[Option A]
“You wanted the best, you got the best!!!” Οι γερόλυκοι, αν υπάρχει τρελός στον πλανήτη Γη να τους χαρακτηρίσει έτσι, διανύουν την τρίτη-τέταρτη… έχω χάσει το μέτρημα νιότη τους αρνούμενοι να τα παρατήσουν και δηλώνουν βροντερό παρών με το νέο τους δισκογραφικό πόνημα! Συνέχεια του πολύ καλού “Sonic Boom” του 2009, το “Monster” θα σκορπίσει χαμόγελα στους οπαδούς της μπάντας και θλίψη στους επικριτές της. Λίγο καιρό νωρίτερα κυκλοφόρησε το single “Hell or Hallelujah”, τραγούδι το οποίο ανοίγει δυναμικά (σ.σ.: και ιδανικά) το άλμπουμ καλώντας τον KISS Army σ’ ένα rock n’ roll πάρτι όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Με οδηγό την πιο γόνιμη περίοδό τους δηλαδή τις μέρες του “Hotter than Hell”, ”Love Gun” και “Destroyer”, οι KISS γράφουν κομμάτια που γουστάρουν πρώτα οι ίδιοι να παίζουν χωρίς ορχήστρες, χορωδίες, πλήκτρα και λοιπές φανφάρες του παρελθόντος, παίζοντας μόνο αυθεντικό rock n’ roll του οποίου είναι και πρωτοδιδάξαντες. Οι Tommy Thayer και Eric Singer έχουν αναζωογονήσει τη μπάντα με το ταλέντο και τη δουλειά τους (σ.σ.: αυτό για όσους νοσταλγούν τους Ace Frehley και Peter Criss, στους οποίους ανήκω και εγώ) αποτελώντας πηγή νεότητας για τους στυλοβάτες Stanley και Simmons. Με τραγουδάρες όπως τα “Wall of Sound”, “Long Way Down”, “The Devil is Me”, το κορυφαίο “All for the Love of Rock & Roll” και το personal favorite “Take me down below”, οι KISS καταφέρνουν να πιάσουν σχετικά εύκολα τον στόχο τους όταν άλλες μπάντες του είδους δεινοπαθούν να παρουσιάσουν έστω μια αξιόλογη σύνθεση. Έπειτα από μια άγουρη σχεδόν δεκαπενταετία, η rock n’ roll μασκοφορεμένη τετράδα μας παρουσιάζει για δεύτερο σερί άλμπουμ ποιοτικές συνθέσεις κάνοντάς μας να περνάμε καλά και βουλώνοντας τα στόματα όσων παρακαλούν για τη διάλυσή τους. Αυτοί οι KISS έχουν θέση και μάλιστα περίοπτη στη μουσική που αγαπάμε και μέχρι να βάλουν πανηγυρικά λουκέτο όταν και αν ΕΚΕΙΝΟΙ θέλουν στο “μαγαζί” (σ.σ.: άλλωστε ο ίδιος ο Simmons είχε πει κάποτε πως οι KISS είναι μια από τις μεγαλύτερες brands κάνοντας λογοπαίγνιο με το bands), μακάρι να μας φιλοδωρούν με άλμπουμ σαν το φετινό “τέρας”. Rock N’ Roll All Night!!!
8/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[Option B]
Από τεφροδόχους και μηχανές του γκαζόν (!!!) που φέραν το λογότυπο της μπάντας, μέχρι και ένα απελπιστικά μέτριο “Sonic Boom” του 2009, η εικόνα που είχα για τους Kiss τα τελευταία χρόνια αλλοιώθηκε πλήρως. Φέτος με το “Monster”, έχουν μία καλή δικαιολογία για όλα αυτά. Ο νέος δίσκος των θρυλικών hard rockers δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον προκάτοχό του, ούτε με το προ δεκαετίας “Psycho Circus”. Για τις 80’s ημέρες της ροζ γκαρνταρόμπας του Paul Stanley, φυσικά, ούτε λόγος! Οι Kiss έκαναν με το “Monster” το comeback που περιμέναμε για πάνω από 25 χρόνια. Γνήσιο, κλασικό 70’s hard rock, με τις συνθετικές ικανότητες των Simmons/Stanley στα καλύτερά τους. Το πρώτο single “Hell Or Hallelujah” είχε αποτελέσει χαρά για τα αυτιά μου πολύ πριν την επίσημη κυκλοφορία του album. Όχι τόσο λόγω του καρφωτικού refrain, αλλά περισσότερο λόγω των riffs που τόσο πολύ μας είχαν λείψει. Η χαρά συνεχίστηκε όταν συνειδητοποίησα πως όλο το “Monster” κινείται στο παγκοσμίως γνωστό στυλ που τους έκανε αυτό που είναι. Για άλλη μια φορά οι συνθέσεις είναι ισότιμα μοιρασμένες ανάμεσα στους δύο αρχηγούς, ενώ ο Tommy Thayer κατάφερε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να δέσει με τη μπάντα, χωρίς να μας κάνει να αναπολούμε απογοητευμένοι τα solos του Ace Frehley. Μέχρι και ο ήχος είναι επίτηδες πειραγμένος ώστε να θυμίζει ακόμα πιο πολύ τα θρυλικά πρώτα albums τους. και όχι, δεν είναι μεγάλη κουβέντα! Είναι απλά ρεαλισμός! Κομμάτια αγνού, γαμάτου και ωμού hard rock σαν τα “Freak”, “Back To The Stone Age”, “The Devil Is Me” ή “Outta This World” είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει οι Kiss εδώ και κοντά 30 χρόνια. Χωρίς ίχνος υπερβολής! Και το σημαντικότερο όλων: Κομμάτια που φανερώνουν στοιχεία τιμιότητας προς τους οπαδούς. Αν το “Monster” είχε βγει στα 70’s στη θέση του “Dynasty” θα στεκόταν επάξια δίπλα στο “Love Gun”, κάνοντας τους κλασικούς Kiss δίσκους εφτά και όχι έξι. Αν είναι τόσο καλό; ΝΑΙ! Είναι τόσο καλό! Είναι αλητεία. Είναι έμπνευση. Είναι ποιότητα. ‘Η όπως είπε και ο Paul Stanley… Είναι Kiss!
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
