Ανταποκρίσεις

Hellfest 2022 – Μέρος Πρώτο

Hellfest 2022 – Μέρος Πρώτο
Παρασκευή 17 – Κυριακή 19 Ιουνίου 2022, Clisson, Γαλλία

Ένας (ακόμα) οδηγός επιβίωσης

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά σε φεστιβάλ εκτός Ελλάδας. Άλλη μια αλήθεια είναι πως θα είχα πάει από το 2020, αλλά μαντέψτε πώς πήγε αυτό. Μετά από δυο χρόνια στον πάγο του Covid-19, ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης επέστρεψε όσο δυναμικά του αρμόζει τα τελευταία 15 χρόνια.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να περιγράψω το πόσο εντυπωσιακή οργάνωση είναι. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να γκρινιάξω για τις όποιες ακυρώσεις υπήρξαν από το αρχικό line up (σ.σ.: ίσως να γκρινιάξω λίγο για τους Faith No More), κατά τ’ αλλά το billing ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Σε άλλα νέα, κατάφερα να παρευρεθώ μόνο στις τρεις από τις συνολικά επτά μέρες του φεστιβάλ (σ.σ.: για ευνόητους λόγους), ενώ ένα πρωτοφανές, για τα δεδομένα της Γαλλίας, κύμα καύσωνα μας χτύπησε κατακέφαλα και υπήρξε μια κάποια δυσκολία μέχρι να φτάσουμε στον χώρο την πρώτη μέρα (σ.σ.: μια κάποια δυσκολία = δυο ώρες για να διανύσουμε τρία χιλιόμετρα). Ταλαιπωρία; Ναι. Κακουχία; Ναι. Δήλωσαν τα πόδια μου παραίτηση μετά από όλο αυτό; Ναι. Άξιζε τον κόπο; ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ.

Ακολουθεί «σεντονάκι» με τις μπάντες που πρόλαβα να δω. Φτιάξε καφέ να στα πω.

Μέρα #01

Φτάνοντας στον χώρο του φεστιβάλ κάπως αργοπορημένη, για τους λόγους που προανέφερα, κατάφερα να δω τους αγαπητούς μου Leprous στο ένα εκ των δύο mainstages, μπάντα που δύσκολα σε απογοητεύει σε οποιοδήποτε επίπεδο. Ομολογουμένως τα έδωσαν όλα από την αρχή ως το τέλος, με ένα εφ’ όλης της ύλης set, ξεκινώντας με το Out Of Here” και το προσωπικό αγαπημένο Below”, να μας πηγαίνουν κάποια χρόνια πίσω με το The Price” αφήνοντάς μας να κλαίμε εσωτερικά με το φινάλε Slave”.

Ξέροντας τι θα επακολουθήσει (Σημ.: το φεστιβάλ παρέχει ένα πλήρως οργανωμένο application που σε ειδοποιεί βάσει των προτιμήσεών σου, για το ποια μπάντα παίζει τη δεδομένη στιγμή και σε ποιο stage, προχωράμε) παρέμεινα στο, ένα εκ των δυο main stages, για να δω άλλο ένα προσωπικό απωθημένο, τους Shinedown, κοινώς άλλη μια μπάντα που θα αργήσουμε να δούμε στο «Ελλάντα».  Ξεκίνησαν με το The Saints Of Violence And Innuendo”, συνέχισαν με το εκρηκτικό Cut The Cord” και ξαφνικά οι 42 βαθμοί του γαλλικού καύσωνα που μας σιγοέψηναν σαν ρολό κοτόπουλο, δεν είχαν πλέον μεγάλη σημασία. Συνέχισαν με το Devil” και το ολοκαίνουργιο Planet Zero”, “Enemies”, “Monsters” με κορυφαία στιγμή το Second Chance” που μας λύγισε την ψυχούλα. Κλείνοντας με το Sound of Madness”, μας άφησαν με το σαγόνι να κρέμεται και την υπόσχεση πως θα τους ξαναδούμε σύντομα.

Μικρό διάλλειμα και με τι-σκατά-είδα-μόλις διάθεση, έκατσα να δω λίγο από το set των Frank Carter & The Rattlesnakes, οι οποίοι σου έδιναν την εντύπωση πως η σκηνή τους ανήκει από άκρη σε άκρη και ξεσήκωσαν τους οπαδούς τους με την επίσης εφ’ όλης της ύλης setlist τους και την χαρακτηριστική τους ενέργεια.

