Δε μπορώ να πω ότι είμαι και ο ένθερμος οπαδός των Firewind, πλην του εξαιρετικού “Allegiance” βέβαια. Δε γίνεται όμως να θεωρήσω και τυχαίο το ότι έχουν φτάσει εκεί που έχουν φτάσει. Το μαρτυράει εξάλλου και η πολύχρονη συνεργασία τους με τη μεγάλη Century Media. Ο τίτλος του, δεύτερου κατά σειρά, live album της μπάντας είναι “Apotheosis”. Μία λέξη που βάση λεγομένων του ίδιου του Gus G. περιγράφει τέλεια το συναίσθημα αυτής της περιοδείας. Η ζωντανή αυτή ηχογράφηση ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη.
Στο ένα των επετειακών ελληνικών εμφανίσεων για τα 10 χρόνια των Firewind και στο άλλο σε αναφορές κατά τη διάρκεια της τελευταίας ευρωπαϊκής headline περιοδείας για το πρόσφατο “Few Against Many” album τους. Τόσο η μία όσο και η άλλη πλευρά του δίσκου στιγματίζονται από μελωδία, επαγγελματισμό, άριστη απόδοση αλλά και από απόλυτη εξισορρόπηση, καθώς τιμώνται και οι επτά δουλειές του συγκροτήματος. Εδώ έχουμε την τύχη (ή ατυχία;) να απολαύσουμε τον Apollo Papathanasio για τελευταία φορά σε επίσημη Firewind κυκλοφορία, γεγονός που δίνει από μόνο του γλυκόπικρη γεύση σε αυτή την ακρόαση.
Το “Apotheosis” είναι ένα live album που μετατρέπει μέτριες στουντιακές συνθέσεις σε αξιέπαινα ανθεμικά κομμάτια. Για παράδειγμα έχουμε τα “Losing My Mind” και “World On Fire” όπου το κοινό δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πως εκτιμά όλα αυτά που έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής οι Firewind. Παραδόξως, τα εσωτερικά προβλήματα που υπήρχαν στις τάξεις της μπάντας εκείνες τις μέρες δείχνουν (ή μάλλον ακούγονται) να είναι απόντα. Αν και στα drums ο Johan Nunez κατά τη γνώμη μου δε φτάνει σε παίξιμο τον Mark Cross, φαίνεται ότι προσπαθεί να συνεισφέρει όσο το δυνατό περισσότερα, παρόλο που δεν έχει δέσει πλήρως.
Από τα highlights του “Apotheosis” ξεχωρίζουν κυρίως τα πιο speed τραγούδια, οι μουσικές «μάχες» μεταξύ Gus G. και Μπάμπη Κατσιώνη σε κιθάρες και keyboards αντίστοιχα στο “SKG” και για τους πιο παλιούς, φυσικά η εκτέλεση του “Between Heaven And Hell”. Συγκριτικά με το “Live Premonition”, θα έλεγα ότι το “Apotheosis” είναι λίγο ανώτερο, καθώς προ πενταετίας οι Firewind ήταν τελείως διαφορετική μπάντα.
Στην παρούσα φάση έχουν φτάσει στο εμπορικό ζενίθ τους και φροντίζουν να το πάρεις χαμπάρι από την αρχή μέχρι το τέλος. Πάρε μόνο το τι γίνεται στα δύο υπερ-hits τους, “Mercenary Man” και “Falling To Pieces”, όπου το κοινό τραγουδάει απ’ εξω και ανακατωτά κάθε στίχο. Μπορεί, όπως είπα, να μην ακούω Firewind ανελλιπώς, αλλά κάποια πράγματα φαίνονται από χιλιόμετρα μακριά. Οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εθελοτυφλώ. Αποθέωση με τα όλα της!
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
