Κάτι έχει ο αέρας στην Νορβηγία και βγάζει μπαντάρες. Οι Leprous επέστρεψαν με τον τέταρτο δίσκο τους και πρόσθεσαν άλλο ένα αριστούργημα στο βιογραφικό τους. Ίσως την πρώτη φορά να ακουστεί περίεργο ή ακόμα και βαρετό, αλλά σου κολλάει στο μυαλό και είναι δύσκολο να μείνεις στη μία ακρόαση. Τελειώνοντας το cd έπιασα τον εαυτό μου να πατάει το replay σχεδόν αυτόματα και όχι μόνο μία φορά. Η μουσική είναι μινιμαλιστική και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που ίσως να ξενίσουν τον μεταλλά. Έχουμε μάθει, ειδικά από progressive συγκροτήματα, πολύπλοκη μουσική, με riffs, που επιδεικνύουν τις μουσικές γνώσεις του κιθαρίστα. Εδώ παρόλο που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις το ταλέντο τους ή τη μουσική τους παιδεία, η μουσική είναι γραμμένη όχι για να κουράσει, αλλά για να ντύσει τους στίχους και την υπέροχη φωνή του Einar Solberg. Κανένα όργανο δεν υπερισχύει και όλα βρίσκονται σε μία απίστευτη ισορροπία. Το τραγούδι που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή είναι το Rewind. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους όταν το έγραφαν, άλλα θα μπορούσε να είναι στο soundtrack του Matrix ή κάποιας αντίστοιχης ταινίας. Είναι εκτελεσμένο με τέτοιο τρόπο που σχεδόν βλέπεις μπροστά σου όσα ότι σου περιγράφει. Οι στίχοι σε όλα τα κομμάτια είναι ψαγμένοι με ιδιαίτερο νόημα. Στο μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου και με τους λιγότερους στίχους, το Within my fence, χρωματίζουν την μοναξιά της καθημερινότητας και με λίγα λόγια σε πλημμυρίζουν συναισθήματα. Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτες σελίδες αναλύοντας τους στίχους, αλλά θα σταματήσω εδώ. Μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες που απλά αξίζει να υπάρχει στη δισκοθήκη κάθε μουσικόφιλου.
9,5/10
Λία Δαβράδου