Ώρα να (μετά)κινηθώ σε ποιο σκοτεινά μονοπάτια και συγκεκριμένα στo Temple stage για να πάρω μια γεύση από τους The Great Old Ones και το Lovecraft-ικο τους post black metal.  Μιας και ήμουν δίπλα, πέρασα μια βόλτα από το Valley Stage για λίγη ψυχεδέλεια από τους Καναδούς Black Mountain, οι οποίοι με κέρδισαν λίγο παραπάνω απ’ ότι περίμενα.

Πίσω στο main stage για να δω τους μάστορες του ατμοσφαιρικού ήχου Opeth, από τους οποίους, αν και δεν είχα υψηλές απαιτήσεις λόγω ώρα, ζέστης κλπ, κατάφεραν να αποδώσουν τα μέγιστα το vibe των studio album τους και να μας ρίξουν με τα μούτρα μέσα της. Μεταξύ άλλων ακούστηκαν το “Ghost Of Perdition”, “The Drapery Falls”, “Sorceress”, ενώ έκλεισαν το set με το 13λεπτο Deliverance”. Μπανάκι από τα λάστιχα της διοργάνωσης και συνεχίζουμε.

Δεν μπορώ ακόμη να μετρήσω πόσες μπάντες αφαίρεσα από την “bucket list” μου όλες αυτές τις μέρες αλλά σίγουρα οι The Offspring ήταν πολύ ψηλά στην εν λόγω λίστα. Έφτασε η στιγμή που έγινα ξανά 15 λοιπόν. Και πώς να μην γίνεις άλλωστε με τέτοιο set; Από το Staring At The sun”, “Come out and play”, “Behind Your Walls”, “Hammerhead στα Gotta Get Away”, “Why Dont You Get A Job?”, “Pretty Fly (For A White Guy)”, “The Kids Arent Alright και για επιδόρπιο Youre Gonna Go Far Kid και Self Esteem δεν σταματούσες να χορεύεις. Φυσικά η φωνή του Dexter Holland δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αλλά πραγματικά δεν ένοιαξε κανέναν.

Πίσω στη Valley Stage για λίγο High On Fire για πλατσούρισμα στον βάλτο και αμέσως μετά Main Stage και πάλι για Mastodon. Γενικά δεν είχα υψηλές απαιτήσεις, καθώς τα live shows δεν είναι το δυνατό τους σημείο. Με μια playlist που βασιζόταν στην περσινή τους studio δουλειά, “Hushed And Grim”, και με μερικά all time classics (βλέπε Blood And Thunder”) μπορώ να πω πως μου άφησαν αρκετά καλή εντύπωση αυτή τη φορά.

Στο μεταξύ, αφού έχει πλέον βραδιάσει, στη Warzone γίνεται ένα διαφορετικό παρτάκι με τους Dog Eat Dog να ξεσηκώνουν για άλλη μια φορά το πιστό κοινό τους και ταυτόχρονα οι Dropkick Murphys, με ένα άκρως ξεσηκωτικό set να μας κάνουν τα τσουγκρίζουμε ξανά και ξανά με κομμάτια όπως τα “Johnny, I Hardly Knew Ya”, “Rose Tattoo”, “Kiss Me, I’m Shitfaced”, “I’m Shipping Up to Boston” καθώς και τη διασκευή του TNT” των AC/DC. Αμέσως μετά αποτραβήχτηκα στις υπόλοιπες σκηνές για να πάρω τζούρα από ένα best of Primordial και φυσικά τους At Τhe Gates, μπάντα-ορόσημο του extreme ήχου. Με ένα χορταστικό set που περιελάμβανε κομμάτια από το πλέον κλασσικό Slaughter Οf Τhe Soul” μέχρι και την τελευταία τους στουντιακή δουλειά, μας έδωσε την απαραίτητη ενέργεια για να συνεχίσουμε.

Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε από τη Valley Stage και τους Baroness, οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει κανείς από τους οπαδούς τους παραπονεμένος, καθώς έπαιξαν κομμάτια από όλα τα studio album τους με χειρουργική θα έλεγε κανείς, ακρίβεια. Μετά από αυτό και με τα πόδια να αρχίζουν να παραπονιούνται, χάζεψα λίγο από το set των Five Finger Death Punch για την ιστορία καθώς δεν είμαι και τεράστια fan. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως ήταν αρτιότατοι αλλά δεν μου άλλαξαν τραγικά την άποψή, παρότι πέρασα καλά ακούγοντας τα χιτάκια The Bleeding” και Wrong Side Of Heaven”.

Πλησιάζοντας στο τέλος της πρώτης μέρας, σειρά είχε άλλη μια μπάντα που αφαίρεσα από το bucket list μου, οι Deftones. Εκεί δυστυχώς, παρότι χάρηκα ιδιαιτέρως που άκουσα live κομμάτια όπως τα Be Quiet And Drive”, “My Own Summer”, “Digital Bath”, “Around The Fur” και Change”, η φωνή του Chino Moreno ήταν το λιγότερο απογοητευτική σε πολλά επίπεδα, αποδεικνύοντας πως αποδίδει πολύ καλύτερα στο studio. Oh well…

Την βραδιά έκλεισαν πανηγυρικά οι Volbeat που είναι τόσο fun να τους ακούς όσο και να τους βλέπεις. Με ένα set που βασίστηκε κυρίως στις πιο πρόσφατες δουλειές της μπάντας αλλά και κάποια παλιά και αγαπημένα, έδωσαν για άλλη μια φορά στο κοινό τους «a night to remember». Έναρξη με το The Devil’s Bleeding Crown”, στη συνέχεια Pelvis On Fire”, “Becoming” και Lola Montez”, μια αποτυχημένη προσπάθεια του τραγουδιστή να κάνει το κοινό να τραγουδήσει μαζί του το Ring of Fire” του Johnny Cash, “Sad Μan’s Tongue”, “Shotgun Blues”, χορός με το Wait Α Minute Μy Girl” από την τελευταία τους δουλειά, Black Rose”, “Seal The Deal” και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπουν τα Die To Live” και Still Counting”. Ιδανικό κλείσιμο πρώτης μέρας λοιπόν, πάμε για ύπνο τώρα.

Μέρα #02

Δεύτερη μέρα καύσωνα, δεύτερη μέρα συναυλιακού πυρετού, χωρίς ευτυχώς την κίνηση και την ταλαιπωρία της πρώτης μέρας. Φτάνω νωρίτερα στον χώρο του φεστιβάλ για να κάνω την απαραίτητη προθέρμανση με τους Soldier Side, μια tribute band στους System Οf Α Down, fun μεν, όχι κάτι το συγκλονιστικό δε. Καθώς δεν μπορώ να κρύψω από κανέναν την αγάπη μου για την dark country, έσπευσα στη Valley Stage για Me And That Man (σ.σ.: τέκνο του Nergal) τους οποίους χάρηκα ιδιαιτέρως παρά την ατμόσφαιρα θερμοκηπίου που επικρατούσε στις «μικρές» σκηνές.

Επόμενη στάση Main Stage και Soen, μπάντα που δεν χορταίνω να βλέπω, καθώς είχα βρεθεί και στην πρόσφατη εμφάνισή τους στο Gagarin 205. Δουλεμένοι και επαγγελματίες όπως πάντα μας χάρισαν μια ανάσα δροσιάς μέσα στο λιοπύρι που θα μας βασάνιζε για αρκετές ώρες ακόμη. Highlights της εμφάνισής τους τα Martyrs”, Lucidity” και φυσικά το άκρως συναισθηματικό Lotus”. Σκουπίζουμε δάκρυα και ιδρώτα και πάμε παρακάτω. Παραμένοντας στην Main Stage, τσέκαρα τους Skillet, από τους οποίους δεν είχα σαφή εικόνα, παρόλα αυτά η ενέργειά και η γκρούβα τους μου άφησαν θετικές εντυπώσεις. Από τις μπάντες της δεύτερης μέρας που χάρηκα πολύ ήταν οι The Darkness. Ο Justin Hawkins είναι τεράστιος frontman και δεν έπαψε στιγμή να μας παρασέρνει σε ένα μεγάλο πάρτι, από την αρχή ως το τέλος του set, το οποίο έκρυβε εκπλήξεις, όπως η διασκευή του Street Spirit” των Radiohead και η συμμετοχή του τραγουδιστή των Steel Panther στο εμβληματικό I Believe In A Thing Called Love” με το οποίο και έκλεισαν. Ένα μικρό έπος.

