Στον χώρο της μουσικής μας έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα μουσικών που έχουν νικήσει τον χρόνο. Όμως υπάρχει και η αντίθετη όψη του νομίσματος την οποία κατά τη γνώμη μου βλέπει αυτή τη στιγμή ο κύριος Rolf Kasparek, ο αγαπημένος μου captain του πειρατικού που λέγεται Running Wild. Του πειρατικού που μας έμαθε να υψώνουμε τη γροθιά ενάντια στο σύστημα (“Raise Your Fist”) να αντιστεκόμαστε ακόμα και στις πιο δυνατές φουρτούνες (“Riding The Storm”), να κοιτάμε περήφανα τη πειρατική σημαία (“Under Jolly Roger”) και τις ιστορίες από τα επικίνδυνα ταξίδια των Ισπανών και Πορτογάλων θαλασσοπόρων (“Conquistadores”).
Η εμμονή του στα ίδια και τα ίδια ήταν αυτή που τον ανάγκασε να ρίξει την άγκυρα μια για πάντα στις 29 Ιουλίου του 2009 με τη συναυλία-σταθμό στο Wacken Open Air (οπτικοακουστικό ντοκουμέντο της οποίας υπάρχει στο DVD “The Final Jolly Roger” που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα) έτσι ώστε το πειρατικό να μην σαλπάρει ποτέ ξανά. Ένιωσε ότι δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει και για μένα είχε δίκιο. Τα τελευταία albums των πειρατών ήταν αναμασήματα, απλά ένας λόγος για να βγουν σε άλλη μια περιοδεία και τίποτα περισσότερο. Εξεπλάγην όταν πέρυσι άκουσα ότι ετοιμάζουν νέο album, αναρωτήθηκα «τι μπορεί να άλλαξε μέσα σε τρία χρόνια» φοβούμενος για το τελικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς για μένα και για όλους που έχουν μεγαλώσει με τα τραγούδια του, δικαιώθηκα. Το “Shadowmaker” είναι ένα album (ο Θεός να το κάνει) που απλά δεν δικαιούται να φέρει την υπογραφή των Running Wild, είναι προχειροδουλειά, είναι… είναι… είναι… Μετά από αυτή την κατραπακιά έρχεται μια δεύτερη που θέλει τoν Rolf να σχηματίζει μια νέα μπάντα ονόματι Giant X μαζί με τον συνοδοιπόρο του από το 2004 στους πειρατές, τον Peter Jordan. Και αναρωτιέμαι (ξανά) «τι καλύτερο ή μάλλον τι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει απ’ ότι μας έδωσε με το “Shadowmaker”;».
Η απάντηση είναι μια: Τίποτα απολύτως. Το “I” είναι η φυσική συνέχεια του “Shadowmaker” ή αν θέλετε καλύτερα ένα ελαφρώς βελτιωμένο “Shadowmaker”. Είναι γνωστό πως ο Rolf πάντα αγαπούσε μπάντες όπως οι KISS, οι Van Halen, οι Queen και οι Thin Lizzy αλλά δεν μας το είχε δείξει τόσο έντονα στις προηγούμενες δουλειές του εκτός των πιο hard rock στιγμών των Running Wild (θυμηθείτε π.χ. το “Bad To The Bone”). Το μόνο στοιχείο που θυμίζει Running Wild είναι η φωνή του Kasparek και τίποτε άλλο. Aν ψάχνετε εδώ τους χαμένους ύμνους των πειρατών απλά ξεχάστε το. Στα πολύ μείον του album, ο αριθμός των τραγουδιών του (δεκατρία το σύνολο) που το καταντάει τουλάχιστον κουραστικό. Από τα albums που θέλω να ξεχάσω ότι άκουσα. Καλό ταξίδι Rolf…
3/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[email protected]
Μέτριο προς καλό το καινούργιο project των πειρατών Kasparek και Jordan που ακούει στο όνομα Giant X. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Η αλήθεια είναι πως όσοι απογοητεύτηκαν με το “Shadowmaker”, το τελευταίο Running Wild album, αυτό ακολουθώντας πιο υγιή μεταλλικά μοτίβα ίσως αποτελέσει μια τονωτική ένεση ήπιας μορφής. Από μουσικής άποψης, σκεφτείτε χαμηλής ποιότητας μινιμαλιστικούς Running Wild και Slade να προσπαθούν να παίξουν rock ‘n’ roll και προσθέστε ανεπαίσθητα σε αυτό το σχετικά επίπεδο hard rock αίσθημα που έβγαζαν μπόλικες μελωδικές μπάντες από Γερμανία μεριά (σε προσπάθεια μίμησης Edguy).
Σα να ακούς Deutsch rock με αγγλικό στίχο η πλειοψηφία των τραγουδιών. Και δεν είναι μόνο πολλά αλλά και επαναλαμβάνονται! Πω πω, πραγματικά είναι λες και έχει στερέψει από ιδέες ο Rolf σε κάποια σημεία (τι τα ήθελε δώδεκα κομμάτια;). Αυτό που κρατάει κάπως την όλη κατάσταση σε εντάξει επίπεδα είναι φυσικά τα υψηλά standards των μελών της μπάντας. Σε σχέση με το “Shadowmaker” εδώ δεν υπάρχει καλό τραγούδι όπως το “Dracula” ή το “Riding With The Tide”, όμως εδώ ο δίσκος συνολικά είναι δύο σκαλιά πάνω αλλά και έχει και κάποιες συνθέσεις που ξεχωρίζουν στα πιο μεταλλικά αυτιά ενώ συνολικά ο δίσκος δεν φαίνεται να είναι για τους λάτρεις των Running Wild.
Το κακό είναι ότι δυο από της καλύτερες στιγμές της μπάντας εδώ μέσα είναι το πρώτο και το δεύτερο κομμάτι που έχουν και καθαρές αναφορές στο πειρατικό οπότε καταλαβαίνετε για το πόσο μεγάλη φαίνεται η κοιλιά που κάνει ο δίσκος μετά. Επίσης το καλύτερο κομμάτι (τουλάχιστον δεν είναι μονοκόμματο) είναι η αρκετά όμορφη power ballad που ακούει στο όνομα “Nameless Heroes”. Τα πιο χαζοχαρούμενα heavy metal κομμάτια που αποτελούν τον κύριο όγκο του άλμπουμ είναι οριακά μέτρια συνθετικά και το μόνο που τα σώνει είναι τα αρκετά καλά bluesy σολίδια που έχουν επιστρατευτεί και η αρκετά προσεγμένη ενορχήστρωση.
Υπάρχουν όμως και κάτι καραγκιοζιλίκια εδώ μέσα Α’ διαλογής. Όπως και να ‘χει, με λίγο υπομονή και ακόμα λιγότερη προκατάληψη ότι πρέπει να ακούσεις Running Wild, ο δίσκος ακούγεται τελικώς ευχάριστα. Ευτυχώς βέβαια που βγήκε σαν Giant X το project και όχι υπό τη πειρατική σημαία. Τελικώς, πέρα από τρία-τέσσερα κομμάτια για τους λάτρεις των Running Wild, είναι καλό μόνο για τη συλλογή ενώ πιθανό να αρέσει σε κάποιον πιο χαλαρό ακροατή που θέλει κάτι τέρμα ανάλαφρο, ρηχό και ρυθμικό να συνοδεύει τη μπύρα του.
6,5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
[email protected]
