Διαβάζοντας πληροφορίες για τους Hangman’s Chair πριν τους ακούσω, είδα ότι περιγράφονται σαν ένα stoner/doom metal συγκρότημα. Αμέσως το θεώρησα σαν ένα καψόνι στον καινούριο από τον αρχισυντάκτη μου, αφού με αυτό τον ήχο ποτέ δεν γίναμε φιλαράκια. Ευτυχώς όμως, αυτή η ταμπέλα είναι αρκετά περιοριστική και δεν περιγράφει ούτε στο ελάχιστο την μουσική των Γάλλων. Δεν ακούς δηλαδή το ίδιο μπαφο-riff από την αρχή μέχρι το τέλος, ούτε μαστουρωμένα φωνητικά, ούτε παραγωγή από κασετόφωνο (ναι, μία ελαφρά προκατάληψη την έχω).
Η καλύτερη περιγραφή θα ήταν doomy metal (και ουχί doom), αφού οι ταχύτητες παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα χωρίς όμως να περιορίζονται στα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ήχου. Η μουσική συμπορεύεται με το στιχουργικό περιεχόμενο, το οποίο μιλάει για κατάθλιψη, αγωνία και ναρκωτικά μεταξύ άλλων. Ουσιαστικά περιγράφουν δυσάρεστες καταστάσεις που συνέβησαν στη ζωή τους, όντας όλοι μεγαλωμένοι στα προάστια του Παρισιού (ο τίτλος μεταφράζεται σε «θλιβερό προάστιο»), με τον Cédric Toufouti στα φωνητικά να δίνει φοβερές ερμηνείες.
Στα κομμάτια του album θα ακούσει κανείς διάφορα πράγματα. Υπάρχουν τα catchy “Naive” και “04/09/16” (η ημερομηνία που ένα μέλος του συγκροτήματος, άγνωστο ποιο, πήγε να πεθάνει από overdose) με τα heavy riffs, υπάρχουν τα “Touch The Razor” και “Full Ashtray” που ξεπερνάνε τα έντεκα λεπτά στα οποία οι Hangman’s Chair αφήνουν τη μουσική να τους οδηγήσει, υπάρχει το φοβερό “Tired Eyes” με guest τον synthwave μουσικό Perturbator, υπάρχουν και τρία ορχηστρικά. Ένα από αυτά, το “Sidi Bel Abbes”, έχει καλεσμένο τον κιθαρίστα Marc De Backer από τους Wolvennest και είναι αφιερωμένο στον Sid Ahmed Azzouni, πρώην κιθαρίστα του συγκροτήματος ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2010 και ο τίτλος παραπέμπει στην ομώνυμη πόλη της Αλγερίας από την οποία καταγόταν και τελικά θάφτηκε ο άτυχος μουσικός.
Σε γενικές γραμμές, η πέμπτη full-length κυκλοφορία των Γάλλων (έχουν και τέσσερα split) είναι μία ώρα και κάτι γεμάτη μελωδίες, πειραματισμούς και ατμόσφαιρες η οποία παρά την μεγάλη διάρκεια σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και σε προσκαλεί να πας μαζί τους σε ένα μελαγχολικό και συναισθηματικό ταξίδι βγαλμένο από τη ζωή τους.
Γιώργος Τερζάκης