Αλλάζουμε εντελώς ύφος, πηγαίνοντας στην δεύτερη Main Stage μερικά μέτρα παρακάτω για Heaven Shall Burn, μια μπάντα που σίγουρα δεν μπορείς να ακούσεις ατάραχος και ακίνητος. Με τις φλόγες από τη σκηνή να μας τσουρουφλίζουν τα φρύδια, ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Hunters Will Be Hunted”, “Voice Of The Voiceless”, “My Heart And The Ocean” και Behind A Wall Of Silence” για να κλείσουν αυτή τρομερή εμφάνιση με το Endzeit”. Απολογισμός: ιδρώτας μέχρι το βρακί κι ένα χαμένο σκουλαρίκι στο pit. Για να συνέλθω από αυτό πέρασα μια βόλτα από το πάρτι που λέγεται Alestorm, να νιώσω λίγο πειρατής, να πιώ την μπύρα μου γρυλίζοντας. Αγνό κέφι, φουλ του τρολ και γενικά άχαστο.

Μικρό διάλλειμα και βολτούλα από τη Valley Stage όπου οι Pelican μας έδειξαν τι θα πει καθαρόαιμο post metal παράνοια και αμέσως μετά πίσω στην κεντρική σκηνή για ακόμη μια μπάντα απωθημένο, τους Rival Sons, οι οποίοι νομίζω πως είχαν τις περισσότερες τεχνικές δυσκολίες από όποια μπάντα πάτησε το πόδι της πάνω σε αυτή τη σκηνή. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν μας απέδειξε πόσο επαγγελματίες και εξαιρετικοί μουσικοί είναι. Ξεκίνησαν με το Keep On Swinging”, “Open My Eyes” και Electric Man”, μας σήκωσαν την τρίχα κάγκελο με το Too Bad” και Shooting Stars”, συνέχισαν με Feral Roots”, Do Your Worse”, “Nobody Wants To Die” και έκλεισαν με το Secret”. Για μένα από τις καλύτερες εμφανίσεις της ημέρας.

Στα καπάκια πέρασα να δω για την ιστορία τους glam rockers Steel Panther, αλλά εγκατέλειψα γρήγορά το χώρο της κεντρικής σκηνής, μάλλον επειδή δεν είμαι fan του σεξιστικού χιούμορ ακόμη και για το τρολ της φάσης και κατευθύνθηκα προς τη Valley Stage για άλλη μια μπάντα-έκπληξη-αποκάλυψη, τους Messa. Ένα μικρό σοκ από την φωνή της τραγουδίστριας αλλά και με την συνολική τους εμφάνιση, θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να τους τσεκάρετε.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην περάσω άλλη μια από τη Main Stage για να δω Megadeth, με έναν Dave Mustaine, που παρότι έδειχνε την ηλικία του, αποζημίωσε το πιστό του κοινό με μια πολύ καλή εμφάνιση. Τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα “Hangar 18”,”Dread And The Fugitive Mind”, The Threat Is Real”, “Angry Again”, “The Conjuring”, “Sweating Bullets”, “Conquer Or Die!”, “Dystopia”, “A Tout Le monde”, “Trust”, “Symphony Of Destruction” και “Peace Sells.

Αμέσως μετά οριακά έτρεξα προς την Altar Stage για λίγο πολεμικό σκηνικό παρέα με Sepultura (σ.σ.: τα πόδια μου σε αυτό το σημείο το μόνο πολεμικό που μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ήταν οι φουσκάλες βέβαια). Με σκηνική παρουσία που θα ζήλευαν πολλοί και ενέργεια που θα ζήλευαν άλλοι τόσοι και με μια καλοζυγισμένη setlist, μας χάρισαν μια εμφάνιση φωτιά. Αναμένω να τους ξαναδώ σε μερικές μέρες στη χώρα μας, χωρίς φουσκάλες αυτή τη φορά. Σημ.: Όσοι γκρινιάζουν πως χωρίς Cavalera, Sepultura δεν γίνεται, δεν έχουν ασχοληθεί μαζί τους εδώ και πολλά χρόνια.

