Πάντα θεωρούσα τους Βρετανούς (κατά βάση) Frost* ένα καλό μεν αλλά όχι κορυφαίο σχήμα στον τομέα του, το neo-prog. Αν τους παρομοίαζα με έναν τύπο αθλητή, θα ήταν κάποιος με τον οποίο οι φίλαθλοι δεν ασχολούνται σχεδόν ποτέ γιατί δεν είναι το καλύτερο ταλέντο, μέσα στο γήπεδο όμως δίνει τα πάντα για την ομάδα αθόρυβα και χωρίς να το παίρνει χαμπάρι κανένας, παρά μόνο οι συμπαίκτες του και ο προπονητής του.
Αυτό δεν αλλάζει ούτε και τώρα, στο τέταρτό τους άλμπουμ, στο οποίο συνεχίζουν ως τρίο μετά την αποχώρηση του drummer Craig Blundell το 2019. Θα μου πείτε «και πώς κάλυψαν το κενό στα τύμπανα»; Η απάντηση είναι ότι κάλεσαν τρεις drummers να τους βοηθήσουν, τους Kaz Rodriguez (Chaka Khan, Josh Groban), Darby Todd (The Darkness, Martin Barre) και Pat Mastelotto (Mister Mister, King Crimson).
Μπορεί ωστόσο να ανέφερα ότι και στο τέταρτό τους άλμπουμ κυκλοφορούν ξανά κάτι καλό μεν, όχι συγκλονιστικό δε, δεν ανέφερα όμως πως τώρα έχουμε διάφορες αλλαγές στον ήχο τους, ίσως ως επακόλουθο της συμμετοχής των τριών διαφορετικών drummers. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για το άλμπουμ το οποίο περιέχει τη μεγαλύτερη ποικιλία στον ήχο τους μέχρι σήμερα.
Δεν ξέρω αν ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούν εδώ και χρόνια τα τύμπανα οι προαναφερθέντες κύριοι έπαιξε άθελά του το ρόλο του αλλά εδώ έχουμε διακυμάνσεις μεταξύ neo-prog, funk, hard rock, new wave και mainstream pop (το τελευταίο είναι βασισμένο στις pop δουλειές του Steven Wilson και του Peter Gabriel), με τα τύμπανα όμως να είναι αυτά που δίνουν το ρυθμό και την κατεύθυνση του κάθε κομματιού.
Φυσικά, ο δίσκος δεν είναι φουλ πειραματικός, δε ξεφεύγει τελείως, κρατάει τη βάση που είχε με τη δισκογραφία του μέχρι τώρα, απλά εδώ πάει στη λογική less is more και ισορροπεί μεταξύ των ειδών χωρίς να ξεφεύγει πουθενά, είτε προς τη prog μεριά, είτε προς τη rock μεριά, είτε προς τη pop μεριά (αν και υπάρχουν κάνα δύο ρεφραίν αυτού του είδους που θα ζήλευαν πολλοί του είδους). Ωστόσο, όπως προανέφερα, δεν υπάρχει κάποια κορύφωση, κάποιο εξαιρετικό σημείο που να ανεβάσει το δίσκο στο κορυφαίο επίπεδο με τους πρωταθλητές του είδους. Ακούγεται πολύ ευχάριστα μεν αλλά δεν έχει τόσα πολλά σημεία που να θες να ξανακούσεις δε.
Τα σημεία που μου έμειναν εμένα είναι το πρώτο, ομώνυμο κομμάτι, το οποίο είναι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια και μετά κάποια σκόρπια ρεφραίν εδώ κι εκεί. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν ο δίσκος είναι υπερβολικά μελαγχολικός για τη mainstream απόπειρα που επιχείρησαν ή αν είναι κάπως πιο mainstream από αυτό που προτιμούν πολλοί «δικοί μας» παραδοσιακοί. Αν όμως είστε λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου, κι αν τα δύο τελευταία του Steven Wilson σας φάνηκαν ενδιαφέροντα μεν αλλά παραπάνω πιο pop από όσο αντέχετε, αυτός εδώ ο δίσκος είναι για εσάς.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
