Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από όταν η τότε νεοσύστατη μπάντα των Enemy Of Reality έκανε αισθητή την παρουσία της στον Ελληνικό αλλά και στον Ευρωπαϊκό χώρο, με το “Rejected Gods”. Από την πρώτη στιγμή η μπάντα έδειξε ότι είναι σοβαρή, υποστηρίζοντας τη δουλειά της με συναυλίες και στον Ελλαδικό χώρο αλλά και στο εξωτερικό, με αρκετές συμμετοχές σε φεστιβάλ (MFVF). Το “Rejected Gods” άρεσε σε πολύ κόσμο, αλλά προσωπικά το είχα βρει κάπως άνισο, αφού περιείχε πολύ καλά κομμάτια αλλά συνάμα και κάποια αρκετά μέτρια.
Με μια αλλαγή στη σύνθεσή τους στα πλήκτρα, αυτήν της Μαριάνθης Μακροπούλου την οποία και αντικατέστησε ο Λεωνίδας Διαμαντόπουλος, οι Enemy Of Reality μας κάλεσαν την Τρίτη 18 Οκτωβρίου για την προ-ακρόαση της δεύτερης δισκογραφικής τους δουλειάς, “Arakhne”, ένα concept δίσκο, ο οποίος είναι βασισμένος στην ιστορία της Αράχνης και της διαμάχης της με τη θεά Αθηνά. Μια διαμάχη που τελείωσε τραγικά με την μεταμόρφωση της Αράχνης στο γνωστό έντομο.
Με χαρά δεχτήκαμε την πρόσκληση, αφού όπως και να το κάνουμε οι Enemy Of Reality αποτελούνται από 5 ταλαντούχους μουσικούς και η απορία για το αν μια ελπίδα του συμφωνικού power metal στη χώρα μας, θα έμενε απλά μια ελπίδα ή αν θα ανδρωνόταν, ήταν μεγάλη. Στο φιλόξενο χώρο του Underground Studios στο Περιστέρι, είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα και κατά τις 9 και μισή, η προ-ακρόαση άρχισε.
Δυστυχώς, καθίσαμε στη γαλαρία και η απόσταση δεν μας άφησε να δούμε με λεπτομέρεια το ωραίο μεγάλο lyric video που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά για όλα τα τραγούδια του δίσκου. Ένα lyric video το οποίο περιείχε όλες τις πληροφορίες για την ιστορία και φυσικά τους στίχους κάθε κομματιού.
Chapter 01 – Martyr
Χωρισμένο σε κεφάλαια είναι το “Arakhne” και από τις πρώτες νότες της εισαγωγή του “Martyr”, η δουλειά που έχει κάνει το νέο μέλος, ο Λεωνίδας Διαμαντόπουλος, στις ορχήστρες και στα πλήκτρα, είναι εμφανέστατη. Ένα πολύ ωραίο επικό intro, που μου θύμισε Hans Zimmer, σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα της ιστορίας. Ευδιάκριτα όλα τα όργανα στις ορχήστρες και…
Chaper 02 – Reflected feat. Fabio Leone (x- Rhapsody Of Fire, Angra )
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι και αυτό που έχει ίσως το μεγαλύτερο όνομα φιλικής συμμετοχής, αυτό του Fabio Leone. Τα πάντα ακούγονται πολύ ωραία σε αυτό το κομμάτι, ωραίο riff, ωραία συμφωνικά μέρη και ένα ρεφρέν στο οποίο η Ηλιάνα Τσακιράκη και ο Fabio Leone εναλλάσσονται με πολύ ωραίο τρόπο, ενώ οι μελωδίες σου μένουν κατευθείαν στο μυαλό. Ένα πολύ ωραίο μέρος με τον Leone ακολουθεί, το οποίο είναι βασισμένο σε ανατολίτικες κλίμακες, ενώ το κομμάτι κλείνει δυνατά με ένα δυναμικό blastbeat.
Chaper 03 – Weakness Lies Within
Ένα αρκετά πιο μελωδικό κομμάτι, ρίχνει κάπως τους ρυθμούς και μπορώ να τολμήσω να πω ότι είναι και αρκετά εμπορικό. Εντύπωση μου κάνουν τα ορχηστρικά μέρη στη μέση του κομματιού αλλά και το ρεφρέν, που μάλλον δείχνει ότι οι Enemy Of Reality αρχίζουν και δίνουν βάση σε αυτό τον τομέα: τη μελωδία και τα πιασιάρικα ρεφρέν.
Chaper 04 – Time Immemorial
Ένα απίστευτα θεατρικό κομμάτι, με όργανο στην αρχή, το οποίο ντύνει απίστευτα η Ηλιάνα Τσακιράκη με την οπερατική της φωνή, αλλά και ο Θάνος (μπάσο) με τα αλά Danι Filth growls του. Για μια ακόμη φορά το ρεφρέν είναι πολύ ωραίο και πολύ όμορφα ντυμένο με χορωδίες. Ένα κομμάτι που σίγουρα σου μένει από την πρώτη στιγμή και σε βυθίζει περαιτέρω στην ‘όμορφη’ μιζέρια της ιστορίας.
