Οι Locrian αποτελούν ένα από τα πιο “ψαγμένα” συγκροτήματα εκεί έξω. Με την λέξη “ψαγμένα” να εννοώ, την πολυμορφία της μουσικής τους, μιας και συνθέτουν experimental ήχους. Είμαι απόλυτα ανοιχτός σε τέτοιου είδους πειράματα, γουστάρω να βλέπω την μουσική να πάει ένα βήμα παραπέρα, συν ότι μου έκατσε κουτί ο δίσκος μιας και ήθελα κάτι “διαφορετικό”. Το “The Clearing” είχε κυκλοφορήσει τον 2011 μόνο σε βινύλιο και τώρα κυκλοφορεί σε CD μαζί με προηγούμενο υλικό που δεν έχει κυκλοφορήσει, συνολικής διάρκειας ενενήντα λεπτών. Ο ήχος του “ The Clearing/The Final Epoch” είναι αρκετά εξεζητημένος. Αποτελείται από dark-ambient, noisy, συνεχόμενες συνθέσεις, με αρκετά samples και με έναν high – pitch ήχο κιθάρας που σου τρυπάει το κεφάλι. Ατμοσφαιρικό όσο δεν πάει και ταυτόχρονα χαοτικό, με μία μικρή έως ελάχιστη δόση μελωδίας. Αρχίζοντας ο δίσκος δεν κάνει και την φοβερή εντύπωση. Πολύ θόρυβος, τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει παλαιότερα, με μικρά ίχνη πρωτοπορίας. Το experimental όπως και το progressive αν δεν πρωτοπορούν, έχουν χάσει το παιχνίδι από χέρι. Συνεχίζοντας παρακάτω ακούμε κάτι διαφορετικό, στο κομμάτι “Coprolite” βλέπουμε μία ευχάριστη αλλαγή, που επιτυγχάνεται με την χρήση της ακουστικής κιθάρας και της πιο “ανέμελης” ατμόσφαιρας. Αυτό καταρρέει όταν φτάνουμε στο δεύτερο μέρος του δίσκου, δίνοντας πλέον την θέση του στην αίσθηση του άγχους. Δεν αντέχεται ο δίσκος. Έχουμε επί ενενήντα λεπτά να ακούμε μονότονους ρυθμούς που δεν έχουν το κάτι ιδιαίτερο για να υποστηρίξουν την μονοτονία του είδους. Θα το προτιμούσα πιο σκοτεινό, με ιδέες που να φυλακίζουν τον ακροατή στον ήχο τους. Οι Locrian έχουν προσπαθήσει να κάνουν κάτι σαν Ulver κατάσταση, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Τα κομμάτια τους κάνουν άνετα για “soundtracks” ταινιών, αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί.
5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