Μετά από ένα ακόμα σοκ, σειρά έχουν οι ιστορικοί Deep Purple. Σε αυτή την περίπτωση, αν συνυπολογίσει κανείς τα χιλιόμετρα που έχουν κάνει σαν μπάντα, καθώς και την ηλικία τους, δεν μπορώ να πω πως περίμενα θαύματα. Όντως η εμφάνισή τους ήταν ελαφρώς «άτεχνη», με έναν Ian Gillan που έτρεμε και η φωνή του τον πρόδιδε χαρακτηριστικά. Πέραν από αυτό, υπήρξαν πολλά instrumental σημεία, για ευνόητους λόγους και καθώς ο καιρός είχε αρχίσει να μας τα χαλάει, δεν μπορώ να πω πως το χάρηκα όσο θα ήθελα. Από την άλλη, ακούσαμε live “Black Night”, “Perfect Strangers” και Hush”, οπότε ήταν άλλη μια εμφάνιση που βγήκε από τη «bucket list».

Στο μεταξύ, πήρα τον δρόμο προς την Warzone για Social Distortion, οι οποίο αν και αρχικά ήταν λίγο «κρύοι», μας αποζημίωσαν με χιτάκια όπωςBad Luck”, “Don’t Drag Me Down” και Story Of My Life”. “Story of my life” που δεν θα αναγκαστώ να φάω αχρείαστη κίνηση στο Terra Vibe.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στους Headliners της δεύτερης μέρας, μια κατά πολλούς αμφιλεγόμενη μπάντα τους Ghost. Προσωπικά δεν τους είχα ξαναδεί αλλά πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω, σίγουρα ένα πολύ εντυπωσιακό show. Και όντως. Με έμφαση στο τελευταίο τους studio album, Impera”, αλλά και με μια χορταστική αναδρομή σε όλες τους τις προηγούμενες δουλειές, σίγουρα ικανοποίησαν υπέρ του δέοντος το κοινό τους. Highlight της βραδιάς το Griftwood”, το οποίο έπαιξαν live για πρώτη φορά με τη συνοδεία χορωδίας παρακαλώ. Δυστυχώς το show έληξε κάπως άδοξα, καθώς πριν προλάβουν να παίξουν το Square Hammer” o Tobias Forge δήλωσε πως “My voice is completely fucked. I cannot sing one other song for you”. Κερασάκι στην τούρτα η μπόρα που έπεσε λίγο αργότερα, η οποία μας απέτρεψε να παρακολουθήσουμε τους Airborne. Αλλά τι να κανς; Δεν θα γκρινιάξω.

Μέρα #03

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τρίτη μέρα του φεστιβάλ και για την τελευταία για μένα, καθώς έρευνες έχουν δείξει πως ο άνθρωπος δεν είναι και πολύ λειτουργικός με ένα νεφρό. Πέρα από αυτό, δεν είμαι πλέον 25 και το σώμα μου φροντίζει να μου το υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία, οπότε είπα να το πάω πιο χαλαρά.

Πρώτη μπάντα της ημέρας οι Lacuna Coil και δεν σας κρύβω πως το «Χριστινάκι» ήταν το girl crush μου για αρκετά χρόνια. Δουλεμένοι και δεμένοι, μας χάρισαν ένα πολύ καλό set με highlights τα Trip The Darkness”, “Heaven’s A Lie”, “Our Truth” και Nothing Stands In Our Way” μεταξύ άλλων. Από την άλλη, η Doro απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο αφοσιωμένο κοινό έχει, αν και not my cup of tea που λένε και στο χωρίο μου και καθώς μέχρι στιγμής η μέρα μύριζε girl power, σειρά είχαν οι Jinjer. Με την Tatiana Shmailyuk να παραδίδει μαθήματα σκηνικής παρουσίας, απέδειξαν για ποιο λόγο έχουν γίνει τόσο μεγάλο όνομα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Θα τους δούμε και σύντομα στην χώρα μας οπότε προετοιμαστείτε! Και μιας και μιλάμε για ενέργεια επί σκηνής, οι Red Fang στη Valley Stage την μοίρασαν απλόχερα σε άλλη μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση, ενώ ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς την Main Stage.

