Νομίζω ότι οι Epica είναι μια μπάντα που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν “love it or hate it”. Οι Ολλανδοί έχουν μια μεγάλη βάση οπαδών πλέον και μπορούν να χαρακτηριστούν μια μεγάλη μπάντα στο ιδίωμα του συμφωνικού metal. Προσωπικά μέχρι το “The Quantum Enigma”, το οποίο μου άρεσε αρκετά, δεν μπορώ να πω ότι μου έκαναν και κάποια τρομερή εντύπωση. Μόλις τα πιο εμπορικά στοιχεία μπήκαν στην μουσική τους, αμέσως μπορώ να πω ότι αυτή απέκτησε και νόημα.
Έτσι λοιπόν οι Epica με το “The Holographic Principle” φτάνουν αισίως στην όγδοη κυκλοφορία τους. Θα πω κάτι για το οποίο ίσως πολλοί να μου την πουν ή θα διαφωνήσουν. Οι Epica χωρίς την Simone Simons, θα ήταν μια μπάντα της σειράς. Μπορεί οι τεχνικές ικανότητες των Ολλανδών να είναι φανταστικές και μεγάλες αλλά πλέον φαίνεται καθαρά το πόσο μεγάλο αντίβαρο είναι η φωνή της πανέμορφης και ταλαντούχας Simone.
Πάρτε λοιπόν μια δόση Nightwish, την αναμιγνύετε με τα συμφωνικά στοιχεία των Dimmu Borgir και προσθέτετε μια τζούρα από Wintersun και έχετε ακριβώς το αποτέλεσμα του “The Holographic Principle”. Ο δίσκος είναι με διαφορά ο πιο εμπορικός των Epica, αφού η μπάντα στηρίζεται όσο ποτέ στα φωνητικά της Simone, με τον Mark Jansen να έχει λιγότερα μέρη με growls, με τα συμφωνικά στοιχεία να υπερκαλύπτουν τα κιθαριστικά και τα πλήκτρα του Coen Janssen να παίρνουν και αυτά πρωταρχικό ρόλο στη μουσική.
Το “The Holographic Principle” συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το “The Quantum Enigma”. Στο κάτω κάτω γιατί να χαλάσουν μια πετυχημένη συνταγή; Ο δίσκος είναι γεμάτος από ωραία κομμάτια, με ρεφρέν και μελωδίες που απλά θέλεις να ακούσεις ξανά και ξανά, όπως τα “Edge Of The Blade”, “Universal Death Squad”, “Beyond The Matrix” και “The Cosmic Algorithm”. Υπάρχουν βέβαια και οι πιο επικές και prog στιγμές, όπως τα “Divide And Conquer” στο οποίο τα growls παίρνουν πρωταρχικό ρόλο και φυσικά το εντεκάλεπτο “The Holographic Principle – A Profound Understanding Of Reality” στο οποίο μπορείς να ακούσεις τα πάντα στη μουσική της μπάντας. Είναι ένα κομμάτι το οποίο απλά σε ταξιδεύει στο κόσμο των Epica.
Ειδική μνεία στα “A Phantasmic Parade” και “Divide And Conquer” τα οποία απλά ξεχωρίζουν με το πρώτο άκουσμα από τα υπόλοιπα. Το πρώτο με τα εκπληκτικά oriental στοιχεία του και την καταπληκτική φωνή της Simone, ενώ το δεύτερο δένει τέλεια με το παρελθόν της μπάντας και τα prog στοιχεία της. Μεγάλη παραφωνία η πολύ βαρετή εφτάλεπτη μπαλάντα “Once Upon A Nightmare”, την οποία πραγματικά δεν ξέρω για ποιο λόγο οι Epica την έβαλαν στο δίσκο. Άλλο ένα αρνητικό στοιχείο είναι και η παραγωγή, η οποία προσπαθεί να προσδώσει αυτό το soundtrack στοιχείο με υπερβολικά πολλά όργανα και κάπου το όλο θέμα μπουκώνει. Τα ορχηστρικά στοιχεία είναι πολύ μπροστά και θάβουν τις κιθάρες.
Μεγάλη έκπληξη αποτελούν τα bonus tracks, “Beyond The Good, The Bad And The Ugly”, “The Funky Algorithm”, “Dancing In A Gypsy Camp” και “Universal Love Squad” τα οποία είναι ακουστικές επανεκτελέσεις κομματιών του δίσκου και αντίστοιχα έχουν μια country, funky, flamenco και μια 70s υφή. Είναι πραγματικά μια άλλη πολύ ωραία και διαφορετική άποψη στα κομμάτια και τολμώ να πω κάτι παραπάνω από επιτυχημένη.
Αυτό λοιπόν είναι το “The Holographic Principle”. Ένας δίσκος γεμάτος από hooks, groove-αρίσματα στα σκληρά στοιχεία και μια απίθανη Simone να ανεβάζει σε άλλο επίπεδο τις συνθέσεις. Οι Epica έχουν βρει τη μαγική συνταγή να ισορροπούν πλέον τα prog στοιχεία τους με τις μελωδίες και να παράγουν ωραία και μη βαρετά κομμάτια. Αμφιβάλλω ότι αυτός ο δίσκος θα δώσει καινούργιους οπαδούς στην μπάντα αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω μάλιστα του υπάρχοντες οπαδούς των Epica.
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]