Δεν θυμάμαι ακριβώς πως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με τους GSO πίσω στο 2015 όμως το ντεμπούτο τους ήταν από τα αγαπημένα μου δισκάκια τότε. Το ομότιτλο ντεμπούτο τους ήταν ένα εντυπωσιακό κράμα δραματικού US metal με prog σημεία. Τολμώ να πω ότι ήταν ο δίσκος που δεν έβγαλαν ποτέ οι Nevermore (ναι, είναι τόσο καλό το υλικό). Αξίζει να σημειωθεί ότι στους GSO παίζει και ένας γνωστός μας: ο drummer Van Williams.
Τρία χρόνια μετά λοιπόν το σχήμα επιστρέφει πάλι με ανεξάρτητη παραγωγή, την οποία και στήριξαν οικονομικά μέσω γνωστής πλατφόρμας. Πολλοί λένε ότι ο δεύτερος δίσκος ενός συγκροτήματος είναι πιο σημαντικός και από τον πρώτο. Εν μέρει συμφωνώ όσον αφορά αυτό το θέμα. Τι ψάρια λοιπόν πιάνει το “Delirium” με το ψαγμένο εξώφυλλο του;
Στο “Delirium” λοιπόν το συγκρότημα επιλέγει μια ελαφρώς διαφορετική γραμμή πλεύσης μιας και εδώ τα prog σημεία είναι πιο έντονα. Οι συνθέσεις στο σύνολο τους είναι κατά κύριο λόγο μεσαίας ταχύτητας χωρίς ξεσπάσματα (κρατήστε το αυτό). Υπάρχει μια ομοιομορφία στο υλικό που ίσως κάποιες στιγμές να κουράζει αλλά δίνει χαρακτήρα στο τελικό αποτέλεσμα. Το σχήμα δεν ξεφεύγει ούτε ξεσαλώνει σε prog διάθεση (παρά τον τίτλο του δίσκου) ενώ μπορώ να πω ότι η εγκράτεια που δείχνουν σε σημεία είναι ενδιαφέρουσα.
Το “Delirium” έχει δεδομένα μεγαλύτερη συνοχή από τον προκάτοχο του και έχει αρχή, μέση και τέλος. Μοναδικό μου παράπονο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια έκρηξη ή κάποιο hit κομμάτι που να ξεχωρίζει από το σύνολο, για εμένα λείπει ένα “Dreams” από αυτόν τον δίσκο (το οποίο και hit ήταν και έκρηξη είχε!). Υπάρχουν πανέμορφα σημεία στον δίσκο τα οποία καλούν τον ακροατή να τα εξερευνήσει. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο και εν κατακλείδι για ένα σχήμα το οποίο έχει μάλλον βρει τον μοναχικό του δρόμο. Αξίζει να ψάξετε τους Ghost Ship Octavius.
Μιχάλης Νταλάκος
