Santacore is Coming to Breakdown IX
Meet The Maker, Warcode, TripNote, Senserase, Exile In Utopia
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου, An Club, Αθήνα
Μετά από 1 χρόνο αναγκαστικής απουσίας λόγω καταραμένου covid, ο Santacore ξαναήρθε στο Breakdown (το ορκίζομαι, δεν συνηθίζω τέτοια καμένα λογοπαίγνια, ΣΥΓΓΝΩΜΗ) για ένατη φορά, φέρνοντας μαζί του 5 συγκροτήματα της αθηναϊκής και όχι μόνο σκηνής. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αρχικό line up περιλάμβανε και τους Mask of Prospero, τους οποίους προσωπικά ανυπομονούσα ειλικρινά να δω, καθώς πάνε ήδη αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είχα την ευκαιρία. Λίγες μέρες πριν, είχαν ανακοινώσει ότι για έκτακτους λόγους δεν θα μπορέσουν να εμφανιστούν, οπότε μένει να ελπίζουμε σε μια νέα ευκαιρία να τους απολαύσουμε σύντομα (και συνάμα ελπίζω αυτή τη στιγμή ο covid να μην γελάει, γιατί ο covid ξέρει.)
17 Δεκέμβρη, λοιπόν, μία από τις αρκετά πιο κρύες νύχτες των τελευταίων ημερών, οπότε τι καλύτερο, από ένα live με χριστουγεννιάτικη διάθεση στο αγαπημένο An Club των επίσης αγαπημένων Εξαρχείων; Μέχρι πρόσφατα περνούσα απ’ έξω και έβλεπα τις αφίσες που είχαν ξεμείνει, μερικές, αν θυμάμαι καλά, για συναυλίες που δεν πρόλαβαν να γίνουν ποτέ. Λογικό, λοιπόν, το αίσθημα του να συναντάς ξανά έναν παλιό φίλο, όσο κατεβαίνεις τα σκαλιά του υπογείου και μπαίνεις στον χώρο. Μπήκαμε βέβαια με περίπου 45 λεπτά καθυστέρηση, αφού κατά τις 19:00, ώρα που, σύμφωνα με το πρόγραμμα, άνοιγαν οι πόρτες, ο ελάχιστος κόσμος που είχε μαζευτεί έξω μπορούσε ακόμα να ακούσει το soundcheck. Αλλά εμείς οι 10 κερδίσαμε μια εξαιρετική σύσφιξη δέρματος, οπότε δεν παραπονιέμαι. Τέλος, φυσικά και δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα, ούτε καν υποθέσεις, σχετικά με την προσέλευση του κόσμου ήδη από την ώρα που υποτίθεται ότι ανοίγουν οι πόρτες, ωστόσο, δεδομένων ακόμη δύο συναυλιών που λάμβαναν χώρα την ίδια μέρα, Calyces στο Fuzz και Λάμδα στο Temple, το πόσοι θα επέλεγαν Santacore πίστευα πως ήταν μια πρόκληση για το φεστιβάλ.
Exile In Utopia
Εντούτοις, δεν υπήρξε περαιτέρω καθυστέρηση και πάρα πολύ σύντομα οι Exile In Utopia πήραν θέση πάνω στη σκηνή για να ξεκινήσει ο χριστουγεννιάτικος εορτασμός με progressive / djent ήχους. Το κοινό, βέβαια, ως επί το πλείστον παρέμενε αρκετά κρύο και καθισμένο, αλλά τα παιδιά των Exile In Utopia ήταν τόσο χαρούμενα για την επιστροφή όλων στις σκηνές που παρόλα αυτά φάνηκε να απόλαυσαν το set και έδωσαν μια πολύ καλή εικόνα. Δεν έλειψαν και απρόσμενες στιγμές, όπως όταν μας το γύρισαν σε jazz βραδιά έπειτα από ένα σύντομο drum solo, όμως μάλλον μάς ήρθε κάπως ξαφνικό. Είναι πάρα πολύ θετικό, ωστόσο, το γεγονός ότι η μπάντα δεν αποθαρρύνθηκε από τη χλιαρή ανταπόκριση του κόσμου, αν και φυσικά χειροκροτήθηκε και κατάφερε να κουνήσει κάποια κεφάλια. Θεωρώ ότι με λίγη βελτίωση της σκηνικής τους παρουσίας και μερική ακόμη εμπειρία πάνω στη σκηνή – αν και ήδη μετρούν κάποια live στο ενεργητικό τους πριν την καραντίνα – θα καταφέρουν να παρουσιάσουν το πολύ ενδιαφέρον υλικό τους έτσι όπως του αξίζει.
