Αυτό εδώ είναι σίγουρα το πιο ξεχωριστό και το καλύτερο (αν εξαιρέσεις το τελευταίο Wintersun) από τα καινούρια άλμπουμ που έχω ακούσει τελευταία. Για όσους δε γνωρίζουν, πρόκειται για Γερμανούς οι οποίοι δημιουργήθηκαν το 2006 και έκτοτε, πριν από το “Second Reality”, κυκλοφόρησαν άλλους τρεις δίσκους, ενώ όπως συμβαίνει σε κάμποσες μπάντες, υπήρξαν και αλλαγές στο line–up. Το τωρινό line–up περιλαμβάνει την Ela στα φωνητικά, τον Ralf Stoney (από το 2015) στην κιθάρα, τον Chris Kolb (από το 2014) στο μπάσο και τον Micha Kasper (από το 2015) στα τύμπανα.
Το συγκρότημα δε ξεφεύγει τελείως από τη hard rock προσέγγιση του και αυτό το δείχνει με το πρώτο, ευχάριστο κομμάτι “Alchemy”. Το ίδιο ισχύει και για το “Comatose”, όπου η φωνή της Ela ακούγεται διαφορετική και φαίνονται οι δυνατότητές της και ότι μπορεί να τη χρησιμοποιήσει με διαφορετικούς τρόπους και τεχνικές. Αρκετά μοντέρνο το feeling του δίσκου, που επιτυγχάνεται χάρις την καλή παραγωγή των Ralf Stoney και Andy Horn (co-produced). O τελευταίος μάλιστα (Edenbridge, Fireleaf, Roy Z) έκανε την μίξη και το mastering του άλμπουμ στα Red Room Studios. Πάρα πολλά τα μελωδικά στοιχεία, αρκετές φορές πολύ κοντά στον power metal ήχο, πράγμα που προσθέτει ποικιλία στο σύνολο του άλμπουμ (“House Of Lords”, “Psyco Path” αλλά και τα τελευταία του δίσκου). Μία απότομη έκπληξη μου φάνηκε ότι γίνεται με τη μπαλάντα, ή power μπαλάντα αν μπορώ να την πω έτσι, “Black Roses”, καθώς νομίζω ότι μπαίνει κόντρα στη ροή των πρώτων κομματιών. Όχι κάτι το τρομερό, αλλά θα έλεγα ότι ξεχωρίζουν κάπως τα πλήκτρα του Ralf Stoney και κυρίως η φωνή της Ela που δε μένει η ίδια. Στο δίσκο επίσης δε λείπουν και κάποια θεατρικά στοιχεία, όπως π.χ. στο “Revenge”, στο πολύ ωραίο και από τα καλύτερα του άλμπουμ “Witch Of Salem” ή στο “Varus”. Το “Welcome To Zombieland” και το “Lizzy Borden’s Rhyme” (επίσημο video clip), τα δύο τελευταία του δίσκου, είναι και από τις καλύτερες στιγμές του. Το πρώτο είναι πιο heavy σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλά και το πιο σύντομο, ενώ το δεύτερο είναι πιο μελωδικό, με όλα τα στοιχεία που συνάντησα στο άλμπουμ, ωραίο και δεμένο refrain και κλείνει με πολύ ωραίο τρόπο το “Second Reality”.
Το άλμπουμ καταφέρνει να συνδυάσει hard rock στοιχεία με κάποια από μελωδικό power. Θα έλεγα πάντως ότι η παραγωγή αναδεικνύει περισσότερο το πρώτο, μία hard rock αισθητική. Όλα αυτά πάντως, με μία καλή και ευχάριστη φωνή που σίγουρα έχει δυνατότητες. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι δε προσπαθούν να ακουστούν, να μοιάσουν ή να παίξουν σαν συγκροτήματα όπως π.χ. οι Nightwish (τυχαία αναφορά) και προσπαθούν να κάνουν κάτι που να ακούγεται πιο πολύ δικό τους και όχι σαν αντιγραφή ή ξεκάθαρη επιρροή. Όσοι γουστάρετε γυναικεία φωνητικά, αρκετή μελωδία και την ανάμειξη των στοιχείων που ανέφερα, σε μία μοντέρνα προσέγγιση, σίγουρα δε θα χάσετε το χρόνο σας. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες που είχα την τύχη να ακούσω τον τελευταίο καιρό.
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