Το μενού αυτήν τη φορά ήταν μια μπάντα που, αν και ήθελα διακαώς να δω, οι μέρες της δόξας της έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Down λοιπόν με έναν Phil Anselmo με στιλάκι «γιατι-με-ξυπνήσατε-να-πάω-να-παίξωω», που μεταξύ μας φωνητικά δεν το έχει και πολύ πλέον, αλλά ας είναι καλά η τεχνολογία. Anyway, εγώ ένα Stone The Crowκαι Bury Me In Smoke τα άκουσα οπότε προχωράμε.

Άλλη μια μπάντα-εφηβικό απωθημένο έκαναν την εμφάνισή τους αμέσως μετά. Ο λόγος για τους Korn, με μια ιδανική playlist, μας ξεσήκωσαν δε, έκανε μπαμ πως έκαναν συντήρηση δυνάμεων δε. Πολύ λογικό, μεγαλώνουν μαζί με εμάς άλλωστε. Τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα “Here To Stay’, “Got The Life”, Falling Away From Me”, “Start The Healing”, “Cold”, “Shoots And Ladders”, “Y’All Want A Single”, “Somebody Someone”, “Worst Is On Its Way”, “Coming Undone”, “Freak On A Leash”, ένα medley των “It’s On!/Trash/Did My Time”, “Twist”,A.D.I.D.A.S” και “BLind”. Εγώ το χάρηκα.

Ένα από τα highlight της ημέρας ήταν σίγουρα ο Devin Townsend, ο οποίος με το «ιδιαίτερο» χιούμορ του αλλά και με τις ιδιαίτερες μουσικές του ικανότητες, σε έκανε σίγουρα να μονολογήσεις «τέτοια αλφαδιά…». Το set του περιελάμβανε κομμάτια από τους solo δίσκους κυρίως, αλλά και Strapping Young Lad ακούσαμε και τις μπίρες μας ήπιαμε και με το στόμα ανοιχτό μείναμε.

Φυσικά δεν μπορούσαμε να μην περάσουμε για άλλη μια φορά από τη Main Stage, καθώς η βραδιά έφτανε σιγά σιγά προς το τέλος της, για να δούμε τους ιστορικούς Judas Priest. Σε ένα σκηνικό-υπερθέαμα μας χάρισαν ένα σχεδόν νοσταλγικό show με κομμάτια όπως Diamonds And Rust”, “Painkiller”, “Breaking The Law”, “Electric Eye” και Living After Midnight”. Βέβαια, η φωνή του Halford ζοριζόταν αλλά μόνο και μόνο που τους έβλεπες ήταν ένα πραγματικό «eye candy».

Δεν νομίζω πως υπάρχει μπάντα που να έχει αγαπηθεί περισσότερο από το γαλλικό κοινό όπως οι, headliners της τρίτης μέρας, Gojira. Ο «χαμούλης» ήταν πάνω κάτω αναμενόμενος λοιπόν, καθώς με τις άψογες εμφανίσεις που δίνουν κάθε φορά, τους αξίζει δικαιωματικά. Το set τους συνόψισε σχεδόν όλες τις studio δουλειές τους και τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα Born For One Thing”, “Backbone”, “Stranded”, “Flying Whales”, “The Cell”, “Love/Remembrance”, “Hold On”, “Grind”, “Silvera”, “Another World”, “L’enfant sauvage”, “The Chant”, “The Gift of Guilt”, “New Found” το οποίο έπαιξαν ζωντανά για πρώτη φορά και “Amazonia”. Επιπλέον, τα συγχαρητήριά μου στους φωτιστές. Η βραδιά έκλεισε με ένα πολύ εντυπωσιακό show πυροτεχνημάτων που μας έκανε να μην μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από τον ουρανό για κάνα 10λεπτο και να χαιρόμαστε σαν παιδάκια.

Και για το τέλος οι Running Wild που παρά την απουσία του συνηθισμένου εντυπωσιακού τους show, ήταν αρκετά συμπαθητικοί (σ.σ.: αν και δεν ήμουν ποτέ μεγάλη fan) και μας άφησαν μια γλυκεία επίγευση.

Τι άλλο να πω γι’ αυτό το φεστιβάλ; Είναι μια πραγματική εμπειρία ζωής. Έκανα άλλες τρεις μέρες για να συνέλθω από την κούραση; Φυσικά… Και φυσικά δεν με νοιάζει καν.

Κείμενο: Αγγελική Καπίρη
Photo: Simon Lopez

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X