Senserase
Τη σκυτάλη πήραν οι Senserase, για να παραμείνουμε στο progressive πλαίσιο. Εκεί σαν να άρχισε να “ξυπνάει” λίγο παραπάνω το κοινό, αν και εξακολουθούσε να μένει κάπως μαγκωμένο. Πρέπει κι εγώ να πω ότι, μετά τους Mask Of Prospero, οι Senserase ήταν οι αμέσως επόμενοι που ήθελα να δω, και μάλιστα για πρώτη φορά. Οπότε είχα υψηλές προσδοκίες, οι οποίες ικανοποιήθηκαν αρκετά ως ένα βαθμό. Το συγκρότημα διαθέτει μια έντονη παρουσία πάνω στη σκηνή που πολύ εύκολα μπορεί να μεταδώσει την ενέργειά του και να κάνει τον απαραίτητο χαμούλη. Η επικοινωνιακότητα, άλλωστε, φαίνεται να είναι το φόρτε του frontman τους ο οποίος, αν και διατηρούσε εύθυμους τόνους, δεν έχανε την οξεία δυναμική του. Ωστόσο, στο τέλος του set τους ένιωσα ότι κάτι έλειψε από τη γενικότερη εικόνα. Ενώ το γενικό σύνολο ήταν όπως τα περιέγραψα παραπάνω, οι κιθάρες ακούγονταν κάπως κενές και άψυχες. Δεν ξέρω αν αντιμετώπιζαν κάποιο ηχητικό πρόβλημα τα παιδιά, όμως θεωρώ ότι αυτός ήταν ο παράγοντας που ουσιαστικά δεν τους βοήθησε να ξεσηκώσουν το κοινό, πράγμα το οποίο κατά βάθος – ή και όχι τόσο βάθος – έχουν την δυνατότητα να κάνουν. (Επίσης, θέλω ο drummer τους να μού πει από πού πήρε τη μπλούζα του. Σκούφο έχω.)
TripNote
Κάπως έτσι φτάνει και η σειρά των TripNote για να αλλάξουμε άρδην κλίμα. Τα φώτα κλείνουν, λάμπες στο πάτωμα της σκηνής ανάβουν και μία συναισθηματική, βαριά ωστόσο, ατμόσφαιρα κατακλύζει το An. Αν και αποτελούσαν ένα όνομα το οποίο άκουγα πάρα πολύ, πάντα αμελούσα μέχρι τώρα να τσεκάρω το υλικό τους και πραγματικά Ντροπή μου με ν κεφαλαίο. Παίζοντας ένα υπέροχο μελωδικό hardcore, έκαναν τον κόσμο, ο οποίος είχε κάπως αρχίσει πλέον να μαζεύεται, να αγκαλιάσει την εμφάνισή τους, παρά την πιο “κλειστή” και αποστασιοποιημένη σκηνική παρουσία που επιλέγουν. Είναι θαυμάσιο το πώς καταφέρνουν να συνδυάζουν δυναμικότητα και ευαισθησία στον ήχο και στην εμφάνισή τους και όλα αυτά με τεράστια απλότητα. Χωρίς καμία αμφιβολία ήταν η αγαπημένη μου στιγμή ολόκληρης της νύχτας και θα το ξαναπώ, μετανιώνω που δεν τους είχα δώσει σημασία νωρίτερα ενώ πρακτικά ήταν μπροστά μου.
Warcode
Μετά από την αλλαγή κλίματος των TripNote, ήρθε άλλη μία στροφή 180 μοιρών, αυτή τη φορά από τους Warcode που μας έρχονται κατευθείαν από τα Τρίκαλα. Ίσως λίγο παράταιροι από τα υπόλοιπα συγκροτήματα, θα έλεγε κανείς, λόγω του death / thrash ήχου τους. Αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν πτόησε ούτε τους ίδιους, ούτε το κοινό που πλέον είχε κινητοποιηθεί για τα καλά. Ακόμη κι εγώ, που το thrash δεν είναι στα πρώτα-πρώτα αγαπημένα μου είδη, έχω να πω ότι τους καταευχαριστήθηκα! Με συνοπτικές διαδικασίες, πέρασαν έναν οδοστρωτήρα από το An με ένα σφιχτό παίξιμο που δεν άφηνε περιθώρια ανάπαυλας. Παρά το γεγονός ότι είχαν ήδη περάσει άλλα τρία συγκροτήματα και κάμποσες ώρες, ανανέωσαν με ευκολία τη διάθεση και την ενέργεια του κόσμου, προσελκύοντας αρκετά άτομα μπροστά στη σκηνή.
Meet The Maker
Σιγά σιγά φτάνουμε στο τέλος της βραδιάς και έτσι έρχεται η σειρά των Meet The Maker. Οι Meet The Maker μετρούν επίσης λίγα χρόνια ύπαρξης, αλλά έχουν ήδη αποκτήσει εμπειρία από κάμποσες live εμφανίσεις. Κινούνται ανάμεσα στο deathcore και στο slam, με μπόλικα εφέ και προηχογραφημένα samples και έναν frontman που δεν χάνει chest day, όπως προκύπτει από την επιλογή εμφάνισής του στη σκηνή. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό ήταν ιδιαιτέρως θερμό και είχε την ανάλογη ανταπόκριση, αν και ένα σημαντικό ποσοστό είχε ήδη αποχωρήσει μέχρι το τέλος του set τους.
Αυτά σχετικά με τη χριστουγεννιάτικη συνήθεια που έγινε λατρεία. Αναμένουμε την επετειακή έκδοση για τα 10 χρόνια το επόμενο έτος, με το καλό να έχουμε επιζήσει όλοι. Πολύ καλά Χριστούγεννα να ευχηθώ και μόνο core.
Ανταπόκριση: Τζούλια Τσαγκάρη
