Δεύτερος δίσκος για τους τρίκαφρους Face Of Oblivion από τη Μινεσότα και έρχεται 5 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους ”The Embers Of Man”. Αυτή τη φορά έχουμε αλλαγή τραγουδιστή για το συγκρότημα, με τον Jesse Watson να παίρνει τη θέση του James Lee και να προσφέρει με το λαρύγγι του στιγμές απόλυτης ξεραΐλας και σήψης στα περίπου τριάντα τέσσερα λεπτά που διαρκεί ο δίσκος.
Αν και το όνομα τους θα ταίριαζε περισσότερο σε μία τεχνική μπάντα τύπου Obscura ας πούμε, οι Αμερικανοί διαλέγουν τον πλέον ακραίο τρόπο έκφρασης, καθώς το death metal τους είναι βάναυσο, χωρίς το παραμικρό ήχος μελωδίας και χωρίς την παραμικρή διάθεση για πειραματισμούς.
Brutal death metal που δεν χαρίζει κάστανα στον ακροατή, μονοκόμματο όσο δεν πάει, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό αν είστε οπαδοί πιό ακραίων ακουσμάτων. Φτάνουν στα όρια του slam brutal death σε πολλά σημεία, με beatdowns που συνδυάζονται με “γουρουνιές” στο μικρόφωνο, βαριές κιθάρες που ξύνουν ολόκληρες επιφάνειες και τον πληθωρικό ντράμερ Eric ”Ogar” Baumgard να ξετινάζει τα δέρματα σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Ο δίσκος αποτελείται από 12 κομμάτια, τα οποία κυρίως παίζουν κάτω από τρία λεπτά. Το τελευταίο ”Shroud Of Hypocrisy” που κλείνει και το δίσκο είναι και το μεγαλύτερο.
Δε νομίζω ότι είναι το συγκρότημα και το άλμπουμ που θα κάνει τη διαφορά στα αυτιά σας σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια τους είναι καλή και το παίξιμο τους σωστό, αλλά έχοντας βιώσει την έκρηξη αυτού του είδους με μπάντες όπως Devourment, Insidious Decrepancy και λοιπούς επιφανείς κάφρους, η μονοτονία τους και το συγκεκριμένο στυλ παιξίματος ίσως σας αποθαρρύνουν από το να δώσετε τη δέουσα προσοχή.
Ο δίσκος συνιστάται μόνο στους λάτρεις της πολύ ακραίας καφρίλας και όχι σ’ αυτούς που δεν έχετε διάθεση να ανοίξετε το αυτί σας και σε πιο εξτρεμιστικές τάσεις ήχου. Καλό αλμπουμάκι, αλλά δε βλέπω να το ψάχνω και συχνά στο άμεσο μέλλον.
6.5/10
Γιάννης Mansour
[email protected]
