα μείνει κλασσικό στα επόμενα χρόνια.
Το πειρατικό “Daggers And Rum”, το “Gun Control”, το grooveάτο “Zombie Apocalypse”, το αρκετά παράξενο με το ωραίο ρεφρέν “Fire On The Highway” αλλά και το rock ‘n’ roll “Runaway Train”, είναι κάποια από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Από εκεί και πέρα, τα ίδια και τα ίδια με πολύ μικρή έμπνευση από τον Lips και την παρέα του.
Αρχίζω να σκέφτομαι ότι όσο ο Lips αγαπάει αυτό που κάνει, πλέον δεν είναι αρκετό για να τον κάνει να γράψει πλέον έναν ολόκληρο δίσκο με κομμάτια που δεν θα καταντούν βαρετά και κοινότυπα. Το “Anvil Is Anvil” μάλλον απευθύνεται στους οπαδούς τη μπάντας και σε κανέναν άλλο. Προσωπικά μετά από μερικά ακούσματα, με κούρασε αρκετά. Μήπως ο συμπαθής Lips να σκεφτεί το μέλλον των Anvil πριν προχωρήσει στον 17ο δίσκο;;;
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