Chaper 05 – Nouthetisis feat. Jeff Waters (Annihilator )
Η επόμενη μεγάλη φιλική συμμετοχή, στο 5ο κομμάτι, αυτή του Jeff Waters (Annihilator) στο σόλο του κομματιού. Το “Nouthetisis” ξεκινάει με κάποιου είδους μοιρολόι, στο οποίο ανατριχιάζεις. Ένα στακάτο και δυνατό κομμάτι, στο οποίο όμως παρατηρώ μια ενόχληση στο αυτί μου, λόγω της παραγωγής; Ή μήπως των ηχείων στο οποίο έγινε η προ-ακρόαση; Θα το δούμε όταν ακούσουμε το δίσκο κανονικά. Το κομμάτι είναι αρκετά συμπαθητικό και περιέχει μια αρκετά οπερατική γέφυρα. Το σόλο του Jeff Waters μου ακούστηκε αρκετά ‘άρρωστο’. Το κομμάτι γενικά είναι ωραίο, αλλά δεν με ενθουσίασε όσο τα υπόλοιπα.
Chaper 06 – Afraid No More
Εδώ υπάρχουν κάποιες πολύ καλές ιδέες, ενώ το κομμάτι είναι και πάλι πιο εμπορικό με ατμοσφαιρικές φόρμες στα κουπλέ. Και πάλι έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι που το ρεφρέν του σου κολλάει στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που το ακούς.
Chaper 07 – Showdown feat. Chiara Malvestiti (Therion/ Crysalys)
Είναι το δεύτερο κομμάτι που έδωσαν στη δημοσιότητα σαν Lyric video οι Enemy Of Reality και μας πήραν τα μυαλά. Ίσως το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου σε ατμόσφαιρα, θεατρικότητα και μελωδία. Από ότι κατάλαβα περιγράφει τη μάχη της Αράχνης με την θεά Αθηνά. Ένα καταπληκτικό riff αλά Rhapsody ξεκινάει το κομμάτι και απλά σε συνεπαίρνει με τις μαγικές φωνές της Chiara Malvestiti και της Ηλιάνας Τσακιράκης. Απίστευτες μελωδίες, θεατρικότητα, επική διάθεση και ένα Αμοιρίδη να κάνει τρελά πράγματα στις κιθάρες. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο εδώ. Απλά τέλειο.
Chaper 08 – The Taste Of Defeat
Μετά τον καταιγισμό του “Showdown”, το “The Taste Of Defeat” ακούγεται φτωχό με την εισαγωγή του, που περιέχει μόνο όργανο. Αλλά μόνο φτωχό δεν είναι, αφού όσο περνάει η ώρα μου αρέσει όλο και περισσότερο. Ένα στακάτο κομμάτι που καταλήγει σε ένα κουπλέ με μια ατμοσφαιρική και οπερατική διάθεση. Speed και power στο ρεφρέν, το οποίο και αυτό σου μένει στο μυαλό. Άλλο ένα καλό κομμάτι.
Chaper 09 – In Hiding
Αυτό είναι το πρώτο lyric video που είχαμε ακούσει. Με ένα πολύ ωραίο riff και μελωδίες που μένουν στο μυαλό, σίγουρα το “In Hiding” είναι από τα πιο ωραία κομμάτια του δίσκου. Πολύ ωραίο ρεφρέν και πλέον μιλάμε για ένα σύνολο δίσκου το οποίο είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό Το ορχηστρικό μέρος του κομματιού στη μέση, είναι απλά απίθανο με τα κοψίματα των ρυθμών να είναι ‘βασανιστικά’.
Chaper 10 – I Spare You
Από τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου, ίσως το πιο μελωδικό. Δίνει μια ανάσα ‘ελπίδας’ στο όλο κλίμα του δίσκου, αφού η Αθηνά σε αυτό το σημείο ναι μεν χαρίζει τη ζωή στην Αράχνη, αλλά τη μεταμορφώνει σε έντομο, τιμωρώντας την για την έπαρση που είχε στη ζωή της. Πολύ ωραίες μελωδίες και σίγουρα ένα ρεφρέν που κάνει τη διαφορά.
Chaper 11 – A Gift Of Curse
Στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, κάπως μπερδεύομαι. Το “A Gift Of Curse” μου ακούγεται αρκετά progressive σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου άφησε με τη μια φορά που το άκουσα. Αρκετά πιο δύσκολο στο άκουσμα, με κάποια ατμοσφαιρικά στοιχεία αλλά και με ένα καλό ρεφρέν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι το κομμάτι είναι κακό, αφού οι μελωδίες και οι ενδιαφέρουσες ιδέες υπάρχουν. Απλά με ένα άκουσμα, με ξένισε σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα.
Το να πεις την άποψή σου για ένα δίσκο, ακούγοντάς τον μόνο μια φορά, είναι πολύ δύσκολο. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, όπως σε αυτήν του “Arakhne” των Enemy Of Reality, τα πράγματα είναι απλά. Η μπάντα έχει βρει το βηματισμό της, τον ήχο της αλλά και την χημεία στο συνθετικό τομέα και παρουσιάζει μια δουλειά, που αν μη τι άλλο, είναι το λιγότερο εξαιρετική. Οι Enemy Of Reality φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό σε όλους τους τομείς, σε σχέση με το “Rejected Gods”. Το μόνο που απομένει είναι να ακούσουμε το “Arakhne” με την άνεσή μας και από ότι φαίνεται να απολαύσουμε μια εξαιρετική κυκλοφορία. Τα υπόλοιπα στην κριτική του δίσκου.
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
