Στη ψηφιακή εποχή που ζούμε έχει εκφυλιστεί πλήρως η χρησιμότητα των ΕΡs, καθώς το ΕΡ ήταν ένα εργαλείο που χρησίμευε στη χρυσή εποχή του βινυλίου και της κασέτας, κυρίως στα 80s. Κάποια από τα ΕΡs εκείνης της εποχής μάλιστα έχουν μείνει στην ιστορία της μουσικής μας. Η σύγκριση με το σήμερα, σε χρησιμότητα κυρίως, είναι δυστυχώς χαοτική και όσοι τα κυκλοφορούν, το κάνουν κυρίως ως νοσταλγία για την παλιά εποχή, καθώς είναι πρακτική που ακόμα και οι εταιρίες αποφεύγουν.
Μια χρησιμότητα που είχαν τα ΕΡs στις παλιές εποχές ήταν και για να προλογίσουν ένα επερχόμενο full-length. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με τους Σουηδούς Godhead Machinery, οι οποίοι δυο χρόνια μετά το “Aligned To The Grid” κυκλοφόρησαν νέα μουσική σε μορφή ΕΡ τεσσάρων κομματιών ως πρόλογο του νέου album τους το οποίο θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο, με μόνο το ένα από τα τέσσερα κομμάτια να περιέχονται και στο νέο album.
Στα μουσικά τώρα, το μουσικό μείγμα από black, death και doom που παίζουν είναι αξιοπρεπές αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό μέχρι τώρα. Και στο ΕΡ δεν αλλάζει κάτι ούτε τώρα. Τα κομμάτια έχουν μια ποικιλία, ένταση, ένα όραμα, αρχή και τέλος, μια ταυτότητα, αλλά δε ξεφεύγουν από τα κλισέ και τα στεγανά του ήχου, κάτι που δεν είχαν καταφέρει να κάνουν ούτε πρωτύτερα. Τα κομμάτια μπορεί να είναι και να ακούγονται φιλόδοξα αλλά δεν έχουν το μαγικό άγγιγμα των προπατόρων τους που μεγαλούργησαν.
Οπότε έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια δουλειά που ούτε κουράζει αλλά ούτε και εντυπωσιάζει. Έχω βαρεθεί βέβαια να λαμβάνω στα χέρια μου συνεχώς τέτοιες δουλειές αλλά από την άλλη κατανοώ ότι αν ακούσετε το album έχοντας μικρή μουσική εμπειρία ή ανεκτικότητα και λατρεία στο είδος θα το γουστάρετε, μέχρι να ανακαλύψετε/επιστρέψετε στα μεγαθήρια του είδους. Το σημαντικό μιας δουλειάς είναι να έχει στοιχεία που να σε κρατάνε κοντά της για καιρό και όχι για λίγες ακροάσεις, και οι Godhead Machinery αποτυγχάνουν σε αυτό για ακόμα μια φορά.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
